Artillery - X

Label: Metal Blade Records

Ashley Bickx

Wat betreft het Deense Artillery kan je er donder op zeggen dat er om de twee à drie jaar nieuw een nieuw wapenfeit op de wereld wordt losgelaten. Na het in 2018 verschenen The Face of Fear is het op 7 mei 2021 tijd voor langspeler nummer tien. Een heuglijke gebeurtenis, die deze heren absoluut niet zo maar aan zich voorbij zullen laten gaan. Hopelijk worden de festiviteiten live toch iets impressionanter, want met de albumtitel X, het Romeinse cijfer voor het getal ’10’, zal Artillery alvast geen originaliteitsprijs winnen. X verschijnt wederom via de Duitse keurmeesters van Metal Blade Records.

De laatste jaren is Artillery zich steevast aan het profileren als een band met een zeer rijk muzikaal oeuvre. Toch was ik drie jaar geleden niet overmatig enthousiast over voorganger The Face Of Fear. Een plaat die op het eerste gehoor zeker niet verkeerd klonk, maar waarbij de band bij momenten net iets te melodieus voor de dag kwam, waardoor de songs niet aan de hersenpan bleven kleven. De combinatie van heavy, power en thrash metal is altijd al het basisrecept van Artillery geweest. De meest prominente vraag die zich opdrong was dan ook in welke verhoudingen de bovenstaande drie hoofdingrediënten zich voortaan tot elkaar zouden gaan verhouden…

Na het beluisteren van deze X – de eerste plaat trouwens sinds het heengaan van boegbeeld Morten Stützer – kunnen we (gelukkig) alleen maar concluderen dat thrash weer net dat tikkeltje meer op de voorgrond is komen te staan. Het verschil met de voorgaande platen is niet bijster groot, maar het is er wel. Neem nu bijvoorbeeld opener The Devils Symphony dat initieel van start gaat met wat Oosters, Chinees aandoend gitaargetokkel waarna de thrashy riffs de luisteraar rond de oren vliegen. Ook In Thrash We Trust doet zijn naam als thrasher alle eer aan. Op het snedige, geniale Forces Of Indifference neigt de band zelfs richting het moderne thrashgeweld van het fameus onderschatte Britse instituut Savage Messiah.

X staat met andere woorden bol van de thrash anthems, maar ook de liefhebbers van het iets meer heavy en power gerichte werk zullen zeker aan hun trekken komen: The Ghost Of Me zal wat dat betreft zelfs aardig in de smaak vallen bij de meer klassieke hard rockers. Hetzelfde kan gezegd worden van het eerder reeds als single uitgebrachte Turn Up The Rage dat mede door zijn aanstekelijke gitaarleads en een uitmuntende ritmesectie zelfs gerekend mag worden tot een van de prijsbeesten van deze plaat.

Hoe sterk het eerste deel van deze plaat ook mogen zijn, toch is het voornamelijk de tweede helft van deze plaat waarmee Artillery fameus indruk weet te maken. Vanaf het eerder reeds vermelde Force Of Indifference trekken deze Denen werkelijk alle registers open om diezelfde registers pas opnieuw hermetisch af te sluiten wanneer de laatste noten van afsluiter Beggars In Black Suits langzaamaan uitdoven.

Het grootste verschil met voorganger The Face Of Fear zit hem wat mij betreft dan ook voornamelijk in het feit dat songs deze keer wel een onuitwisbare indruk weten na te laten, waarbij alle puzzelstukjes – zowel op instrumentaal als op vocaal gebied – perfect in elkaar vallen. De songs staan als een huis en hebben slechts een handvol luisterbeurten nodig om een blijvende indruk na te laten. De albumtitel had iets orgineler gemogen en het artwork is ook niet bepaald wereldschokkend, maar voor het overige valt er op dit werkstuk weinig tot niets af te dingen. Met X maakt Artillery duidelijk dat het muzikale pensioen nog lang niet aan de orde is.

Tracklist: