Technotheïsme betekent eigenlijk dat we technologie als God zien. Als kritiek op de maatschappij kan dat wel tellen. De titel werd gekozen omdat dit conceptalbum een toekomstige sci-fi-oorlog tussen rebellen en de tirannie van een systeem beschrijft. Een hele boterham dus. Dit Canadees duo beschrijft zijn eigen muziek als ‘Science fiction themed symphonic melodic death’ en daar komt het aardig bij in de buurt. Daar mag je ook nog wat industrial bijrekenen: barstensvol synths en elektronica. Dat hoort natuurlijk bij science fiction, dus misschien achtten ze dat als vanzelfsprekend.

De naam van het album wordt eigenlijk al meteen verwerkt in het eerste nummer (als je de intro waarop het aansluit niet meerekent): Deus est machina. God is de machine. Meteen wordt er volop ingebeukt met zware, typische melodic deathriffs. Even voor de vocals erbij komen, valt er ook stilaan wat elektronica in. Naast de zware (computergestuurde) drums komen er ook wat cleane vocals in die meermaals over elkaar gelaagd zijn, alsof er een drie of viertal mensen gelijktijdig zingen. Na een eerste prachtige solo komt gastzangeres/vocaloid Megurine Luka eventjes tevoorschijn. Ik ga geen uitleg verschaffen, want het valt niet te beschrijven. Ik raad Google aan, op SafeSearch. Vreemd genoeg vormt het hier wel een mooi geheel. Opnieuw een refrein, een solo en een breakdown gevolgd door een brug en refrein. Een ietwat ongebruikelijke songstructuur, maar goed uitgewerkt. Doorheen het gehele nummer zijn er overigens ook de orkestrale gedeeltes te vinden die ze beloven in hun eigen beschrijving.

Tweede nummer The Apotheoisis heeft zijn naam niet gestolen. Dit ongeveer twee minuten durende stuk werd door de Canadezen geschreven met de expliciete bedoeling om ‘alles wat The Design Abstract in zijn mars heeft, tentoon te stellen in één nummer’. In principe komt het neer op ‘luister naar de intro en de eerste twee nummers, en je hebt alles gehoord wat je maar kan horen’. Op zich goed, als je fan bent van hun stijl. Dan wil je meer. Persoonlijk was ik echter al voldaan na deze nummers. Ik bleef even op mijn honger zitten, tot het ijzersterke duo van Data Shield Attack en The Return, toch al het achtste en negende nummer van dit album. Hier kwamen weer wat progressieve elektronische stukken aan te pas en die konden me wel bekoren. Ook Parallel Projection, het elfde nummer, was beter dan de anderen, niettegenstaande dat deze song het minst progressief is. Voor het overige vond ik dit album goed, maar ook niet meer dan dat. Het mist een ziel. Zeker wat cleane vocals betreft is er weinig emotie te bespeuren. Misschien was dit hun bedoeling, om de technologische maatschappij voor te stellen, maar geslaagd vind ik het niet.

Van zodra je de term ‘symphonic’ hoort, leggen de meesten meteen de link met orkesten. Uiteraard zijn de grote, bombastische en theatrale elementen uitgebreid aanwezig, op sommige nummers zelfs nog meer dan in sommige echte symphonic bands als pakweg Epica. In combinatie met de zware melodic deathmetalriffs en growls, de extra elektronica en de elektronisch aangestuurde baspedalen zorgt dit voor een kamervullend geluid waarin je soms verloren raakt. Helaas kan dit zowel goed als slecht zijn. Niet alleen ik, maar soms ook de gitaren raakten verloren. De mix zit op veel plaatsen goed in elkaar, terwijl die op andere plaatsen alles samenbrengt tot een vreemd hoopje dat lijkt alsof je vijf felle, verschillende kleuren speelklei voor kinderen (Playdoh-toestanden) samen drukt tot je ze niet meer van elkaar kan onderscheiden in één dikke, bruine bal klei.

Qua structuren kan ik enkel maar onder de indruk zijn. Zowel de songs als het album op zich hebben een structuur die duidelijk met een doel opgesteld is. Geen enkele song bezit dezelfde structuur, wat op zich al sterk is. Het album zelf bestaat dan weer telkens uit twee songs die gegroepeerd zijn, gesplitst door een instrumentaal intermezzo. Dat alles wordt netjes afgerond met een intro en outro. Een gedurfde structuur, die goed is voor het conceptalbum. Persoonlijk vind ik echter dat ze de sfeer en de schwung uit het album halen, terwijl anderen dan waarschijnlijk blij zullen zijn om even naar adem te happen. De gustibus et coloribus weet je wel.

Het verhaal van dit album stelt dus dat de mensen zich op gelijke hoogte stellen mét god en zelf de God creëert, de technologie, met de prijs van individualiteit als gevolg. Vervolgens beseft de wereld echter dat ze hiermee een fout gemaakt hebben. Ze starten een revolutie en vechten terug, aan de hand van het virus. De oorlog, het album en het verhaal eindigen op een cliffhanger, namelijk de technologie die de mens creëerde die zweert om terug te vechten. Doel: complete vernietiging van de mensheid.

Ter conclusie zou ik iedereen aanraden om toch zeker de eerste twee nummers te beluisteren, want die zijn echt wel heel goed en vatten het album eigenlijk samen. Diegenen die zeggen ‘OK, ik wil meer’, jullie zullen het album goed vinden. De twijfelaars raad ik dan aan om gewoon te skippen naar Parallel Projections. Als je daar niet mee overtuigd bent, zal je het mogelijks nooit zijn. Een beetje jammer, na hun wél heel goeie ep Esoteric van vorig jaar.