Het Gentse hardcore/sludgekwintet Eleanora is al even geen onbekende meer. Wie deze Stroppendragers niet kent van hun uitstekende debuutplaat Allure, welke in de lente van 2016 verscheen, zal wellicht al gehoord hebben van de split-cd met grootmacht Amenra. Vier jaar na de release van de eerste langspeler is de opvolger een feit. Mere ligt nu enkele weken in de rekken en steekt al even lang in mijn digitale cd-speler. Na tientallen luisterbeurten blijft deze tweede telg mij verbazen.

Exceptioneel veelzijdig, zo kan je Eleanora het best omschrijven. Het tweede full-album raast aan een sneltempo voorbij. Veertig minuten, zolang dien je uit te trekken als je aan deze emotionele rollercoaster wil starten. Het is zo’n plaat geworden die je, zeker voor de eerste keer, het best in één ruk kan uitluisteren. Net zoals op Allure heeft de band een album afgewerkt dat aanvoelt als een goed boek. Al is er deze keer toch ruimte gelaten om Eleanora in uw persoonlijke afspeellijst te verwerken.

Ook de vorige langspeler had een duurtijd van om en bij de veertig minuten. Een groot verschil is op te merken aan het aantal tracks. Nu prijken er zeven nummers op de plaat, met als langste nummer de titeltrack, welke trouwens ook het slotstuk is op Mere. Opvallend is het feit dat de duur van dit nummer, even lang is als de duur van het kortste nummer op Allure, genaamd My scepter, sword of vengeance. Waar er op de vorige plaat werd gekozen voor twee nummers met een duurtijd van een kwartier, is het nu wat meer opgedeeld. Sludgefanaten zijn het gewoon om lange, intensieve songs te aanhoren, maar dit is niet het geval voor de hardcoreliefhebbers. Zij zijn het gewend om zeer korte, snedige tracks te beluisteren. Op deze tweede langspeler hebben de Gentenaars de gulden middenweg gevonden.

Muzikaal gezien is Eleanora een ware topper, dit door het feit dat de band maakt wat het graag hoort, niet wat de genreregels voorschrijven. Ze kleuren maar al te graag buiten de lijntjes en weten op een geniale wijze een intensieve cocktail aan genres te serveren. Het levert een strakke plaat op welke schreeuwt om een live-voorstelling. In het verleden zou ik niet snel een sludgenummer thuis hebben opgezet, daar ik de belevenis in een donkere zweterige zaal met knallende boxen te veel miste. Hier hebben de mannen uit Gent verandering in weten te brengen, ook om in de tuin te werken of om in de wagen te beluisteren, is deze Mere een waar pareltje geworden.

Zoals eerder aangehaald is deze plaat vergelijkbaar met een goed boek, bestaande uit verschillende hoofdstukken. Zoals het gaat met goede literatuur en muziek is er geen enkel dieptepuntje te bespeuren op deze Mere. Het drieluik Elders,Eb en Korre weet telkens weer opnieuw uit te halen. Elders start zeer dromerig om vervolgens weer in de gekende stijl verder te gaan. Eb zorgt even voor de welgekomen rust en bouwt tegelijkertijd op naar een ware explosie van passie en genialiteit. Korre schiet furieus uit de startblokken om in het midden al de opgebouwde energie over boord te gooien. Wat volgt is een vocale solo welke telkens weer voor kippenvel weet te zorgen. Uit het niets komt alles weer samen om op een heroïsche manier af te sluiten, heerlijk.

Als hardcoreliefhebber heeft Eleanora ervoor gezorgd dat ik me eens wat ga verdiepen in het sludgegenre, missie meer dan geslaagd dus. De Gentenaars zullen nog een geruime tijd dagelijkse kost zijn in mijn playlist. Ze zijn erin geslaagd om een plaat uit te brengen welke zowel bij de sludgefans als de hardcoreliefhebber zal worden geapprecieerd. Ik ben benieuwd wat de toekomst zal brengen voor de Belgen.

Tracklist:

1. Amos
2. Elders
3. Eb
4. Korre
5. Samaria
6. Principes
7. Mere