Ondanks het feit dat dit album niet in onze inbox terechtgekomen is, kon ik het niet laten om deze te reviewen. Een mij volstrekt onbekende band bevond zich plots tussen mijn suggesties op Spotify: Need. Wat blijkt? Deze steengoeie Griekse prog-band heeft met Norchestrion al zijn vijfde album uitgebracht en het is er eentje om duimen en vingers bij af te likken.  Ikaros Records heeft met Need een ware klepper in zijn rangen, waarvan het me spijt dat ik er nog niet eerder van hoorde.

Need is al sinds 2003 actief, nadat ze werden opgericht door leadgitarist Ravaya (George Tzavaras) in de bakermat van onze beschaving: Athene. Al valt dat laatste tegenwoordig te betwisten, hun muzikaal meesterschap is onmiskenbaar. Dit album, die iets meer dan een uur duurt, is een bloemlezing van hun kunstjes.

Subtiele, vloeiende tempowisselingen combineren ze met hard slagwerk. Datzelfde hard slagwerk en hun melodieuze doch met momenten experimenteel en ingewikkeld gitaarwerk vloeien naadloos in elkaar, alsof het zo voorbestemd was, alsof alles geschreven werd door één meesterbrein die alle mogelijke instrumenten beheerst en die als een groot geheel voor zich ziet.

Exponenten van de kunde zijn de titeltrack Norchestrion, vooraf gegaan door spoken word (v.a.d.i.s.) en voorlaatste nummer Ananke, respectievelijk een kleine 10 en een kleine 20 minuten durende songs. Galopperende vlagen van kloppende muziek die worden afgewisseld met zachte en zelfs met momenten tedere, melancholische gedeeltes. Instrumentale gedeeltes die worden onderbroken door harde vocale stukken zijn dan ook geen uitzondering. Zanger Jon V. (Giannis Vogiantzis) weet perfect zijn momenten uit te kiezen en zijn intonatie te leggen. Het is zijn werk die de vorm van het geheel afwerkt.

Naast die twee geweldige tracks mogen uiteraard Nemmortal en Bloodlux niet worden vergeten. De eerste is iets steviger, met een serieuze groove erin verwerkt. Gelukkig weten ze perfect hoe dit uit te voeren zonder de progressieve elementen te verloochenen. Bloodlux, zoals de titel al verraadt, is iets duisterder. Minder groove, meer donkere snelheid, zelfs wat thrash erin gegooid. Hier wordt vooral met keyboards geëxperimenteerd, wat in tegenstelling tot mijn eerste gedacht uiteindelijk perfect in het plaatje past.

Ik laat het hierbij, zodat jullie zelf nog wat kunnen ontdekken! Ik weet één ding: had ik geweten dat ze ergens in september 2017 op nog geen 15km van mijn huis optraden (in De Kreun in Kortrijk) stond ik op de eerste rij. Liefhebbers van Soen en Haken zullen hier zeker hun plezier in vinden.