Na een dik jaar geleden hun debuut in eigen beheer te hebben uitgebracht, hebben de Waalse Belgen van Cellar Twins onderdak gevonden bij Rockshots Records voor een re-release. Met hun fusie van rock, metalcore en progressieve metal brengen ze een sterk variërend album uit. Ik schaam me om te zeggen dat ik hen niet kende. Zeker omdat het volgens datzelfde Rockshots Records voor fans is van Trivium en Bullet for my Valentine. Vooral tot die eerste groep word ik met overtuiging gerekend.

Het label maakt zoals gezegd maar al te graag de vergelijking met Trivium, Alter Bridge en Bullet For My Valentine, maar vergeten de beste vergelijking: Avenged Sevenfold. Al van bij het eerste nummer, Millennium, valt dat op. De bombastische intro maakt meteen plaats voor een intro op gitaar die mij meteen terug naar 2004 zwiert. Ook de cleane, strakke vocals en steengoeie mixing en mastering springen in het oog (of oor, zo je wilt). Zeker bij tweede song Molotov Parade is dit duidelijk, waar typische rock-metalcore van begin deze eeuw prachtig overvloeit in een meer progressief einde.

Stevige rock-ballad Cloud Walker springt er meteen uit door het rustige begin met goeie opbouw en toont een andere kant van de band, zeker op vocaal vlak! Het contrast met volgende nummer Selfear is redelijk groot, want die neemt meteen het voortouw en drijft het tempo enkele stapjes hoger. Zoals stilaan het handelsmerk van hun songs wordt, wordt er af en toe onderbroken voor enkele melodische stukjes.

Solace bevat met een prachtige, snedige gitaarriff als intro, die menig liefhebber zal doen watertanden en houdt over het gehele nummer een hoog niveau aan. Hierbij kreeg ik overigens ook een stevige vibe van een van mijn favoriete Belgische bands, Fields of Troy, en dat kan alleen maar als compliment gezien worden, aangezien ook hun gitarist Sven een beest is.

Elke nadeel heb z’n voordeel zei er ooit een bekende voetballer en helaas is dat ook hier het geval. De goeie tot steengoeie songs die hier al vermeld zijn geweest, worden omringd door matige nummers die mij niet kunnen overtuigen. Op een bepaald moment ging er zelfs een nummer over in een ander, zonder dat ik het doorhad. Bij de derde luisterbeurt, net hetzelfde! Geen goed teken dus.

Dat terzijde is het wel een goed album. Goed genoeg om trots te kunnen zijn dat dit een Belgische release is. Zeker het gitaarwerk is van hoog niveau, en de solo’s zijn om vingers en duimen bij af te likken. Meerdere keren heb ik teruggespoeld om die nogmaals te horen. Jean-François Sternon mag meedoen met de groten! Ik werd van mijn sokken geblazen. Daardoor alleen al.

Aan alles behalve corona komt een eind, en dus ook aan deze review. Een happy ending, gelukkig maar. Nuja, om eerlijk te zijn: alles is nog ietsje te kleurloos, voorspelbaar en veilig om mij een echt wauw-gevoel te geven. In de hoop dat ze nog groeien, zal ik deze band wel blijven volgen want hun talent is onmiskenbaar. Ik zou er ook zeker wel een liveshow van meepikken moesten ze in de buurt zijn, want ze hebben me genoeg geïntrigeerd om de live-versies te willen horen. En ik kan het niet genoeg zeggen: de gitaarsolo’s zijn GE-WEL-DIG!

Leden:

J.-F. Sternon – leadgitaar

Carl Kubinsky – gitaar en vocals

Elodie Vainqueur – Bass

Francesco Damanti – Drums