Een besneeuwde verlaten weg in een onherbergzaam landschap met daarin een eenzame mansarde woning aan de rand van een bos verwacht je niet meteen als platenhoes van een Spaanse band, zeker niet van één langs de mediterrane kust. Forrest Gumps spreuk “Life is like a box of chocolates, you’ll never know what you’re gonna get” gaat hier niet op. Het is meteen duidelijk dat het over extreme metal gaat en in dit geval extreme metal van de bovenste plank.

Extreme metal betekent hier eigenlijk atmosferische black metal gebracht door Perennial Isolation,  een kwartet uit de ruime regio rond Barcelona die inmiddels bijna een decennium aan de weg timmert en met Portraits aan haar vierde langspeler toe is. Halfweg de rit vielen een aantal leden af en kwamen twee nieuwe gitaristen de vrijgekomen plaatsen bekleden. Over de vorige drie uitgaves ga ik niet uitweiden vermits ik die niet ken maar Portraits is wel degelijk een “discazo” zoals ze plegen te zeggen in Spaanstalige landen, een juweeltje.

Portraits is een homogeen voorstel met acht tracks en een instrumentale intro die perfect passen bij de cover. Niet meteen huppeldepup piratenmetal maar regelrechte duistere en erg atmosferische black metal uit het noorden … van het Iberische schiereiland. Portraits liet wel wat op zich wachten wat de fans van het gezelschap betreft, vijf jaar om Epiphanies of the Orphaneed Light op te volgen terwijl er daarvoor drie jaar op rij een release verscheen.

Oprichter en vocal coach in de eerste 100 % metal muziekschool Albert Batlle, Marc Camó, Iván Ferrus en een zekere V op drums, tevens medeoprichter, vormen het kwartet die hier van begin tot eind voortreffelijke progressieve en atmosferische, zelf melodische doch ijzige black metal afleveren met knipogen naar een aantal andere subgenres van het metal genre waaronder behoorlijk wat post-black metal.

De eerste nummers hebben meestal als onderwerp de jaargetijden met titels als The Fall Awakening (het instrumentale intro dat begint met wat geruis van polaire wind moet voorstellen als ik het niet verkeerd voor heb), Autum Legacy Underlying the Cold’s Caress of The Breathless Season Bane. Het is echter onbegonnen werk om er een aantal uitspringende songs uit te halen, deze creatie is wat mij betreft van begin tot einde van uitstekende kwaliteit terwijl geen enkele muzikant boven de andere uitsteekt, alle vier zijn ze even performant.
Na een derde van het album wordt eventjes wat gas teruggenomen maar het duurt niet lang eer de gaspedaal wederom ingeduwd wordt.

Dit is één van de betere atmosferische black metal albums die ik in 2021 heb mogen beluisteren en deed me na twee luisterbeurten al meteen naar mijn geldbeugel tasten om het kleinood aan te schaffen waarvan de vinyl uitvoeringen inmiddels uitverkocht zijn maar nog te vinden zijn op bepaalde sites en wellicht in gespecialiseerde shops. Portraits heeft zelf een klein Belgisch kantje, Bart Dirickx van de Mechelse band Drawn Into Descent werd uitgenodigd om de vocals te leveren op To The Withering Tomb.