Australië huist, zoals veel landen, een groot oeuvre aan rock- en metalbands. Vroeger stonden onze tegenpolen synoniem voor AC/DC, tegenwoordig wordt die top-of-mind plek bij velen onder ons ingenomen door Byron Bay-giganten Parkway Drive. Sydney (thuisstad van die eerste) en Brisbane zijn echter de thuis voor de black metal van zowel Burden Man als OTHRS. Door toevallige samenkomst van omstandigheden beslisten zij om een split-ep uit te brengen via Brilliant Emperor Records.

Voor dit plaatje besliste Justin van soloproject Burden Man om samen te werken met de muzikanten waar hij normaal mee op tour gaat. Blaize en Yonn grepen deze kans gretig met beide handen. Justin beschouwt dit solo-goes-bandproject voorlopig nog een experiment, dus zekerheid over de nieuwe leden kan niemand ons bieden. Voor de goede orde neem ik echter wel aan dat ze erbij zullen blijven, aangezien frontman Justin zelf heeft uitgedrukt dat dit op creatief vlak nieuwe deuren heeft geopend.

De split ep opent meteen met een muur van geluid, waar je orde in de chaos moet zoeken. Na het rustmoment vallen de puzzelstukjes echter in elkaar en vind je het licht terug in de duisternis. Ik vond het op zich niet slecht maar overtuigd was ik nog niet. Enkele seconden later werd ik even met de neus op hun talent gedrukt door middel van een prachtige, bijna bluesy gitaarsolo en moest ik even opnieuw beginnen. Het nummer kreeg door de nieuwe informatie een geheel nieuwe dimensie.

Burden Man weet met hun duistere black metal op volle gas de luisteraar angst aanjagen, terwijl de rustige stukken bijna hypnotiserend zijn. Een mooi voorbeeld hiervan in de twee nummers is het pijnlijke, traumatiserende (of getraumatiseerde?) geschreeuw aan de ene kant, met aan de andere kant donkere, melancholische stukken die een aura van verdriet en pijn uitstralen. Vooral tweede nummer Desire for Silence hakt er diep in.

Het gedeelte van OTHRS opent met een fuzzy gitaarlijn die eerder zou passen bij een stevige stonerband. Wanneer de vocals invallen, wordt er echter meer een post-blackmetal vibe in de groep gegooid. Dissonantie en harmonieën, met een repetitieve en dreunende ritmegitaar op de achtergrond, vormen de ruggengraat van hun muziek. Dit zijproject van de band Spire laat hun hardere versie van black metal dit keer duidelijk achterwege. Nummer The Invisible Mountain bleek zelfs een cover te zijn van een band waar ik nog nooit van gehoord had, namelijk Horseback, en na de originele versie te beluisteren werd me snel duidelijk dat ik hierbij niets miste.

Ondanks dat dit schijfje de term ‘dark metal’ meekreeg van het label, is voor mij blackened post-metal een betere term, mede door het relatief rustige en eenvoudige slagwerk en het lagere tempo. De vergelijking met een iets extremere versie van Belgische feniks STAKE is niet veraf.

Beide bands hebben een gemeenschappelijke vibe, maar op muzikaal vlak zijn ze wel heel verschillend. Een constante over het volle halfuur van de split ep (die eigenlijk maar 4 nummers bevat) is wel de duidelijke invloed van de new wave muziek. Niet alleen thematisch, maar zeker ook muzikaal, vooral bij Burden Man dan.

Een goede en verrassende split ep, die smaakt naar meer. Mijn persoonlijke smaak neigt meer naar Burden Man toe, die iets intrigerender zijn. OTHRS is niet echt overtuigend, en ik lieg niet als ik zeg dat ik hen gaarne zou hebben laten vallen om twee extra nummers van de eerstgenoemde te krijgen. De score wordt dus wel degelijk een stuk naar beneden gehaald door de twee nummers die OTHRS heeft opgenomen. In hoeverre dat in de toekomst nog zo zal zijn weet alleen de band zelf. Zij zullen moeten beslissen als dit experiment geslaagd is, of als Justin opnieuw alleen verder gaat. In dat geval zullen Blaize en Yonn waarschijnlijk wel terug als sessie muzikanten fungeren.