Solstice - Casting The Die

Label: Emanzipation Productions

Ashley Bickx

Aangezien de naam Solstice vaak aanleiding durft geven tot enige verwarring, starten we deze recensie met een voorafgaandelijke noot van verduidelijking. We hebben het hier namelijk niet over de Britse doom band Solstice, maar wel over de Amerikaanse variant onder leiding van stichtende leden Alex Munoz en Alex Marquez. Deze heren schotelen ons op 23 april namelijk een nieuw werkstuk voor en dat na een lange hiaat van maar liefst 12 jaar. Casting The Die, langspeler nummer 4, zal op 23 april terug te vinden zijn in de fysieke en digitale winkelrekken en dat via het label Emanzipation Productions.

De naam Solstice zal bij menig liefhebber ongetwijfeld een belletje doen rinkelen, maar vaak ook niet meer dan dat. Dit is hoogtswaarschijnlijk ook de reden waarom deze band nog steeds vertoefd in de krochten van de underground. En daar is absoluut niets mis mee. Death metal is en zal ongetwijfeld steeds een subgenre blijven dat nooit eenzelfde populariteit zal genieten als andere subgenres zoals bijvoorbeeld de klassieke heavy metal, thrash metal en metalcore. Laat daar net de kracht liggen van deze muzikale, extreme substroming.

Solstice is een band die perfect past binnen het zonet uiteen gezette ‘kaderment’. Al moeten we wel stellen dat deze Amerikanen ook op deze vierde plaat een geluid laten horen dat ruimer is dan death metal alleen. Zo klinken vele nummers verdacht thrashy in de oren, hetgeen deze plaat een zekere dynamie meegeeft, waardoor het nagenoeg onmogelijk is om deze plaat op een onbewogen manier te beluisteren. De vocalen van frontman Ryan Taylor leunen dan weer dichter aan bij hardcore of crossover dan bij de zuivere doodse ‘putgrunt’. Een gedurfd recept dat initieel toch enige aanpassing vergt. Gelukkig klinkt deze plaat na enkele luisterbeurten bekend in de oren en moeten we durven stellen dat Solstice voor de dag komt met een frisse maar tegelijk ook oldschool plaat.

Qua mix en mastering heeft Solstice geopteerd voor een helder geluid, waarbij ieder instrument duidelijk hoorbaar is. Voornamelijk de bass staat bij momenten prominent op de voorgrond, waardoor bassist Marcel Salas alle tijd en ruimte krijgt om zijn kunnen ten berde te brengen, hetgeen resulteert in bij momenten zeer aanstekelijke bassloopjes. Ook de snedige, korte gitaarsolo’s mogen een zeker zijn, al moeten we zeker en vast geen memorabele solo’s verwachten.

Casting The Die is een aanstekelijk en technisch album dat zowel een modern als oldschool geluid laat horen. De focus ligt minder op pure death metal en is in zekere zin verschoven richting thrash en zelfs crossover. Een gedurfde zet, maar eentje die gelukkig vrij goed uitpakt. Wie nood heeft aan een stevige opkikker van jewelste zal zich geen buil vallen aan dit kleinood. Hopelijk kunnen de thrashpuristen enerzijds en de deathmetalfanaten anderzijds de grenzen van hun geliefde subgenres bijstellen en deze plaat een kans geven. Casting The Die staat namelijk garant voor een prima dosis vertier!

Tracklist: