Stilaan maar zeer zeker bant ERRA zich een weg naar de hoogste regionen van de progressieve metalcore.
Na twee albums bij Tragic Hero en twee bij Sumerian zit de band uit Birmingham tegenwoordig bij het Australische UNFD waar Architects ook onderdak gevonden hebben.
O ja, Birmingham, Alabama, niet Engeland.

Het jongste en inmiddels vijfde album van de Amerikanen in hun 12-jarig bestaan en kreeg de naam van de band mee als titel ofte een heldendicht die zich afspeelt in  Mesopotamië rond de achtste of negende eeuw voor onze tijd. De muziek is echter tweehonderd procent hedendaags en combineert zowel metalcore, prog metal als djent met een melodisch kantje.

ERRA @ Poppodium 013 – Tilburg – NL

De jongens uit Alabama moeten met deze vijfde schijf niet onderdoen voor de grootmeesters in het genre, Periphery, die tegenwoordig de metalcore kant wat achterwege gelaten hebben en zich meer focussen op djent en prog metal. En wie kan ontkennen dat ERRA misschien ooit wel dezelfde kant opgaat. Feit is dat dit gezelschap ferm geëvolueerd is sinds ik die beginnen volgen ben een jaar of vijf terug met hun derde opus, Drift.

ERRA blijft metalcore met progressieve metal combineren en doet dat op hun vijfde lp met succes. Emotie is nooit ver weg op deze release net als op voorgaande uitgaves, melodie evenmin. Lange nummers zoals progressieve mastodonten plegen te componeren zijn hier niet te vinden, geen tracks van twaalf minuten maar korte stukken van rond de vier minuten zijn het aanbod.

De vocale en instrumentale dualiteit benadert de perfectie, vooral tussen zanger J.T. Cavey die ondertussen al vijf jaar deel uitmaakt van ERRA en hoofdgitarist Jesse Cash die ook cleane vocals voor zijn rekening neemt, net als technische en gezwinde riffs. Luister maar eens naar de eerste single, Snowblood. Uiteraard mogen we het puike drumwerk van Alex Ballew niet negeren.
Meesterlijke riffs en magnetiserende melodieën maken sinds album één deel uit van wat ERRA brengt en dat spreekt telkens meer en meer luisteraars en fans aan.

Op de jongste worp wordt de luisteraar onophoudelijk geconfronteerd met depressie, angst en wanhoop, typisch voor deze pandemische tijden. De band neemt luisteraars mee op sleeptouw tijdens een reis naar Aokigahara, het zelfmoordbos aan de voet van de berg Fuji in Japan.
Sinds afgelopen zomer werden ondertussen al vijf singles uitgebracht wat bijna goed is voor de helft van alle songs op dit jongste werk die ik enorm waardeer.

Houd je van Periphery, Born of Osiris of August Burns Red? Laat het zeker niet na om dit album te beluisteren of aan te kopen zoals ik net deed, het zal je zeker niet spijten.