Eskimo Callboy - MMXX Hypa Hypa edition

Releasedatum: 21 mei 2021

Gillian Missinne

Iedereen die niet onder een steen leeft heeft ondertussen wel al ooit eens het nummer Hypa Hypa gehoord van Duitse metalcoreformatie Eskimo Callboy. Hun (foute?) party-gerichte elektronicore is een verrassend entertainend genre, op voorwaarde dat het met mate genuttigd wordt. Na het monstersucces van de eerder genoemde hit, besloten ze om de ep MMXX van september 2020 in een nieuw jasje te gieten, compleet met wat herwerkte versies van Hypa Hypa.

Als je, zoals ik, dacht dat de versies van Hypa Hypa gewoon hetzelfde nummer zou zijn in andere metalversies (bv thrash, death, folk, power, black,…) zal je helaas van een kale reis thuiskomen. Ik zou zeggen: temper je verwachtingen. Dat terzijde staat er wel redelijk wat kwaliteit op deze plaat. Helaas wordt die gebalanceerd met ook wat bagger. De eerste 6 tracks zijn dezelfde als op de MMXX-ep, die hier vreemd genoeg niet besproken werd. Hier is niets nieuws op te vinden voor diegenen die het al gehoord hebben. Diegenen die het album nog niet kenden: de nummers bestaan vooral uit Eskimo Callboy’s kenmerkende elektronicore, dat soms wel redelijk poppy klinkt. Daar is uiteraard niets mis mee, persoonlijk hou ik er wel van, maar velen zullen hier hun neus voor optrekken. Elke dag zou ik er ook niet naar luisteren, maar perfect voor op een pre-of afterparty. De schwung komt er namelijk in, aangezien er wel voor elk wat wils in zit. Hun breakdowns zijn meestal namelijk verbazend heavy in vergelijking met de strofes/refreinen van de nummers.

De eerste 5 nummers van dit album zijn ook meteen de sterkste. Zoals ik al vermeldde zijn dat dus al eerder uitgebrachte nummers, wat meteen het nut van deze ep in twijfel trekt. Maar bon. Allemaal stevige metalcorenummers, overgoten met een redelijk dikke saus van elektronica. Hypa Hypa is hier de absolute exponent van en durft zelfs de eurodance/hardstyle richting uit te gaan. De poppy stijl van deze nummers clasht zoals ik al eerder zei echter gigantisch met de snoeiharde breakdowns, waardoor die tegenstelling echt wel interessant wordt. Mispak u echter niet aan de relatief zachte openingsnummers: Monsieur Moustache is een echte klepper waarvan enkele haren overeind kwamen. De teksten maken wel meteen duidelijk dat deze band zichzelf niet al te serieus neemt, luister maar eens goed naar Dramaqueen bijvoorbeeld. Het is ook op dit nummer dat ‘kersvers’ zanger Nico Sallach (ex-To the Rats & Wolves) zijn echte bereik toont.

Prism is gewoon een saaie ballad die hier totaal niet past. Meer woorden maak ik er niet aan vuil.

Dan komen we nu aan bij het covergedeelte. Zoals ik al zei, waar ik had verwacht dat de band Hypa Hypa ging coveren in verschillende metalgenres, gebeurt het in echt totaal verschillende genres. Deze versies vallen eigenlijk buiten m’n comfortzone, maar ik besloot om er vol in te duiken, met open blik. Met wisselend succes, om eerlijk te zijn.

Saltatio Moris brengt het er nog het beste vanaf, met een Keltische versie die je tot de folk metal zou kunnen rekenen. Niet slecht. Beter dan verwacht steekt deze versie er dan ook met kop en schouders bovenuit. Als je fan bent van country, zul je ook de versie van TheBossHoss kunnen appreciëren. Persoonlijk kon ik die ook wel smaken. Zijn aanstekelijk tempo en vooruitstuwende bas geven een andere dimensie aan het nummer.

Volgende experiment: hiphop/rap, door de 257ers, volledig in het Duits. De rappers deden mij denken aan een iets minder agressieve Bad meets Evil (Eminem & Royce Da 5’9”). Zelf ben ik een relatieve leek in het genre, maar iedereen weet dat Eminem een van de all-time greats is in het genre en dat dit dus een compliment is. Zowel zijn intonatie, snelheid als flow zijn vergelijkbaar met de zelfbenoemde rap god. Dat terzijde, het is tof om het een keer op deze manier te beluisteren, maar daar stopt het echter bij. Dan ben ik meer aan de volgende versie: We Butter the Bread with Butter brengt een stevige deathcoreversie, die mij luidop heeft laten lachen van plezier. Als je het al beluisterd hebt, zul je meteen weten waarom. Ik ga niet teveel zeggen, je moet het zelf ontdekken. Dit nummer maakt veel goed.

Over de versie van Sasha wil ik het niet hebben. Ik vernoem ze omdat dat nu eenmaal moet. Gestört aber Geil evenmin: pure housebagger.

Tenslotte eindigen we met Axel One. Op zich geen slecht nummer, maar past hier net zoals Prism totaal niet bij. Een rustige, poppy semi-ballad, gebracht met een zachte en hese stem. De zeemzoete stem is het enige wat dit nummer nog enigszins beluisterbaar maakt.

Nee deze plaat was niet wat ik ervan verwacht had. Ik had mezelf niet gespoiled en geen van de singles beluisterd die ze hadden uitgebracht. Reikhalzend keek ik uit naar een thrash of melodic death metal versie van een op zich al goed nummer. Mijn utopische bubbel werd helaas snel doorprikt. Gelukkig zijn enkele van de artiesten die ze gekozen hebben écht goed in hun vak, ook al valt het buiten mijn smaak, want anders zou dit rampzalig afgelopen zijn. Zelf ga ik deze niet kopen. De ep MMXX heb ik wél gekocht in september, en daarmee ben ik meer dan voldaan. De meerwaarde van de toegevoegde covers is weinig tot niets, maar zijn wel een leuke gimmick. Ik vermoed (lees: ben bijna zeker) dat dit een van de vele pogingen van artiesten is om in dit optredens- en festivalloze, verdomd hopelijk bijna afgelopen laatste dik jaar, toch wat van de misgelopen centen goed te maken. Ik hoop voor hen dat ze hier een dikke cent uitslaan zodat ze verder kunnen. Het zal helaas niet van mij komen.

Moest ik de gewone editie gereviewd hebben in plaats van deze, had dit ep’tje makkelijk een dikke 8 gehaald. De kwaliteit wordt echter danig naar beneden gehaald door de covers dat ik zelfs met dit cijfer al moeite heb om het te verantwoorden.

Nog even dit: Neem jezelf niet al te serieus als je dit album beluistert. Of eigenlijk in het algemeen niet. Dat doen zij ook niet en het is wel duidelijk dat ze met het maken van deze ep een leuke tijd en ervaring beleefd hebben. Ik gun het ze van harte.

Tracklist: