Rise Against - Nowhere Generation

Label: Spinefarm Records

Ashley Bickx

Of een band nu wel of niet te catalogeren valt onder de noemer ‘metal’ is een discussie die in een ver verleden dikwijls plaats vond aan de toog van het lokale stamcafé. Het laatste jaar diende deze discussie zich noodgedwongen te verplaatsen tot het internet, waarbij nagenoeg iedereen, ongeacht intellectueel niveau, zijn mening kon ventileren. Een interessante discussie, maar ook nagenoeg steeds een compleet irrelevante discussie. Muziek is en blijft een volledig subjectief gegeven, waarbij in essentie geen ‘goed’ of ‘slecht’, dan wel ‘metal’ of ‘geen metal’ te ontwaren valt. Een band die steeds gebalanceerd heeft op het randje tussen ‘metal’ en ‘geen metal’ is het Amerikaanse Rise Against. Ondanks deze schier eindeloze discussie, zijn deze heren er toch maar mooi in geslaagd om uit te groeien tot een subheadliner van jewelste die nog steeds met gemak een volle, Desselse weide weet in te palmen. Op 4 juni verschijnt met Nowhere Generation voor het eerst in vier jaar nog eens een nieuwe langspeler. Een plaat waar wij maar al te graag ons licht over laten schijnen.

Tot en met het voorjaar van 2017 beperkte mijn persoonlijke kennis van Rise Against zich tot het nummer Saviour dat in een niet zo heel ver verleden steevast deel uitmaakte van mijn eigen ‘setlist’ op het reeds teloor gegane videospel Guitar Hero. Nostalgie is toch een prachtig iets. Deze beperkte kennis werd al snel stevig uitgebreid op het ogenblik dat ik in april 2017 mijn huidige vriendin leerde kennen, die – naast een verwerpelijke voorkeur voor hardstyle – er tevens een liefde voor Rise Against op nahield. Het maken van compromissen resulteerde dan ook al snel in het feit dat de cd’s van deze Amerikanen steevast rondjes begonnen te draaien bij iedere verplaatsing met de wagen. Anno 2021 waan ik mezelf dan ook voldoende bedreven om deze nieuwste worp van Rise Against aan een grondige analyse te onderwerpen.

De laatste jaren had een veelgehoord punt van kritiek betrekking op het feit dat Rise Against toch wel haar scherpe tanden verloren had en album na album bleef verder borduren op eenzelfde muzikaal concept. Wie met deze Nowhere Generation een terugkeer verwacht naar de tijden van pakweg The Sufferer And The Witness zal ik bij deze evenwel moeten teleurstellen. De (sporadische) screams en meer agressieve ritmes behoren anno 2021 – zoals dit al enkele jaren steevast het geval is – definitief tot het verleden. Desalniettemin is Rise Against er op deze ondertussen negende studioplaat in geslaagd om bij momenten de echte punk-vibe van weleer te doen herleven. Zo bevat deze plaat enkele songs die gebouwd zijn rond sterke, nostalgische riffs en die zich meteen als een ware oorwurm in de gehoorgang weten vast te nestelen. Broken Dreams, Middle Of A Dream, Rules Of Play en Sudden Urge zijn wat dit betreft de vier nummers die er met kop en schouders bovenuit steken en die deze plaat echt wel van de nodige, stabiele fundering voorzien.

Ook de overige nummers mogen best gehoord worden en zijn een aangename uitbreiding van de discografie van deze band, maar ook niet meer dan dat. Neem nu bijvoorbeeld songs als Nowhere Generation en Sooner Or Later: twee songs waarop Rise Against wel degelijk als Rise Against klinkt en waarbij de ‘o zo herkenbare stem van frontman Timm Mcllrath centraal staat, evenals de zoals steeds maatschappij-kritische teksten. Echter zullen met deze songs niet direct potten gebroken worden.

Een nummer dat wel een afzonderlijke vermelding bevat is Forfeit, een accoustische ballad, die gerust een gedurfde keuze genoemd mag worden. Gelukkig wel een keuze, die wat mij betreft beter dan verwacht uitpakt en mede dankzij de ingetogen, breekbare zang van frontman Timm Mcllrath zeker zijn plaats op deze plaat verdiend.

Zelfs na negen albums op de teller tonen de Amerikanen van Rise Against aan dat de spreekwoordelijke ‘mot’ er nog lang niet in zit. Wereldschokkend is het allemaal zeker niet. Oerdegelijk, vertrouwd en standvastig daarentegen des te meer, waarbij de band op tijd en stond zeker nog steeds voldoende indruk weet te maken. De fans kunnen opnieuw blind toe slaan en zullen ongetwijfeld smullen van deze Nowhere Generation en kunnen bij deze reeds uitkijken naar Jera On Air 2022, waarbij de band op donderdag 23 juni (2022 weliswaar) de mainstage zal afsluiten.

Tracklist: