Na in 2017 zich in de scène te profileren met hun Trump-kritische, zelfgetitelde debuut komen deze 2 Fransen en 2 Ieren terug in ons leven met het vervolg: The Mutiny. Een album dat minder megalomaan is, maar net meer persoonlijk: thematisch vertelt dit album over depressie, verslaving, schuld… Deze muzikale optater kan het best worden vergeleken met een mix van Mastodon en Ghost, overgoten met een progressief sausje. Op basis van dit album verdienen ze op de meeste festivals een main stage-plekje!

Het openingstrio van Animals, Lucifer en Amongst the Boys & Dead Flowers toont meteen wat ze waard zijn. De nummers zijn echte riff-monsters, terwijl zanger Gary er met zijn stem en bereik in slaagt om elk nummer te voorzien van die bombastische ondertoon. Vooruitgestuwd door de galopperende riffs bezingt hij zijn eigen duivels maar ook die van de steeds veranderende wereld. Vervolg Prosperity Gospel is ook een klepper van formaat die de lijn gewoon doortrekt, ook al zit er een kleine drempel op: zijn falsetto in het refrein valt, letterlijk en figuurlijk, een beetje uit de toon van de rest van het nummer en zal menig luisteraar een wenkbrauw doen optrekken. Deze schoonheidsfout is echter geen indicator voor de song op zich.

Die schoonheidsfoutjes worden meteen weer rechtgezet in The Lighthouse, een nummer die bassist Sébastien de Saint-Angel in de verf zet. Een nummer waarin het bombastische en theatrale iets wordt teruggedraaid, ten voordele van een rustige, zich herhalende riff en zelfs bij wonder een ingetogen stem. Die verdwijnt echter razendsnel wanneer persoonlijke favoriet Slave to the Algorithm wordt ingezet. Meteen beuken ze elke deur in, kwaad op alles wat ook maar iets te maken heeft met onze informatie-maatschappij. Vooral de ethiek, of het gebrek eraan, wordt aangekaart. De titel is natuurlijk even subtiel als een kleuter die iets te verbergen heeft. Die solo daarentegen, is niets minder dan geniaal in zijn relatieve eenvoud.

De overige vier nummers behouden in feite allemaal hetzelfde, hoge niveau. Helaas brengen ze ook weinig tot niets nieuws. Na 7 of 8 nummers begint het toch wel op te vallen dat ze, ondanks hun progressieve invloeden, wel redelijk op veilig hebben gespeeld. Something for the Pain is wel redelijk explosief, dus daar blijft de schwung er wat in. Bij Twenty Four Hours komt Whitfield Crane van Ugly Kid Joe even een cameo doen, wat ook wel een leuke afwisseling brengt. De track ertussen, the Hand the feeds you en het afsluitende Ordinary Madness, laten mij echter een beetje verweesd achter. Na de sterke eerste helft van het album blijf ik precies een beetje op mijn honger zitten. Slachtoffer van het eigen kunnen? De verwachtingen zo hoog stellen dat ze het niveau niet kunnen aanhouden over het hele album? Ik denk het eerste, want als ik de track op zichzelf hoor, bijvoorbeeld in een Spotify-lijst, betrap ik mezelf er wel op dat ik ervan geniet. Net zoals de rest van het album. Om het met termen te zeggen die tegenwoordig hip zijn: net geen bull’s eye, maar toch in de bull’s ring. Niet recht in de roos, maar er toch héél dicht bij.