De succesvolle filmmaker Robert Bartleh Cummings mag dan misschien en ruig uiterlijk hebben, de man is echter een veganist uit ethische overwegingen en consumeert noch drugs, noch alcohol en gelooft ook niet in wat je niet ziet. Respect!
De man die bij het brede publiek gekend staat als Rob Zombie bracht vorige maand een zevende studioalbum uit, The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy, een half decennium na zijn vorige opus.  Wedden dat je die titel geen vijf keer na elkaar kunt uitspreken zonder naar adem te moeten happen of een woord verkeerd uit te spreken? Who cares? Het gaat hier om de muziek.

Om met de deur in huis te vallen kunnen we al meteen melden dat fans van Rob Zombie die de plaat nog niet aangeschaft hebben zich naar hun platenboer mogen spoeden, The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy stond halfweg maart immers op plaats #1 in de Amerikaanse Billboard Top Album Sales Chart. Niet mis voor een heavy metal artiest dit tevens in zijn genre van films ook een gevierd cineast is.

Rob Zombie @ Graspop 2019 (Foto genomen in opdracht van La Heavy Magazine uit Spanje)

Het gaat hier uiteraard om een best wel cineastisch werk die perfect zou kunnen dienen als soundtrack voor één van zijn prenten (mede West-Vlamingen, niet verkeerd interpreteren).
Tussen een aantal tracks krijgen we intermezzo’s te horen die mij aan thrillers of griezelfilms deden denken maar dit beperkt zich tot vijf stuks op een totaal van 15 of 17 composities naargelang de editie waardoor er nog ruim voldoende volwaardige nummers overblijven.

The Triumph of King Freak (A Crypt of Preservation and Superstition) laat Rob Zombie fans meteen de vuisten ballen om op het ritme mee te juichen, je beeldt je probleemloos de man en zijn bandgenoten in op bijvoorbeeld Graspop 2019. Het daaropvolgende The Ballad of Sleazy Rider volgt dezelfde trend terwijl Shadow of the Cemetery Man gezellige rock ‘n’ roll is.
Voor de eerste compositie die me wat minder aantrekt zijn we al aangekomen aan het zevende stuk van de in totaal vijftien, ik heb het hier over 18th Century Cannibals, Excitable Morlocks and a One Way Ticket On The Ghost Train dat probleemloos kan gebruikt worden in een western zonder John Wayne of Clint Eastwood.

Het daaropvolgende The Eternal Struggles of the Howling Man markeert het middelpunt van deze schijf en trekt meteen alle metal registers open, een naar mijn bescheiden mening heel lekkere song met aantrekkelijk gitaarwerk die opgevolgd wordt door een aardige instrumentale ballad. The Satanic Rites of Blacula handelt over de Dracula van de duisternis en is eveneens heel behaaglijk wat ik niet kan zeggen over Shake You Ass Smoke Your Grass.
Boom-Boom-Boom neemt een andere wending dan wat vooraf kwam wat ervoor zorgt dat The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy best wel eclectisch is.

Rob Zombie @ Graspop 2019 (Foto genomen in opdracht van La Heavy Magazine uit Spanje)

Release #7 van Rob Zombie wordt afgesloten met nog twee laatste stevige brokken heavy metal onder de namen Get Loose en Crow Killer Blues. Mijn respect voor Rob Zombie is met The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy weer wat toegenomen, een plaat met zowel knipogen naar White Zombie als verschillende facetten van Rob Zombie als band aangevuld met een aantal nieuwigheden zoals in 18th Century Cannibals, Excitable Morlocks and a One Way Ticket On The Ghost Train te horen valt, met country en bluegrass invloeden en verder zelf nog wat andere genres die nieuw zijn in het arsenaal van Rob Zombie.