Tot ik de promo van Nuclear Blast in mijn mailbox ontving wist ik maar bitter weinig af van Devil Sold His Soul, een bandnaam die me wel bekend was maar zijn muziek helemaal niet.
Het levende bewijs dat een mens nooit te oud is om bij te leren. Loss verbaasde me mateloos of beter gezegd het verbaasde me mateloos dat ik, liefhebber van prog & post metal/rock, nog nooit had stilgestaan bij deze Britse band die met Loss schitterend werk aflevert.

Een blik op Wikipedia leerde me dat de Devil Sold His Soul een metalcoreband is. Metalcore? Bij mijn eerste luisterbeurt leek dit helemaal niet het geval, veel volwassenere metal met een stevige dosis post. Pas op, ik heb helemaal niets tegen metalcore, er prijken behoorlijk wat metalcorealbums in mijn verzameling. Maar dit is geen metalcore.

Aantrekkelijk zijn onder andere de stemmen van Ed Gibbs en Paul Green die voor het eerst samen op plaat geregistreerd werden. Gibbs verliet Devil Sold His Soul in 2013 en werd vervangen door Green. Vier jaar later klopte de eerste frontman terug aan bij zijn voormalige band maar deze werkten toen al vier jaar samen met Paul Green en er was geen spraak om deze de laan uit te sturen voor iemand die de band al eens verlaten had waardoor geopteerd werd om het te wagen met twee zangers. De 6-strings van Richard Chapple en Jonny Renshaw, de twee bandleden die vanaf dag één deel uitmaken van het 6-koppige gezelschap uit hoofdstad Londen blijven de ruggengraat vormen van het hoofdstedelijke sextet maar de inbreng van de vocals is niet te verwaarlozen, net als deze van de ritmesectie uiteraard. Het resultaat werd een duo frontmannen die elkaar heel goed aanvullen, iets dat goed merkbaar is op de eerste video/single van Loss.

Als je een contract mag ondertekenen met één van de mastodonten van de metalindustrie dan moet er zeker iets in zitten. Platenlabels en bands zijn ondernemingen en dit moeten uiteraard rendabel zijn. Kwaliteit zit er in deze vierde release zeer zeker in. De hardcore van de begindagen zit er zeker nog in maar er waait tegenwoordig ook een frisse wind door deze schijf. Heel wat nummers combineren post, metal en hardcore met een brutale kracht die tevens melodie bezit dankzij leuke riffs en vooral de duellerende stemmen van comeback kid Ed Gibbs en Paul Green.

De tweede single, The Narcissist, begint met een heel sterke post-rock vibe die me even aan MONO deed denken om vervolgens uiteen te barsten als de Eyjafjallajökull dat een paar jaar terug deed. En dat gebeurt niet enkel op The Narcissist maar op talrijke andere nummers waaronder ook de jongste single, Burdened.

Loss begon vorm te krijgen tijdens de Aziatische tournee van de band in 2018, waarbij gitarist Jonny Renshaw, tevens producer, allerhande klanken begon op te slaan om drie jaar later een release uit te brengen die handelt over de verliezen die verschillende bandleden moesten ondergaan en waarin ongetwijfeld heel wat emotie in kroop. Een album over verlies en rouwprocessen. Over mentale gezondheid in deze barre tijden. Rouwprocessen werden omgezet in een handvol sterke songs. Het rouwproces hoor je vanaf de eerste noten van Loss, de titel zegt immers genoeg.

Dit is voor de jongeren en jongeren van geest maar ook voor liefhebbers van post-hardcore en post-metal, van moderne metal. Devil Sold His Soul behoort tot de nieuwe golf aan bands die ondanks die al een decennium of meer aan de weg timmeren de toekomst van metal betekenen. Judas Priest en Scorpions zullen niet eeuwig blijven headlinen of jonge metalheads boeien. Nieuwe wind, daar is het tijd voor en dat hebben ze bij Nuclear Blast duidelijk begrepen. Devil Sold His Soul kende ik tot voor kort niet maar staat inmiddels met stip aangegeven op mijn bestellijstje voor mei, rechtstreeks bij de label en dit voor amper 24 € op twee gekleurde vinyls.

Loss is een vat vol emoties en kwaliteit met één bijvoeglijk naamwoord, outstanding!