Desaster - Churches Without Saints

Label: Metal Blade Records

Ashley Bickx

Met ruim dertig jaar op de teller mag Desaster gerust tot het meubilair van de Duitse metalscene gerekend worden. Met die status is het dan ook niet abnormaal dat deze heren niet meer om de twee jaar met een nieuwe plaat voor de dag komen. Het geduld van de fans werd dan ook aardig op de proef gesteld, want sedert voorganger Oath Of An Iron Ritual mochten we reeds vijf keer Nieuwjaar vieren, de ene keer al wat uitbundiger dan de andere, me dunkt. Desalniettemin is Desaster een band die haar fans in de mate van het mogelijke warm tracht te houden middels het uitbrengen van singles, splits en compilaties. Toch gaat er niets boven een nieuwe, volwaardige langspeler. Die nieuwe volwaardige langspeler staat gepland op 4 juni, want dan is Desaster met Churches Without Saints toe aan album nummer negen, waarbij opnieuw beroep gedaan wordt op de nodige administratieve en logistieke ondersteuning van Metal Blade Records.

In volle Teutonische wereldoverheersing durfde Desaster het indertijd aan om zowaar met een nog agressievere vorm van thrash metal voor de dag te komen, waarbij de zwartgeblakerde invloeden van even groot belang waren als de pure thrashy riffs en drumwerk. Toch was het wachten tot 1996 vooraleer het debuut A Touch Of Medieval Darkness uitgebracht werd en tevens insloeg als een bom. Sindsdien zijn deze Duitsers bezig aan een zeer stabiel parcours, waarbij de band op tijd en stond wist te excellereren met als tussentijdse hoogtepunten de albums Angelwhore en het uit 2016 afkomstige Oath Of An Iron Ritual.

Met Churches Without Saints is deze Duitsers dus toe aan album nummer negen. Een album dat opent met zoals vanouds nog eens opent met een instrumentale, korte intro The Grace Of Sin, waarna de hel losbarst met het nummer Learn To Love The Void dat gekenmerkt wordt door een aanstekelijke gitaarriff, maar voor het overige niet direct bijster veel indruk weet te maken. Idem wat betreft Failing Trinity: een oerdegelijke blackened thrash song, maar niet bepaald meer dan dat. Na twee volwaardige nummers moeten we zowaar durven stellen dat Desaster in het verleden al snediger voor de dag gekomen is.

Een vaststelling die vervolgens gelukkig stante pede naar de prullenmand verwezen mag worden. Exile Is Imminent gaat op instrumentale wijze van start, waarbij de bassgitaar prominent op de voorgrond staat om vervolgens na een dikke minuut de luisteraar te overrompelen met een portie donderende drumsalvo’s van nieuwbakken slagwerker Marco Hontheim in combinatie met het bezeten gegrom van frontman Guido ‘Satanic’ Wissmann. Voor het eerst doet de eerder holle mix en mastering zijn werk, namelijk deze plaat naar een authentieker hoger niveau tillen.

Met het gelijknamige titelnummer Churches Without Saints schakelt Desaster zowaar enkele versnellingen terug: een slepende, eenvoudige, midtempo gitaarriff vormt het hoofdingrediënt voor een ruim zes minuten durend epos, waarbij het tempo vrij egaal blijft en frontman Guido ‘Satanic’ Wissmann alle tijd en ruimte krijgt om de luisteraar geleidelijk aan werkelijk bij het nekvel te grijpen. Het contrast met het furieuze, bijtende, Hellputa kan dan ook niet groter zijn. De term black ’n roll is werkelijk voor deze song uitgevonden.

Aan diversiteit geen gebrek. Een stelling die Desaster vlotjes weet door te trekken bij het (opnieuw) uitmuntende Sadistic Salvation. Een nummer waarbij nog maar eens duidelijk wordt dat de houdbaarheidsdatum van Desaster nog lang niet overschreden is. Hoe deze Duitsers er in slagen om verschroeiende en aangrijpende passages naadloos in elkaar te laten overvloeien, getuigt van klasse en vakkennis. Idem wat betreft het daaropvolgende Primordial Obscurity dat beschouwd mag worden als het tweede absolute prijsbeest van deze plaat. Na ontelbare luisterbeurten weten de allervernietigende blastbeats in combinatie met de slepende, heldere centrale gitaarriff nog steeds voor kippenvel te zorgen.

Ook het afsluitende tweeluik laat een band in topvorm horen. Het lang uitgesponnen Endless Awakening maakt nog maar eens duidelijk waarom deze Duitsers tot de top van de blackened thrash metal horen. Met Aus Asche treedt dit gezelschap dan weer flink buiten haar comfortzone: geen laatste portie blastbeats om het af te leren, maar wel een in het Duits gezongen, ingetogen slotakkoord, waarmee de band haar voorliefde voor heerlijk traditionele new wave duidelijk maakt.

Net zoals een oude, oerdegelijk dieselmotor komt Desaster initieel traag op gang, waarna na een inloopperiode alle remmen overboord gegooid worden en de band ons nog maar eens met verstomming weet te slaan. Een verstomming die luisterbeurt na luisterbeurt bovendien groter en groter wordt, want Desaster levert met deze Churches Without Saints wel degelijk een plaat af die absoluut gehoord mag worden. De dynamiek gaat nergens verloren, hetgeen resulteert in een zeer gevarieerde plaat die enerzijds bulkt van de agressie, maar anderzijds zowaar zelfs meer dan een gevoelige snaar zal weten raken. Al is gevoelig vanzelfsprekend flink eufemistisch uitgedrukt. Desaster is en blijft natuurlijk een blackened thrashmetalband pur sang. Laat die live optredens maar snel opnieuw beginnen, want qua timing zal deze nieuwste plaat hopelijk een schot in de roos worden. Topplaat!

Tracklist: