Afgelopen vrijdag 26 maart stond bij Wardruna-fans in het vet aangestipt in hun kalender. De releaseshow rond hun jongste album stond toen geprogrammeerd en kreeg de titel First Flight Of The White Raven mee.
Een virtueel optreden rond hun vijfde en meest recente plaat, Kvitravn, die op 22 januari van dit jaar het levenslicht zag.

In tegenstelling tot het gebruikelijke bij de presentatie van nieuw werk gebeurde het deze keer zonder publiek, enkel technisch personeel was aanwezig en uiteraard de bandleden die meestal ook present zijn op een liveshow. De voorstelling was binnen het bereik van alle fans en dit via streaming en de mogelijkheid om meermaals het optreden opnieuw te bekijken van 26 tot en met zondag 28 maart.

Sinds vorig jaar, toen de pandemie uitbrak en het daaraan gekoppelde verbod op podiumkunsten met publiek en in de meeste gevallen ook op reizen, hebben veel bands besloten om hun werk op deze virtuele manier te presenteren, om toch enigszins dicht bij hun trouwe volgers te blijven. Sommigen geloven dat het een manier is om hun idolen te waarderen in een zekere zin, intiemer en persoonlijker, veel anderen menen dat het erg kil is zonder een connectie met de artiest te kunnen voelen.

Wardruna werd in 2003 opgericht door twee leden van de blackmetalband, Gorgoroth, Einar Selvik en Gaahl (respectievelijk drums en zang) aangevuld door zangeres Lindy Fay Hella, die zich toelegden op het creëren van muzikale interpretaties van Scandinavische esoterische en culturele tradities, zinvol gebruikmakend van traditionele Scandinavische instrumenten.
In 2015, na te hebben meegewerkt aan de opnames van de eerste twee albums, verliet Gaahl de band zonder dat er ruzie ontstaan werd. Selvik, ook wel bekend als Kvitrafn, had toen samen met Trevor Morris meegewerkt aan de compositie van de muziek voor het tweede seizoen van de Vikings-serie, en verscheen er later ook in als acteur.

Eer de presentatie begon werd Einar Selvik aan de tand gevoeld door Alexander Milas in een interview die uiteraard draaide rond het jongste werk van Wardruna. Inhoud, het voorstel en waardoor Selvik werd geïnspireerd kwamen aan bod. Een nieuw werk die persoonlijker is dan het vorige, menselijke angsten aanpakt, geschiedenis onderzoekt, leert uit het verleden in een niet-specifieke tijdsperiode, geschilderd in romantiek met mystieke gezangen in harmonie met de natuur en haar omgeving.

Wanneer het doek viel kregen we een eerste gekrijs van de witte raaf te horen, een witte kraai die actief zou blijven op het achtergrondscherm, achter de silhouetten van de muzikanten, gedurende het eerste deel van de voorstelling. Voor alle duidelijkheid is de vertaling van Kvitravn witte raaf en dat was dan ook het eerste nummer dat het thuispubliek te horen kreeg. Alles werd prachtig uitgevoerd op traditionele Noorse instrumenten zoals lieren en harpen, percussie op hertenveltrommels en geharmoniseerde stemmen. De witte raaf had ons zijn vleugels uitgeleend om zwevend de avond door te brengen en ons onder te dompelen in de brede wind van tovenarij.

Skugge volgde, met minimalistische percussie en een indrukwekkende samenhang van stemmen die op het einde met strijkers werd afgesloten wanneer het licht weg viel.
Vanaf het derde nummer verlieten we Kvitravn en kwamen eerdere werken aan bod, te beginnen met Solringen, van het tweede album Runaljod – Yggdrasil uit 2013, percussie en een kleine fluitje werden toegevoegd aan het rijke aanbod aan instrumenten, geluiden die de bergen opriepen.
Vervolgens werd met Bjarkan een sprong naar het eerste album Runaljad – Gap Var Ginnunga gemaakt, een ode aan moeder natuur die sterft en herboren wordt met het hypnotiserende vibrato van een mondharp.

Raido riep de geest op die op het ritme van het hart reed terwijl Voluspá terugkeerde naar de voorlaatste release Skald met een mystieke atmosfeer en de magie van de klanken die je op bepaalde momenten naar epische plaatsen en sferen van stemmen zoals mantra’s bracht.
Isa en Urur, afkomstig uit het derde stuk van de trilogie Runaljod, Ragnarok, brachten elk op hun eigen andere sensaties voort. Het eerste met brekend ijs op het scherm die een kille sensatie door het hele nummer gaf; terwijl het tweede op de achtergrond het geluid van een uitgestorven dier voortbracht terwijl de stemmen in een mantrische trance verkeerden.

Met Grá, een nummer om vrij rond te zwerven en Vindavlarljad, waarbij de kinderen van de wind zich verweefden met de natuur, keerden we een laatste maal terug naar het jongste werk van Wardruna.
Om af te sluiten maakten de Noren wederom een ​​sprong naar het verleden, meer bepaald naar Yggdrasil, met eerst het nummer dat dit werk opent, Rotlaust Tre Fell, een oratie voor de 3 belangrijkste vrouwelijke geesten in de Noorse mythologie, voor een leven in harmonie en balans. In dezelfde volgorde van het album, was het tijd voor Fehu, waarbij het podium iets nieuws na boven toverde, een effect van licht en dichte rook, het leek alsof de de onderbenen van de muzikanten tot boven de knie afgehakt werden, een perfecte setting om meanderende bewegingen te laten voorschijnen en over te brengen dat hebzucht een geschil is tussen familieleden die altijd alert is als een loerende adder.
En om deze wonderbaarlijke set af te sluiten, wezen enkele fakkels en rook ons ​​het pad om af te dalen naar het diepst mogelijke, naar de onderwereld, Helvegen. Volgens de Noorse traditie is “Hel” of “Helheim” het koninkrijk van de dood. Harmonieuze stemmen begeleidden de mars, langs deze koude weg, terwijl de dood zich afvroeg ​​wie voor haar zal zingen?

Veel nummers van het nieuwe album waren verrassend afwezig, zoals Lyfjaberg of Andvevarljod, die vorig jaar als previews werden uitgebracht. Kortom, we kregen 13 nummers die de geschiedenis van Wardruna aan het internationale publiek verbeeldden.
Tijdens deze presentatie kreeg je naast muziek tevens onweer, boomtakken en -bladeren, wind, regen, water, dieren, vogels, vooral kraaien, te horen en zien die een perfecte setting vormden om van thuis uit te genieten van dit zeer uitgebreide voorstel, met Einar Selvik en Lindy-Fay Hella in het gezelschap van Arne Sandvoll, Eilif Gundersen, HC Dalgaard, John Stenersen en Katrine Stenbekk die al geruime tijd tot de live act horen.

Ik was heel tevreden met de presentatie, ik kan die alleen maar aanbevelen, iets dat live wellicht nog een stuk boeiender zou moeten zijn, om het pad van de vlucht van de witte kraai te volgen.