Inglorious - We Will Ride

Releasedatum: 12 februari 2021

Gillian Missinne

Niemand zal mij kunnen beschuldigen van onpartijdigheid wat betreft Inglorious. De band rond vocale krachtpatser Nathan James palmde mij volledig in tijdens zijn eerste optreden in België: Lokerse Feesten, begin augustus 2016. Naast ondergetekende waren er nog vele anderen die stomverbaasd stonden te kijken, want niemand verwachtte dat dit jonge zooitje ongeregeld zo’n goeie en old school bluesy hard rock ging brengen. Een ware revelatie. We Will Ride is ondertussen al hun vierde album en dit album heb ik trouwens meteen besteld van zodra ik kon, ergens begin december al. Gesigneerde vinyl uiteraard. Je kan dus wel zeggen dat ik fan ben.

Inglorious timmert al even aan de weg, maar komt er ondertussen wel stevig aan. Naast de Lokerse feesten werd ook Ancienne Belgique, Alcatraz en twee keer Graspop aangedaan. Bij die eerste keer Graspop werd het optreden overigens even stilgelegd voor een huwelijksaanzoek. Ze speelden om 11u30 in de Metal Dome dus ik was nog maar half wakker, maar na het optreden was ik klaar om er weer de hele dag in te vliegen. De energie die van deze gasten druipt is ontegensprekelijk. Dat terzijde, er valt nog een album te bespreken!

We Will Ride kwam er niet zonder slag of stoot. Na de opnames van het vorige album Ride to Nowhere zat er een haar in de boter. Waarschijnlijk ook al tijdens de opnames, want ondanks dat het een goed album was, waren de eerste twee albums simpelweg geweldig. Het verschil in niveau was ondanks de kwaliteit wel te merken. Nieuwkomers Danny de la Cruz (nog altijd maar 21!) & Dan Stevens (beide gitaar) en Vinnie Colla (bas) vervoegden zanger Nathan James en drummer Phil Beaver waarmee ze meteen een nieuwe wind door de band joegen en dat is te merken aan hun nieuwe langspeler.

Opener She Won’t Let You Go was de eerste single en ook meteen een schot in de roos. Hits close to home aangezien het nummer over een roodharige vrouw gaat, en zo één heb ik toevallig in huis. Tekstgewijs gaat het over een vrouw die ze ooit ontmoet hebben die, na wat tongworstelen met een van hun vrienden, de man klappen begon te geven. Dat terzijde is het een klepper van een opener en zet ook de toon voor het gehele album: bluesy hard rock met een 70ies/early 80ies touch die fans van Deep Purple & Led Zeppelin maar ook Whitesnake & Journey zullen kunnen smaken. Geloof het of niet, maar Nathan (ex-Trans Siberian Orchestra) kan zich moeiteloos meten met elk van de zangers van eerder genoemde bands. Zelf heeft hij ook al meermaals grif toegegeven dat David Coverdale een grote inspiratie is voor hem.

Op alle nummers valt het soms heel rustige, soms net snedige, maar altijd groovy gitaarwerk van zowel Danny als Dan op. De dubbele gitaar geeft duidelijk een nieuwe dimensie aan de band, en ze zijn beiden zo goed dat je geen idee hebt wie, wat & wanneer speelt. Wie van hen beiden ook op de voorgrond treedt, het niveau blijft hoog. Bij volgende album(s) zullen de verschillende stijlen misschien iets meer uitgesproken zijn. Idem overigens met de altijd onderschatte ritmesectie: nieuwkomer op bass Vinnie Colla is al perfect ingespeeld op drummer annex veteraan Phil Beaver. Een andere rode draad doorheen alle nummers zijn de meezingbare refreinen,die heel herkenbaar zijn zonder ooit melig of repetitief te zijn. Uiteraard onderstreept door de zangprestatie van grote knuffelbeer Nathan. Wie hen al eens live aan het werk gezien heeft, weet waarover ik spreek: charmante en innemende man, maar eens hij bezig is een echt podiumbeest.

Ondanks vele gelijkenissen in de nummers, vallen er ook veel verschillen op te merken. Tweeluik Messiah en Medusa (de tweede single) hebben bijvoorbeeld iets meer ‘bite’ dan de rest van de nummers, waarbij Medusa zelfs zorgt voor een southern rock vibe met de slide guitar.

Eye of the Storm, My Misery en Cruel Intentions zijn een stuk ingetogener, waar Nathan zijn stem even op een lager pitje zet om samen te werken met de akoestische gitaren. De eerste wisselt de ingetogen stukken af met echte classic stadium rock, waar de stem volledig tot zijn recht komt. Die laatste begint ingetogen, maar slaat je dan om de oren met gezwoeg van vijf muzikanten die plots, in plaats van een tandje, een half gebit bijsteken. My Misery is een amalgaam van al deze eigenschappen.

Na het obligate ingetogen gedeelte, volgt het eveneens obligate tegendeel. De arrogantie van Do You Like What You See, de bijna old school heavy metal (Blizzard of Oz, iemand? Nathan’s hond heet niet voor niets Ozzy..) van He Will Provide en de kracht van We Will Meet Again vormen het perfecte contrasterende drieluik met dat vorige. He Will Provide is een redelijk donker nummer, waarbij onze Hemelse Vader de lucht zal verbranden. Na 2020 zou dit me eerlijk gezegd niet verbazen. Nota bene bij dat nummer: Een gitaarsolo om vingers, duimen en tenen bij af te likken.

Afsluitend tweeluik God of War & titeltrack We Will Ride brengen er nog even wat schwung in en zijn iets meer upbeat. Opnieuw geweldige riff-based songs en een ijzersterke Nathan die de vocals verzorgt.Deze horen in hetzelfde rijtje thuis als de eerste drie nummers en blijven ook op datzelfde hoge niveau van het gehele album.

Nathan en Phil mogen trots zijn op zichzelf dat ze met Dan, Danny en Vinnie zulke getalenteerde en vooral complementaire muzikanten hebben kunnen overtuigen om de band te vervoegen. De originele bandleden zullen altijd een plaats hebben in mijn hart, maar de nieuwe line-up moet er zeker niet voor onderdoen. Ook op dit album mogen ze trots zijn. Met wat geluk is dit een turning point voor de band en schieten ze dit keer écht als een komeet de hoogte in. Een hardwerkende band als zij zouden het echt verdienen, en let’s face it, ik wil ze gewoon hoger op de affiches zien zodat ik niet na 35 minuten alweer moet afdruipen. Ik kan alleszins niet wachten tot mijn exemplaar van de vinylplaat wordt afgeleverd. Tegen dan ken ik de teksten waarschijnlijk al volledig uit het hoofd.

Tracklist: