Zestien jaar geleden verscheen All Is Violent, All Is Bright, het tweede album van het Ierse God Is An Astronaut, een meesterwerk in het voornamelijk instrumentale post-rockuniversum. Zo’n sterk werk dat het vijf jaar later nogmaals uitgebracht werd. Ondertussen is de band uit Wicklow één van de voornaamste post-rockbands in Europa.

De broers Niels en Torsten Kinsella werkten vervolgens gestaag verder aan hun muzikale carrière zonder iets te forceren en brachten vervolgens nog zeven langspelers uit. Ghost Tapes # 10 verscheen op 12 februari en dat lijkt me best wel goed nieuws in deze duistere dagen gezien het lekkere post-rock bevat en ook omdat het eerst niet zeker was of dit album nu al ging verschijnen.

Inderdaad, er was onzekerheid omwille het feit dat een album uitbrengen zonder daaraan gekoppelde tour niet meteen de beste financiële zet is. Uiteindelijk werd beslist om het album te releasen terwijl de muziek nog vers klinkt en het niet uit te stellen tot wanneer alles weer in zijn plooi ligt. De muziek is nu relevant en kan het tegen dan niet meer zijn of in mindere mate.

Ghost Tapes #10 zorgt voor een ontroerende instrumentale post-rockervaring van zodra je de vinyl onder de naald legt als je ook een fanaat bent van de muziekdrager die een échte revival kent en waarmee de platenindustrie wellicht mooi geld verdient. Het moet nu eenmaal niet allemaal naar het controversiële Spotify gaan.

Met een muzikale erfenis die net geen twee decennia omspant, hebben de Ierse broers uiteraard wat ervaring opgedaan in de experimentele rockwereld.
Het album staat bol van hemelse en emotionele instrumentale nummers die rust brengen, ideale muziek na een stressvolle dag op het werk of om gewoon eender wanneer tot rust te komen bij uitstekende composities die je in andere sferen brengen niettegenstaande dit een vrolijker album is dan Epitaph uit 2018.

Van de eerste twee nummers, Adrift en Burial, werden cinematografische zwart-wit videoclips de wereld ingestuurd met sfeervolle en tegelijk broeierige creaties net als de andere nummers op dit tiende werk van de Ieren. Fade kreeg eveneens een videoclip, monochroom net als de twee andere nummers, maar dan met een meer psychedelische kant dan de eerste twee.

Een ding staat vast, dit album is het stevigste werk die God Is An Astronaut het afgelopen decennium uitbracht met tevens heel wat eclectische en atmosferische nummers met sterk gitaarwerk.

Op het laatste nummer, Luminous Waves, krijgen we een medewerking met de Londense celliste die vaak gebruik maakt van looping technieken, Jo Quail, de rijzende ster in post-rock- en instrumentale rockmiddens die evengoed met symfonische orkesten speelt. Al meerdere malen samen met MONO aan het werk gezien.

Een sterke plaat die de status van de band bevestigt.