Jaren geleden kwamen enkele gelovige jongeren samen en startten de Christian metalcoreband The Devil Wears Prada. Ergens in 2010 brachten ze een ep getiteld Zombie uit, en met deze opvolger tonen ze meteen waarom ze 11 jaar later nog steeds relevant zijn. Het plaatje bestaat uit vijf nummers die verdeeld zijn over een dikke twintig minuten.

Met opener Nightfall leveren ze al meteen een knaller van formaat af. De stevige riffs en een dubbele vocal (Mike & Jeremy ) zijn een stevige troef op tafel, terwijl de breakdown zo brutaal is als maar kan. Ik begon bijna spontaan met de kabel van mijn muis te zwaaien tijdens het opstellen van deze review. Gelukkig is ze draadloos en vloog ze dus niet door de kamer. De mosh call net voor de breakdown geeft ook meteen de thematiek weer van dit schijfje: They rise at night! Dit is dus duidelijk een sequel op Zombie en hiermee wordt dit nog even in de verf gezet. De songtitels zijn ook al een hint.

Opvolgers Forlorn & Termination zijn een toonbeeld van hoe je als metalcoreband, een toch wel stevig veranderend genre, mee kunt gaan met je tijd. In de elf jaar die tussen deze ep en zijn voorganger zit, is de band op zijn geheel, maar ook de muzikanten zelf, uitgegroeid tot iets nieuws. Uiteraard is ook het feit dat er maar twee originele leden meer overschieten daar een grote factor bij. Old school metalcoreriffs en dubbele bassen worden vermengd met modernere technieken en manieren van spelen. De aanwezigheid van gesloten hi-hats is daar maar één voorbeeld van. Drummer Capolupo is niet akkoord met deze manier van spelen, getuige de manier waarop hij zijn agressie afreageert en de hi-hats naar de verdoemenis klopt.

Afsluitend tweeluik Nora en Contagion zijn een stuk meer experimenteel. De synths begonnen al goed uit de verf te komen tijdens Termination, maar hier laat de band zijn synths welig tieren. De nummers zelf zijn echter ontegensprekelijk keihard ondanks, of net dankzij, de synths. Daar waar Nora voluit voor de harsh vocals gaat, bezit Contagion een rustigere intro en veel meer cleane zang. De afwisseling tussen beide zangers is na 16 jaar ondertussen al zodanig vanzelfsprekend geworden dat niemand er zich nog vragen bij stelt. Deze twee heren kennen elkaar door en door en dat komt echt tot uiting.

Al bij al bewijzen de zes veteranen toch maar mooi waarom ze, na al die jaren, nog steeds relevant zijn. In tegenstelling tot veel van de generatiegenoten van de MySpace-core zijn zij blijven groeien als band en als performers/muzikanten. Ook de vernieuwing werd nooit geschuwd. Dit is voor mij hun beste schijfje sinds hun ook alweer 8 jaar oude release 8:18. Chapeau gasten. Tot de volgende!