Bijna vijf jaar heeft het geduurd om een opvolger te krijgen van het volprezen The Holographic Principle (2016). Ωmega is inmiddels het zesde full album dat de Nederlanders met een Ieperling als lead gitarist uitbrengen bij één van de grootste onafhankelijke labels van deze planeet en hun achtste in totaal.

Epica is één van de grootste spelers binnen het symfonische metalfirmament, laat daar zeker geen twijfel over bestaan. Tussen september 2016 en nu kregen we met uitzondering van de extended play Epica vs Attack on Titan Song een aantal releases voorgeschoteld maar niets nieuw, enkel heruitgaven of adaptaties zoals de tweede ep die de band ooit uitbracht. En een boek.

In vijf jaar tijd is er weinig veranderd: Epica blijft theatrale nummers met een klassieke inslag brengen met een kwaliteit die steeds groter en groter wordt. Wat hen onderscheidt van melige symfonische topbands is de inbreng van growls en stevigere gitaarelementen net als het talent van een aantal bandleden.

Net geen twintig jaar nadat dierenliefhebber Mark Jansen After Forever verliet en Epica oprichtte is zijn geesteskind toe aan één van de grootste uitdagingen uit het bestaan van de band, de rest van de wereld veroveren met Ωmega, een groot deel van Europa ligt al aan hun voeten. Een aantal jaren terug amper bekend in bijvoorbeeld Spanje, tegenwoordig zijn ze daar even groot geworden als bij ons of in Duitsland. Over Nederland spreken we niet, daar kunnen ze niet groter meer worden.

Simone Simons – Epica @ Turbinenhalle – Oberhausen – Duitsland (10/2019). Foto genomen in opdracht van La Heavy Magazine – Spanje.

Na hun duizendste show, in rocktempel 013 in Tilburg in april 2018, was de band toe aan wat rust maar veel tijd voor verademing zat er niet in, minder dan een maand later volgde hun show op Hell & Heaven in Mexico, het grootste festival dat Latijns-Amerika rijk is.
Eens terug uit het land van Azteken en Maya’s stonden Europese zomerfestivals voor de deur waarna wat kalmte kon ingebouwd worden.
Begin vorig jaar ging de band terug samenzitten om muziek te maken zonder daarvoor exotische oorden op te zoeken, gewoon in afzondering in eigen land om het derde stuk van een trilogie te componeren, met een frisse kop.

Het eerste volwaardige nummer na intro Alpha – Anteludium, single Abyss of Time is zonder twijfel één van de meest toegankelijke nummers die ooit door Epica gecomponeerd werd. Niet te lang en ook niet te heavy ondanks een aantal lekkere riffs, een nummer waarmee het zestal mogelijk een resem nieuwe fans kan opleveren.
Bombarie en dramatiek zijn twee woorden die The Skeleton Key kunnen samenvatten, het handelsmerk van de band. Interpreteer bombarie hier niet negatief. Het begint met een rustige piano-intro waarna een stukje pathos gevolgd door de indrukwekkende stem van Simone Simons en naar het einde toe wat een kinderkoor lijkt te zijn.
Seal of Solomon levert een oosterse intro met wat verderop een leuk stuk met growls vanwege Mark Jansen en hoge registers van Simone.

Shredders Mark Jansen & Ieperling Isaac Delahaye @ Turbinenhalle – Oberhausen – DE (10/2019 – Foto genomen in opdracht van La Heavy Magazine uit Spanje).

Net als Architects brengt nu ook Epica met Gaia een lied rond het thema milieu, meer bepaald omtrent de opwarming van de aarde en klimaatverandering waarin een lekkere solo van vermoedelijk landgenoot Isaac Delahaye te horen is.
Code of Life is opnieuw geïnspireerd op oriëntaalse geluiden die doen denken aan de Frans-Tunesische prog metalband Myrath met zelf een vocale inbreng van frontman Zaher Zorgati, een outfit die al langer een band heeft met Epica.
Deel één van Ωmega wordt afgesloten met single Freedom – The Wolves Within waarvan de video die me eventjes deed denken aan een griezelige Na’vi uit de Avatar film of eigenlijk nog meer aan een personage uit de Poolse reeks The Witcher.

Even voorbij halfweg Ωmega krijgen we Kingdom of Heaven, Pt. 3 – The Antediluvian Universe een tocht van niet minder dan bijna 13 ½ minuten die geschreven werd door de twee gitaristen nadat beiden hun grootmoeder verloren in amper één week tijd. Episch!
Liefhebbers van ballads, Rivers is voor jullie, trouwens ook de derde single van Ωmega voorzien van fijn pianowerk. Wie meer van riffs houdt en stevig drumwerk komt met Synergize – Manic Manifest aan zijn trekken.
Twilight Reverie – The Hypnagogic State is het twee nummer op deze plaat waarbij er een samenwerking is met een externe artiest, in casu de Grieks-Amerikaanse zangeres Vicky Psarakis van de Canadese melodische death metallers The Agonist.
Afsluiten doen onze noorderburen met Omega – Sovereign of the Sun Spheres. We zijn dan al ruim voorbij het uur, er is echter geen sprake van stoom afblazen.

Ωmega lost alle verwachtingen in, een album die alle elementen combineert die Epica onderscheidt in het rijke landschap van symfonische metal bands waardoor je soms het bos door de bomen niet meer ziet. Epica staat echter voor het bos.