Er gaat in duistere tijden niets boven een grote brok loeiharde melodic death/thrash metal om je de dag door te sleuren. Of je kan de slechte mens uithangen en de buren ermee ergeren. De band die ik hier aanhaal is The Crown, een Zweedse band die al een hele tijd meedraait in dat genre en zich terecht tot één van de vaandeldragers hiervan mag rekenen. Al van zijn album Crowned in Terror dat verscheen in 2002 staat deze band standaard op in de auto tijdens lange reizen. Het zal jullie dan waarschijnlijk niet verwonderen dat uw redacteur zich als een hongerig roofdier op hun nieuwste telg Royal Destroyer stortte dat op 12 maart het levenslicht zag via Metal Blade Records. Kan dit album zijn voorganger van 2018 Cobra Speed Venom nog overtreffen of is de kwaliteit van de muziek er eerder op achteruit gegaan?

Wel, over dat laatste kunnen we kort zeggen: nee. The Crown is er allerminst op achteruit gegaan, ze zijn zelfs nog een tikkeltje extremer geworden sinds hun vorige album. Al vanaf seconde tien van Baptized in Violence word je achterover geblazen door de orkaan van kracht waarmee de heren starten. De snelheid ligt zeer hoog, de riffs zijn typerend voor deze band en de drummer laat haast niets heel van je trommelvliezen (of van de vellen op zijn drumstel, zo je wilt). Blastbeats zetten hier de toon en vocalist Lindstrand zoekt nog meer de grenzen van zijn stembereik op. Het kan niet beter worden zou je dan denken maar schijn bedriegt. Zoals de titel van de track al aangeeft gaat Let the Hammering Begin! verder op dezelfde snelheid als de introtrack. De toch wel typische The Crown-sound horen we ook hier op terug en toch klinkt het niet afgezaagd. Mede door de tempowisselingen en de bandleden die vaak griezelig perfect op elkaar ingespeeld zijn klinkt het bekend en terzelfdertijd vernieuwend.

Zoals elke goede thrashmetalband (of in dit geval melodic death/thrashmetalband) beaamt, moet het niet altijd vol gas zijn. Er moeten ook tracks zijn die traag en zwaar zijn, zo van die tracks die gegarandeerd een grote moshpit in gang zetten. Glorious Hades is zo een track. De nekspieren worden serieus op de proef gesteld en wie nu nog stilstaat krijgt standaard twintig tot dertig wilde mensen over en tegen zich. Er zit ook een zekere melodie in de track en ook de gitaristen zelf mogen hun beste thrashsoloriffs bovenhalen. Een beetje-vanalles-track dus, het haalt de vaart wel even eruit en gunt je wat adempauze voor alles wat daarna nog komt. Een laatste song die ik zeker even wil aanhalen is Beyond the Frail. Qua techniek is dit echt wel een pareltje. Qua melodie ook. Het begint met blastbeats, gaat dan over in een traag stuk om dan weer op te bouwen en zo gaat het enkele keren op en af. Mijn god, wat een machtig nummer is dit! Ik zou zelfs durven beweren dat dit nummer de top 3 van The Crown tracks met verve haalt.

En dan zit het er spijtig genoeg al op. Tien tracks, goed voor iets meer dan drie kwartier hoogstaande, loeiharde en licht melodische death/thrash metal. Dit album, nee sorry, dit pareltje is verplichte aanschaf voor elke The Crown-fan en iedere metalhead die dit (sub)genre weet te smaken.