Uncut - Blue

Label: Klonosphere

Bjorn Wielockx

De rockband Uncut was tot enkele weken terug een nobele onbekende voor mij. De plaat van de Fransen kwam voorbij in onze promopool, en Klonosphere maakte maar al te graag de vergelijking met legendarische namen als Rage Against The Machine en Jimi Hendrix. Wanneer een label dergelijke bands aanhaalt, mag je als recensent net dat tikkeltje kritischer zijn. Het trio zou op een geniale manier de typische rocksound van de jaren zeventig doen heropleven. Ik was benieuwd of er ook voldoende power in het geheel verwerkt zit, om een doorwinterde hardcoreliefhebber als mij te overtuigen.

Toegegeven de plaat heeft bij mij zijn tijd nodig gehad. Wanneer ik de sound wat begon te kennen, duurde het niet lang vooraleer ik helemaal viel voor de excentrieke sound. De riffs die je om de oren vliegen, hebben voldoende power om Blue van voldoende kwaadaardige-energie te voorzien. Om het geheel wat te temperen heeft Uncut psychedelische rock voorzien. Het was deze invloed welke mij in eerste instantie een wat wrange smaak gaf, maar het zorgt voor de nodige sereniteit om vervolgens weer te kunnen uithalen. Een plotse tempowisseling, een gierende gitaarsolo, een vuile riff of een vocale uitbraak van Alexy Sertillange. Dit alles op meesterlijke wijze, welke met elke luisterbeurt nog meer weet te overtuigen.

Op Blue prijken er tien nummers welke in zijn totaliteit iets meer dan drie kwartier in beslag neemt. Wanneer het je eerste ervaring is met de Franse band, kan je deze plaat best in zijn totaliteit een kans geven. Zet je rustig in de zetel met een lekker drankje, en geniet van de hemelse creaties. Wanneer je er toch voor zou kiezen om de plaat in flarden te beluisteren, dan loop je het risico dat je de genialiteit niet volledig zou ervaren. Neem er je tijd voor, en laat je aangenaam verrassen door dit Franse trio.

Diplodocus is wat mij betreft dé niet te missen track op Blue. De typische rocksound krijgt een injectie van Black Sabbath, welke duidelijk als inspiratiebron werd gebruikt voor verschillende nummers. Zoals je kan verwachten brengen deze elementen een donker sfeertje met zich mee, welke in combinatie met de iets wat commerciëlere sound een wel zeer excentriek eindresultaat oplevert.

Blues, metal, punk, hardcore, Jazz en rock worden op een geniale wijze gecombineerd. Uncut weet met Blue een heerlijke plaat af te leveren, welke naar meer smaakt. Geen enkel slecht nummer staat er op deze plaat, enkel toppers. Hoewel het totaal niet mijn genre is, ga ik deze drie mannen toch in de gaten blijven houden.

Tracklist: