Cannibal Corpse - Violence Unimagined

Label: Metal Blade Records

Ashley Bickx

Na een radiostilte van bijna vier jaar verschijnt een van de absolute vaandeldragers binnen het deathmetalgenre opnieuw aan het muzikale front met een nieuwe volwaardige langspeler. Wie de magische kalender der releases met minstens een half oog volgt, zal ondertussen ongetwijfeld vermoeden dat we het hier over Cannibal Corpse hebben. Op 16 april is het tijd voor album numero 15(!), genaamd Violence Unimagned, dat opnieuw zal verschijnen via Metal Blade Records. Er zijn met andere woorden nog zekerheden in het leven. Of Cannibal Corpse anno 2021 nog even actueel is als pakweg dertig jaar geleden, kom je de komende minuten te weten.

Met Red Before Black tekende Cannibal Corpse een kleine vier jaar geleden voor een ware stomp in de maag, waarmee de band een duidelijk statement wist te maken: met kannibalen ben je namelijk nooit klaar, zo veel mag duidelijk zijn. Een sterke release staat evenwel niet garant voor een paar zorgeloze jaren. Waar Cannibal Corpse geboekstaafd staat als een band met een bijna verdacht consistente line-up, begon het als een donderslag bij heldere hemel toch opeens te rommelen. Door een samenloop van omstandigheden verliet gitarist Pat O’ Brien het vlaggenschip en werd Eric Rutan binnengehaald als vervanger. Voor het overige bleef nagenoeg alles gelukkig wel bij hetzelfde.

Tot daar de nodige randinformatie, want over deze Violence Unimagined valt opnieuw aardig wat neer te pennen. De voorbije jaren was Cannibal Corpse opnieuw stevig op dreef, wat resulteerde in een resem sterke platen. Diezelfde lijn wordt ook op deze nieuwste telg vlotjes doorgetrokken. Van bij opener Murderous Rampage barst een feest van herkenning los, waarbij een verschroeiend tempo wordt aangehouden en boegbeeld George ‘Corpsegrinder’ Fisher opnieuw als vanouds de longen uit zijn lijf brult. Tijdens het daaropvolgende Necrogenic Resurrection krijgen we zowaar een resem pure thrashriffs naar het hoofd geslingerd, die bij momenten doen denken aan het betere riffwerk van pakweg Cryptosis. Cannibal Corpse is met andere woorden niet vies van een vleugje innovatie en vernieuwing hier en daar.

Toch blijft de hoofdmoot overduidelijk old school death metal. We hadden het niet anders willen zien. Wie houdt van een dosis onversneden ouderwetse, doch technisch uitgekiende death metal kan mogelijks stevig oververhit raken van deze Violence Unimagined: Cannibal Corpse vuurt maar liefst elf voorwaardige knallers van formaat af zonder de luisteraar ook maar enig moment van respijt te verlenen. Na enkele luisterbeurten wordt bovendien duidelijk hoe ongelofelijk straf ieder bandlid staat te musiceren. Nieuwbakken gitarist Eric Rutan voelt zich overduidelijk als een vis in het water, maar ook snarenplukker Alex Webster en voornamelijk duizendpoot Paul Mazurkiewicz timmert ieder nummer zonder enig verpinken vlotjes aaneen. De drumsalvo’s tijdens Ritual Annihilation hebben al voor minder voor de nodige speekseldraden gezorgd.

Een ander vertrouwd aspect is nog steeds de allesvernietigende, doch zeer verstaanbare strot van frontman George ‘Corpsegrinder’ Fisher. Waar het gros van de collega’s uit het genre stilaan aan kracht moeten inboeten (of pakweg nog een schim van zichzelf zijn) blijft de Corpsegrinder op een fenomenaal hoog niveau de vereiste klinkers en medeklinkers uitbraken. Voor wie ondertussen na het bekijken van de albumhoes spontaan enkele wees gegroetjes aan het bidden is, kunnen we trouwens gerust stellen: er is namelijk wel degelijk gedacht aan een iets minder aanstootgevende albumhoes. Het originele artwork katapulteert de liefhebbers meteen een dertig jaar terug in de tijd, maar zal naar alle waarschijnlijkheid jammer genoeg niet al te veelvuldig te bewonderen zijn. De zelfverklaarde politieke correcte moraalridders moeten namelijk ook iets hebben om hun leeg bestaan enige zin te geven. Dat gezegd zijnde.

De conclusie van deze albumreview is dan ook vrij eenvoudig: Violence Unimagined is een dijk van een deathmetalplaat, waarmee Cannibal Corpse nog maar eens bewijst dat er na dertig jaar absoluut nog geen sleet op de muzikale succesformule zit. Wereldschokkend kunnen we deze plaat moeilijk noemen – we zouden het ook niet anders willen – maar toch zijn deze veteranen er in geslaagd om bij momenten bijzonder fris voor de dag te komen en enkele inventieve invalshoeken aan het muzikale geweld toe te voegen. Violence Unimagined is dan ook verplicht luistervoer voor iedere fan van pure, onversneden old school death metal.

Tracklist: