Turbulence - Frontal

Label: Frontiers Records

Metalrockx

Turbulence is een progressieve metalband uit Libanon, opgericht in 2013 door twee zeer begaafde componisten, gitarist Alain Ibrahim en toetsenist Mood Yassin. De bandnaam verwijst naar Six Degrees of Inner Turbulence van grote voorbeeld Dream Theater. Dit is het tweede album, het eerste bij een grote platenmaatschappij, nadat het debuut in eigen beheer werd uitgebracht.

Frontal is een conceptalbum, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Phineas Gage, de bouwvakker die, tegen alle verwachtingen in, een ongeval overleefde waarbij een ijzeren staaf volledig door zijn hoofd werd gedreven, waardoor een groot deel van zijn linker frontale kwab werd vernietigd. Voor altijd fysiek en mentaal veranderd.

De plaat beschrijft hoe een stabiel leven zo kwetsbaar kan zijn door onvoorziene gebeurtenissen, die ons diep in onze kern kunnen veranderen, zodat we onherkenbaar worden voor degenen van wie we houden. Er zijn momenten van pijn, wanhoop, momenten van verwarring, woede en herinneringen. Deze zeer reële emoties hebben geholpen een canvas te creëren, dat zowel menselijke kwetsbaarheid als menselijke triomf uitbeeldt.

Opener Inside The Gage duurt meteen elf minuten, zit vol energie, vertraagt en bouwt dan weer op. De riffs zijn krachtig en interessant, terwijl de ritmes complex en strak zijn. De toetsen hebben even de tijd om te schitteren met de zeer smaakvolle begeleidende drums. De soulvolle zang van Omar El Hage doet denken aan Ray Alder (Fates Warning). Hij heeft een groot bereik, maar probeert nooit om de song te overstemmen en blendt mooi met de muziek.

De eerste single van het album, Madness Unforeseen is een agressieve technische song, met een aanstekelijk refrein en bonkende riffs. Donkere thema’s van waanzin in de teksten, geweldige gedreven zang, ingewikkelde maatsoorten; het nummer verrast de luisteraar op elk moment. Het enige dat ik minder leuk vond aan Ignite was het gekwelde geschreeuw aan het begin, maar de rest van het nummer wisselt tussen rustige, prachtige melodieën en hectische metal, met zeer knappe drumlijnen en zang in een hoger bereik.

A Place I Go To Hide heeft een funky intro en gaat crescendo naar een meer dreigende toon, waarna de song losbreekt met heavy en progressief gitaarwerk in de stijl van Haken, met verrassende keyboardgeluiden en effecten, om te eindigen met een kermisdeuntje. Faceless Man start als een ontspannen, emotionele ballade, die op snelheid komt met heerlijk zweverige zang en een knap keyboard / gitaarduel in de stijl van DGM. Het gedreven Perpetuity is mijn favoriet door de sterke melodie en techniciteit, ondersteund door zware riffs en complex drumwerk.

Progressieve metal betekent blijven luisteren tot het kwartje valt; dan pas openbaart zich de ware schoonheid van de songs. Maar soms is dat niet eenvoudig, zoals in onderhavig geval. Alle ingrediënten waren nochtans overvloedig aanwezig: muziek in de stijl van persoonlijke favorieten Dream Theater en Haken, technisch zwaar onderlegde muzikanten, knappe cleane zang en een heel open geluid in een sterke productie.

Beide singles Madness Unforeseen en Ignite kwamen stevig uit de hoek en voorspiegelden een straf album van een topper in wording. Het album blijkt echter heel wat meer variatie te bevatten, met vooral lange nummers met veel verrassende twists, tempowisselingen en rustige passages, die de songstructuur ingewikkeld maken. Meermaals stond ik op het punt het album op te geven, maar na veelvuldig beluisteren ben ik helemaal overtuigd.

Tracklist: