Als er één plaat is waar ik echt naar uitkeek deze eerste drie maanden van 2021 dan is het wel de nieuwe van de Finnen van Wheel. Hun vorig album en tevens eersteling, Moving Backwards, sloeg ten huize Vanhoucke in als een bom op het einde van de winter van 2018 – 2019.
Voor wie Wheel niet kent: het een Finse band uit Helsinki die opgericht werd door de Britse frontman James Lascelles die een verleden had in eerder klassieke rock- en folkbands maar zijn kap over de haag smeet en de progressieve wereld in dook.

Een in Finland geboren vriend uit Engeland keerde terug naar zijn thuisland nadat zijn vader stierf om in te trekken bij zijn grootmoeder. Hij nam er deel aan een talentenshow onder de naam Flute of Shame die in Letland een prijs won tijdens de New Wave Song Contest voor het meest creatieve lied.

James Lascelles werd uitgenodigd om zijn Finse maat bij te staan met zowel vocals als gitaar. Na een tijdje heen en weer pendelen tussen zijn thuisbasis in Engeland en zijn inmiddels nieuwe honk in Finland besloot hij in het land van Nokia te blijven en ontmoette hij musici met andere muzikale horizonten en zo werd Wheel acht jaar geleden opgericht. Een extended play volgde twee jaar later en nog eens twee jaar terug werd een succesvolle eerste langspeler boven het doopvont gehouden met invloeden van vooral Tool en Karnivool. Een schot in de roos in prog middens. Een meesterwerk zonder meer.

Frontman James Lascelles @ Caracol – Madrid (Foto genomen in opdracht van Mariskal Rock Spanje)

Voor hun tweede worp werd zowel een nieuwe gitarist, Jussi Turunen, als een nieuwe bassist, Aki “Conan” Virta, aangetrokken. Er is er ook geopteerd om een wat stevigere sound te brengen.
Resident Human draait rond de mensheid in het jaar dat het hedendaagse mensdom zo snel mogelijk wilt vergeten, MMXX. Meerdere nummers zijn geïnspireerd op Hyperion Cantos van de Amerikaanse schrijver Dan Simmons. De mens staat centraal in Resident Human, er is maar één enkel nummer, Fugue, die rechtstreeks over de pandemie gaat, de rest draait om de mens op zichzelf.

Een eerste single werd eind vorig jaar voor de leeuwen gegooid, Movement. Een leuke monochrome video en dito nummer die het heeft over de gebeurtenissen en vooral nasleep op de moord van George Floyd door een Amerikaanse politieagent en dan vooral het proberen te minimaliseren van wat toen in de VS en daarbuiten gebeurde. Een nogal explosief nummer gebracht door eersterangs muzikanten.

Op het album komt deze single na Dissipating die rustig aangevat wordt en één van de drie nummers van deze release is die boven de tien minuten aftikt. Halfweg het nummer horen we een stevige opwelling om vervolgens terug te keren naar wat meer rust met nog een tweede forse impuls richting de negen minuten waarbij het instrumentale samenspel heel sterk is en bijna drie minuten aanhoudt om vervolgens wat af te zwakken naar het einde toe. Ascend gaat in dezelfde trend verder.

Hyperion werd begin dit jaar uitgebracht als tweede single, deze track draait om de dood, van niets naar terug niets. Een nummer met een leuke melodie en bij momenten stevige opwelling van gitaarwerk en puike basritmes.
Voorbij halfweg komt Fugue, de derde single die eind februari verscheen en handelt over het feit dat velen onder ons gedeeltelijk opgesloten waren waardoor mentale gezondheid een stevige deuk kreeg.
Titeltrack Resident Human is het derde en laatste nummer die boven de tien minuten uittorent en net als beide andere lange songs mooi opgebouwd wordt en best wel stevig is, misschien wel mijn favoriet werk op deze tweede langspeler van de Finnen.
Old Earth sluit Resident Human af met een instrumentale creatie op piano van amper meer dan twee minuten maar daarom niet minder interessant.

Een tweede Moving Backwards is dit naar mijn bescheiden mening niet, er zijn trouwens maar weinig bands die er in slagen na een voortreffelijke eersteling meteen op de proppen te komen met een even roemrijke opvolger. Slecht? Absoluut niet. Dit is een heel sterke plaat met nog steeds knipogen naar Tool en daar is niets mis mee. Hoeveel prog bands proberen er niet als  Dream Theater te klinken? Deze niet dus.
Trouwens dit is geen kopie van Tool maar een inventieve band met leden die ongetwijfeld fan zijn van de Amerikanen. Het voordeel met Wheel is dat die down to earth zijn, zich tussen de fans bewegen na een optreden en niet op een ivoren toren zitten en daardoor onbetaalbare prijzen plakken op hun uitgaves. En trouwens Wheel heeft een natuurlijke muzikale eigenheid.