De Duitse hardcoreformatie Slope is al even geen onbekende meer binnen het genre. In 2017 bracht de band zijn eerste debuutplaat op de markt, welke door de liefhebbers met open armen werd ontvangen. Losin’ Grip stond bol van de vernieuwing en goesting. Waar veel startende bands een succesformule kopiëren, deed Slope juist het tegenovergestelde. Het nam een gigantische mixer en propte naast het hoofdingrediënt hardcore, nog een tal van andere genres in het machientje. Het resulteerde in een instant klassieker en een wildcard voor verschillende tochtjes doorheen Europa. Sinds enkele weken ligt de opvolger Street Heat in de rekken en ik ga er geen doekjes omwinden. De Duitsers hebben wederom een magistrale plaat uitgebracht welke ook buiten de genregrenzen mensen zal overtuigen.

Desondanks het intensieve tourschema van de Duitsers, heb ik Slope nog maar één keer aan het werk gezien. Ze stonden als derde band geprogrammeerd op de Rebellion Tour 2019, welke ook een stop had voorzien in de Muziekodrooom te Hasselt. Het werd een meer dan degelijke show al wist het kwintet mijn hoge verwachtingen niet in te lossen. Te vaak voelde een bepaalde wending te geforceerd aan, en was het net alsof Slope, welke maar al te graag buiten de lijntjes kleurt, te krampachtig vasthield aan dat gene wat ze op plaat hadden uitgebracht. Op deze nieuwste telg Street Heat hoor je de ontbrekende elementen, en ze zorgen voor het gewenste magische randje.

Neem nu Purple Me, één van de mooiste nieuwjaarsgeschenken van de afgelopen decennia. Op zes januari werd deze track uitgebracht als voorsmaakje voor Street Heat. Hier konden we voor het eerst kennismaken met Slope 2.0. Het klinkt allemaal wat technischer, wat psychedelischer, wat alternatiever. Laat dat laatste nu al hét kenmerk geweest zijn sinds de release van de eerste ep Helix ,welke in 2014 verscheen. Deze Street Heat is een heerlijke plaat geworden waarop Slope verschillende gedaantes aanneemt, en telkens weer wat anders toevoegt aan de basis hardcore.

Die extra invloeden kan je ook makkelijk linken aan legendarische bands, waardoor ze vertrouwd aanvoelen. Wie het instrumentale Fuel beluisterd zal ongetwijfeld de link leggen naar Robert Trujillo en Metallica. De abrupte breakdown tijdens het “vrolijke” nummertje I’m Fine lijkt dan weer zo geschreven door Les Claypool van Primus, welke misschien nog de meeste vertegenwoordigde inspiratiebron is. Ook Black Sabbath en zelfs de Beastie Boys zijn terug te vinden op deze Street Heat. Allemaal worden ze overgoten met een heerlijk hardcoresausje wat een uniek eindresultaat heeft opgebracht. Het zorgt voor een toegankelijkere sound, eentje welke zelfs de pop en rockfans kan weten te triggeren. Zelfs mijn vader, een doorwinterde Abbafanaat, kon het geheel wel smaken. Er zijn maar weinig bands welke ik en mijn vader gezamenlijk weten te appreciëren. Slope is één van die uitzonderingen.

Een favoriet aanduiden op dit meesterwerkje is geen evidentie. Elke track heeft tonnen karakter, waardoor ze alle twaalf meer dan te smaken zijn. Skunks, Purple Me en Fuel weten hier thuis altijd voor energieboost van jewelste te zorgen. Live gaan deze krakers voor een wel zeer intensieve moshpit zorgen, daar twijfel ik niet aan. Street Heat is de gedroomde opvolger voor de uitstekende debuutplaat Losin’ Grip. De Duitsers hebben duidelijk stappen voorwaarts gezet, en dit zonder aan kracht in te boeten, in tegendeel zelfs. Slope heeft een meesterwerkje uitgebracht, en dat zal iedereen geweten hebben!

Tracklist:

1. Upbeat
2. Truth Machine
3. Purple Me
4. Trainsurfing
5. I’m Fine
6. Fluid
7. High Level
8. Skunks
9. Mood Swing 87
10. Power shift
11. Fuel
12. Wag The Dog