Getriggerd door de afkomst van Nine Treasures ofte 九宝 ging ik mijn oor te luister leggen bij zijn jongste release die eigenlijk een best of is van de voorgaande drie langspelers waarbij de nummers terug opgenomen werden met een aanvullende nieuwe mastering.

De folkmetalband met uitsluitend leden uit het autonome gewest Binnen-Mongolië in China bracht tussen 2012 en 2017 drie studioalbums uit en vond de tijd rijp om vier jaar na hun laatste worp een best te smaken verzamelaar uit te brengen, Awakening From Dukkha.

Hun creaties werden ontelbare keren gestreamd en het vijftal optredens bracht talrijke optredens in heel Azië en Europa waaronder Wacken Open Air en zelfs Rock in Rio in … Rio.
Het vijfkoppige gezelschap afkomstig uit de stad Hailar brengt een mix van traditionele Mongoolse muziek en heavy metal door middel van klassieke Mongoolse instrumenten en keelklanken net zoals The Hu of Tengger Cavalry dat doen.

De groepsnaam verwijst naar de negen materies die worden opgeroepen in oude Mongoolse gedichten, die volgens de traditie geluk zouden stimuleren: goud, zilver, brons, ijzer, agaat, amber, jade, parelmoer en koraal.
Het is geen sinecure om traditionele Mongoolse muziek om te zetten naar metal en deze wereldkundig te maken met lyrics in een taal dat maar weinig westerlingen beheersen. Het zijn voornamelijk de arrangementen die veel werk en analyse vragen vanwege de muzikanten om deze om te zetten op rockinstrumenten, Nine Treasures is er voortreffelijk in geslaagd.

Doorheen de songs die een Engelstalige titel kregen horen we naast klassieke rockinstrumenten ook het Mongoolse snaarinstrument bij uitstek, de morin khuur ofte paardenviool, maar ook de balalaika met driehoekige klankkast en de mondharp komen ruimschoots aan bod. Afhankelijk van het stuk kan de overheersende stijl variëren van rock, heavy metal, folk metal of zelfs punk.
De teksten in het Mongools behandelen thema’s uit de cultuur van Mongolië maar vooral ook verhalen en legendes uit het onafhankelijke Mongolië dat grenst aan het Chinese Binnen-Mongolië en een aantal Russische republieken. De zangstukken van Ashkan kun je enigszins vergelijken met de schorre en opgewekte stem van Jonne Järvelä van Korpiklaani.

Je hoort ook de evolutie van de band doorheen de jaren, van een ruwere klank naar meer afgewerkte liederen met steeds meer inbreng van traditionele instrumenten.
Verwacht geen snijdende heavy metal riffs maar eerder vrolijke folk metal à la Eluveitie of Ensiferum, feestelijke metal die je uitnodigt een frisse pint uit de koelkast te halen en de beentjes los te gooien rond de salontafel, meezingen zal er echter niet inzitten tenzij je een Mongoolse buur hebt die toevallig Nine Treasures kent. Persoonlijk vind ik dit een stuk interessanter dan The Hu maar dat is uiteraard subjectief.

Hopelijk kunnen we na vier jaar stilte binnenkort ook een écht nieuw album geserveerd krijgen. De band kijkt alvast uit naar een nieuwe tour zodra het opnieuw mogelijk wordt. Laat het niet na het 52′ durende optreden te bekijken op het TaiHu Midi festival in China (2019), het was wat mij betreft net als de plaat een aangename verrassing.