Met een bandnaam als Humanity’s Last Breath kan je er donder op zeggen dat we hier een portie allesvernietigende deathcore voorgeschoteld zullen krijgen. De liefhebbers kunnen bij deze opgelucht ademhalen, want bovenstaande veronderstelling blijkt volledig te stroken met de werkelijkheid. Met Välde is dit bruut geweld op 12 februari toe haar vierde volwaardige langspeler, die zal verschijnen onder het goedkeurend oog van Unique Leader Records, een label dat gerust beschouwd mag worden als het summun binnen het deathcore en slamgenre. Wij waren er dan ook als de kippen bij om dit kleinood aan een grondige doorlichting te onderwerpen.

Humanity’s Last Breath, gemakkelijkheidshalve afgekort tot HLB, is zo een naam die vrijwel meteen spontanerwijs een belletje doet rinkelen, maar bij het grote publiek niet meteen associaties met bepaalde nummers zal oproepen. In de deathcorescene is deze band echter al lang geen onbekende meer. HLB stootte begin van het vorig decennium meteen door naar de ‘Europa League’ binnen het genre, waarna de band – zij het na een hiaat van een vijftal jaar – in 2019 opnieuw genadeloos toesloeg met het album Abyssal. Nu is er dus Välde, de vierde worp van deze woeste Zweden.

Qua stijl is er niet bepaald drastisch veel gewijzigd ten aanzien van zijn voorganger(s). HLB staat nog steeds garant voor een portie deathcore, waarbij de bestanddelen ‘death’ en ‘core’ op zeer inventieve wijze worden samengevoegd. Dit resulteert in een portie pure razernij, die bovendien aardig wat blackmetalinvloeden met zich meedraagt. De muziek van deze groep omschrijven als blackened deathcore is dan ook absoluut niet overdreven.

In tegenstelling tot genregenoten als pakweg Lorna Shore is het bombastische, zelfs bij momenten symfonische aspect iets minder prominent aanwezig. HLB zweert eerder bij dissonante gitaarlijnen en melodieën, dewelke bij momenten voor een ware whiplash zorgen door hun onverwacht karakter. Associaties met Meshuggah kunnen spontaan de kop beginnen opsteken, hetgeen eveneens niet zomaar uit de lucht komt vallen. Välde is dan ook absoluut geen makkelijke plaat om zo maar eventjes snel te behappen, zowel op instrumentaal als inhoudelijk vlak. Zeker geen plaat voor tussen de soep en de patatten, me dunkt.

Välde heeft absoluut zijn sterke punten, zoals hierboven reeds werd uiteen gezet, maar desalniettemin is het geen sinecure om deze plaat in een ruk te beluisteren. Het is dan ook jammer dat, zeker naar het einde, toe een zekere vorm van luistermoeheid de kop begint op te steken. Bovendien schijnt HLB pas echt onder stoom te komen vanaf het vijfde nummer, genaamd Spectre dat zich zeker na enkele minuten profileert als een zeer duistere, doch ook aangrijpende song. Bovendien blijft het na meerdere luisterbeurten een opgave om de songs an sich te koppelen aan de correcte songtitel, hetgeen jammer genoeg bij absolute topplaten na enkele luisterbeurten de evidentie zelve is.

Met Välde heeft HLB zeker niet voor de meest eenvoudige weg gekozen. Wie een zwak heeft voor ingenieuze, dissonante, blackened deathcore zal hier absoluut zijn gading vinden, want deze Zweden weten absoluut hoe de apocalypse mogelijk zal weerklinken als het ooit zo ver zou komen, getuige prijsbeesten als Spectre en Dehumanize. Daarentegenover staat dan weer dat het in zekere zin een opgave is om het einde van deze plaat te halen. Välde had gerust enkele nummers korter mogen zijn. Desalniettemin laat deze plaat een positieve indruk na en dien ik zelfs vast te stellen dat Välde week na week lijkt te groeien. Wie weet kom ik tegen het einde van het jaar wel terug op deze review en staat Välde plots te pronken in mijn top 10. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar dan zal het toch serieus moeten verkeren. In ieder geval is deze plaat verplicht luistervoer voor al wie een zwak heeft voor deathcore enerzijds en voor Meshuggah anderzijds.

Tracklist:

1. Dödsdans
2. Glutton
3. Earthless
4. Descent
5. Spectre
6. Dehumanize
7. Hadean
8. Tide
9. Väldet
10. Sirens
11. Futility
12. Vittring