Ah, Duitsland. Het land van de Oktoberfesten, Currywurst mit Senf (mosterd) en de typische Deutsche Gründlichkeit. Die vinden we ook in de muziekwereld terug, want talloze Duitse metalbands hebben het al weten te maken in de scene, waaronder ook het heavymetalgezelschap Accept. Wat begon in 1976 als het geesteskind van onder meer Udo Dirkschneider en Wolf Hoffmann, is anno 2021 nog steeds een grootmacht in het genre. Weliswaar is Hoffmann het enige originele bandlid na het onverwachte vertrek van Peter Baltes, maar dat belette de heren niet om aan een nieuw materiaal te werken. Het resultaat daarvan is het nagelnieuwe studio-album Too Mean To Die dat aanstaande vrijdag 15 januari verschijnt via Nuclear Blast. Kan Accept nog steeds heavy metal in-your-face voortbrengen of beginnen de personeelswisselingen toch hun sporen na te laten?
Het antwoord op die vraag is simpel: in-your-face!!! Mijn hemel, wat een schijf! Voor iemand als mezelf die meer richting thrash en death metal luistert is dit een ijzeren vuist die me met ongelofelijke kracht tot de realiteit terugroept en me eraan herrinert welk genre me in de metalwereld heeft doen belanden.
Het begint allemaal met Zombie Apocalypse. De toon is meteen gezet voor iets meer dan 52 minuten snoeiharde heavy metal waar je maar geen genoeg van kan krijgen. Het gitaar- en slagwerk is akelig perfect op elkaar afgestemd, en op de zang van Mark Tornillo (sinds 2009 achter de microfoon) lijkt maar geen sleet te komen. Vuistslag nummer twee is de titeltrack Too Mean To Die. De energie die deze track uitstraalt bezorgt mij zelfs na meerdere luisterbeurten nog steeds kippenvel. Het is snel, het is krachtig en het gitaarwerk neigt soms zelfs richting de thrash metal. Negatief is het alleszinds niet, als je echter dacht dat je een rustige heavymetalplaat ging krijgen ben je aan het verkeerde adres.
Symphony of Pain wordt door de gitaristen ingeleid en daarna krijgen we een track te horen die, moest Mark Tornillo niet zulk een typerende stem hebben, wel eens aan Judas Priest zou kunnen toebehoren. Zoek je nog een rustig nummer om af te sluiten dan is Samson and Delilah zeker iets voor jou. Het nummer is volledig instrumentaal en niet snel, het nodigt wel uit om de nekspieren nog eens flink op de proef te stellen vooraleer het album eindigt.
Dit is uiterst ongewoon. Januari zit er nog niet eens op en toch is er al een kanshebber voor album van het jaar. Too Mean To Die is een album geworden dat alle verwachtingen overtroffen heeft en nog zal overtreffen. Dit is één van de uiterst zeldzame keren dat ik sprakeloos achterblijf en simpelweg geen woord verkeerd kan zeggen over het album. Accept heeft het voor elkaar gekregen en Wolf Hoffmann en de zijnen mogen terecht trots zijn.
Onlangs spraken wij van Amped-Up ook een interview gehad met Wolf die kan je lezen door hier te klikken:
0 reacties