Fear Factory - Aggression Continuum

Label: Nuclear Blast Records

Ashley Bickx

Begin jaren 90 stond Fear Factory aan de wieg van een nieuw genre dat bol stond van de futuristisch invloeden, waarbij de mechanische en beenharde sound centraal stond. Aanvankelijk liep de metalwereld niet bepaald heel wild van Fear Factory, maar dat veranderde in het gezegende jaar 1995 wanneer de oerklassieker Demanufacture het levenslicht zag. De rest is geschiedenis. Nu Fear Factory het vierde decennium aangevat heeft, was het op 18 juni tijd voor album nummer elf, genaamd Aggression Continuum. Een plaat die zoals vanouds uitgebracht werd via Nuclear Blast Records. Wanneer een metalgigant als Fear Factory nieuw werk uitbrengt, kunnen wij bij Amped-Up deze heuglijke gebeurtenis uiteraard niet aan ons voorbij laten gaan.

De geschiedenis van Fear Factory leest zich – zoals dit wel bij meerdere grotere acts uit het genre het geval is – werkelijk als een roman, waarbij interne strubbelingen resulteerden in een allerminst stabiele line-up. De harde kern van de band bleef op een hiaat tijdens de ‘nillies’ nagenoeg steeds intact. Die harde kern werd gevormd door zanger Burton C. Bell en gitarist Dino Cazares. Met de nadruk op ‘werd’, want sinds de release van voorganger Genexus uit 2015 was het meer ramp- dan voorspoed voor het instituut Fear Factory. Zonder al te veel in detail te treden, kunnen we stellen dat de harde kern definitief in twee gescheurd is, waarbij Burton C. Bell het vlaggenschip ondertussen al zeer geruime tijd verlaten heeft. Desondanks is Burton C. Bell wel nog steeds in volle glorie te aanhoren op deze plaat, wat in zekere zin toch zorgt voor een bevreemdende luisterervaring.

Genoeg aan randinformatie. Tijd om de focus te verleggen naar waar het echt om draait en dat is de muziek zelf. Doorheen de jaren is Fear Factory er namelijk met glans in geslaagd om haar eigen geluid keer op keer te verfijnen. Hierbij kreeg de band echter vaak de kritiek te verwerken dat er te veel wordt voortgeborduurd op dezelfde formule zonder amper te vernieuwen. Kritiek waar in zekere zin een kern van waarheid zit, maar anderzijds kunnen we ons ook de vraag stellen waarom een band zich überhaupt verplicht zou moeten voelen om te gaan beginnen sleutelen aan hun succesvolle sound…

Want succesvol is de sound van Fear Factory anno 2021 nog steeds. Deze elfde plaat gaat van start met het nummer Recode dat een zeer gestage opbouw kent, waarbij na een dikke minuut alle remmen volledig losgaan. Wat volgt is een explosie van jewelste, waarbij de machinale, bombastische sound wederom centraal staat en waarbij Burton C. Bell zich op plaat een laatste maal manifesteert als een brulboei van jewelste. Aanvankelijk blijft het tempo verschroeiend hoog liggen. De staccato riffs en blastbeats volgen elkaar in sneltempo op, waarbij voornamelijk het gelijknamige titelnummer en Fuel Injected Suicide Machine als prijsbeesten naar voor geschoven mogen worden. Twee songs waarbij Burton C. Bell zich werkelijk de longen uit het lijf brult, maar waarbij hij tevens zijn cleane vocalen van stal haalt, die, zoals reeds gezegd, op plaat zeker kunnen bekoren.

Tijdens Collapse tapt Fear Factory dan weer lichtelijk uit een ander vaatje. De Criticasters die deze Amerikanen er van beschuldigen keer op keer te blijven teren op hetzelfde recept, kunnen bij deze dan ook gedeeltelijk de mond gesnoerd worden. Collapse is namelijk dreigend mid-tempo, enorm groovy en opnieuw overrompelend, waarbij de link met pakweg Machine Head ten tijde van Through The Ashes Of Empire nooit veraf is.

Het beste hebben deze Amerikanen echter voor het laatste gehouden. Afsluiter End Of Line heeft al dan niet bewust een zeer toepasselijke titel meegekregen, waarbij aanvankelijk zeer stevig van leer getrokken wordt om gaandeweg via de melancholisch gezongen refreinen de sfeer lichtelijk te laten overhellen naar een zekere vorm van retrospectie. End Of Line is wat mij betreft dan ook het absolute (symbolische) prijsbeest van deze plaat, waarmee zowel Fear Factory als Burton C. Bell – los van alle conflicten – een zeer gepaste streep kunnen trekken onder het verleden en waarmee beide partijen aan nieuw hoofdstuk kunnen beginnen.

De hamvraag die op heden dan ook door ieders hoofd ligt rond te malen, is dan ook hoe het nu verder moet met Fear Factory. Dino Cazares is ongetwijfeld niet geneigd om er definitief het bijltje bij neer te leggen, maar anderzijds zal het vinden van een gepaste nieuwe frontman (of frontvrouw) geen eenvoudige opgave zijn. Problemen zijn er evenwel om op te lossen, dus indien Mike Heller en Tony Campos toch nog voor enkele jaren aan boord willen blijven, is het spreekwoordelijke liedje van Fear Factory nog lang niet uitgezongen. Deze Aggression Continuum kan alvast gelden als een statement van jewelste. Een dijk van een plaat die zich gerust kan meten met klassiekers Demanufacture en Obsolete.

Tracklist: