Motorpsycho - Kingdom Of Oblivion

Label : Stickman records

Vanpevenaeyge Carly

Kingdom Of Oblivion, het nieuwe album van Motorpsycho volgt amper één jaar na The All Is One. De Noorse koningen van de psychedelische en progressieve metal/rock zijn hier terug met een nieuwe plaat. Gedeeltelijk opgenomen in dezelfde sessies als The All Is One in Black Box Studio in Frankrijk en deels in een lokale studio in Trondheim, is Kingdom Of Oblivion deels ontstaan uit materiaal dat zich niet thuis voelde op de vorige plaat. Vanwege de aanhoudende pandemie en het gebrek aan optredens besteedde de band zijn tijd en moeite aan het afmaken van de plaat. Gezien de drie decennia aan muzikale ervaring van de band in alle waarschijnlijke genres, kun je er zeker van zijn dat Kingdom Of Oblivion een uniek kleurrijke en creatieve heavy rockplaat is zoals alleen deze band kan creëren.

Progressieve metalbands staan bekend voor hun lange tracks en daar maken ze bij Motorpsycho geen uitzondering op. Een 70 tal minuten durende album is in dit genre geen uitzondering. Uitschieters zijn The United Debased (9.04), At Empire’s End (8.36) en The Transmutation Of Cosmoctopus Lurker (10.56) waarbij eerstgenoemde een zwaar gestemde gitaargroove heeft en leadzanger Bent Saether zijn vocalen zeer psychedelisch overkomen. Ook opmerkelijk is de meer dan drie minuten lange gitaarsolo. Een nummer dat evengoed door The Doors zou gemaakt kunnen zijn. De volgende twee zijn echte progressieve tracks van de zuiverste soort. Een kruidige sigaret of een lijntje van een andere substantie is hier wel welkom om door deze materie te geraken.

Het is niet dat de rest van de nummers ”normaal” zijn. The Warning PT 1&2 en titeltrack Kingdom Of Oblivion zijn als openers van dit album nog tamelijk gewoon, misschien mede doordat ze een lichte herkenbare melodie in zich hebben. Lady May zorgt dan voor de eerste rustpauze. Een zacht en door een beetje folk doordrenkt nummer. In tegenstelling tot de langere nummers op waarvan Lady May (3.22) met de meeste speeltijd wegloopt. Atet is een instrumentaal nummer dat zich langzaam voortbeweegt als een kabbelend beekje. En kortste track After The Fair (1.58) valt bijna niet op door zijn rustigheid.

Dreamkiller is ook zo een opmerkelijk nummer. Langzaam beginnend, maar eens de gitaren losbarsten stevig aan te zwellen tot iets bombastisch dat enorme proporties aanneemt om terug plots stil te vallen. Bij The Hunt zou je ook wel gebruik kunnen maken van die sigaret en substantie. Afsluiter Cormorant is ook instrumentaal en laat je nog een laatste maal wegdromen. Een laatste trek aan die sigaret om dan rustig en zacht in slaap te vallen.

Motorpsycho heeft van de pandemie gebruik gemaakt om vlug nog een album op de markt te gooien. Een album met materiaal dat niet pastte op het vorig album, maar wat niet wil zeggen dat dit een slecht album is. Integendeel, dit is een kei van een plaat en voor de fans van progressieve en psychedelische experimentele metal, iets om duimen en vingers af te likken.

Tracklist: