De Zweedse Karin Park van onder andere Årabrot en de Welse master van de dark ambient Brian Williams, beter bekend als Lustmord, smeedden een samenwerking die uitdraaide op een langspeler die afgelopen vrijdag 25 juni uitgebracht werd bij Pelagic Records. Als je fan bent van duistere muziek dan moet je deze review zeker lezen.

Alter drie jaar geleden beluisteren zou ons doen denken aan Björk, Goldfrapp of de landgenote van Karin Park, Fever Ray, maar Karin Park (Karin Maria Erika Park) is een artieste die in constante evolutie en transpositie verkeert en ons telkens verrast wanneer ze haar buitengewone stem verleent aan de uiteenlopende projecten waarbij ze betrokken is. Vorig jaar werkte de Zweedse al eens samen met Lustmord die uitdraaide tot een remix van haar eigen Give. Dit jaar werd hun samenwerking verlengd die resulteerde in een interessant werk die zopas uitgebracht werd.

De eerste preview van Alter verscheen in april van dit jaar, Twin Flames, de  langste track van deze elpee die het uur overschrijdt, met een ijzige en donkere sfeer, met een Karin Park die klaaglijke mantra’s uitspreekt, denkend aan de Australische Lisa Gerrard (Dead Can Dance), maar in plaats van neoklassieke geesten en omgevingen op te roepen, beweegt het zich in een apocalyptisch landschap waarin de diepste regionen van donkere ambient verkend worden en raken onze angsten en gevoelens.

Een tweede voorsmaak die het duo ons presenteerden, Hiraeth, speelt zich af in een desolate en zeer koude omgeving en ijzig landschap waar de dood zelf op het punt staat in te vriezen met een klaaglijke stem in een uitstekende interpretatie, de titel suggereert verlangen in Galicische cultuur.

Bij het begin van deze zesde maand van het tweede jaar van pandemie lanceerden Lustmord en Karin Park een derde preview van dit muzikale monster die het licht zag op 25 juni, Song Of Sol, een post-apocalyptisch lied, in de schaduw van vernietiging en de silhouetten van gloeiend puin, waar de stem een ​​verontrustende rol speelt. Net als op het grootste deel van de plaat worden muzikale melancholische en sinistere landschappen opgezocht.
Als Lustmord en Park de bedoeling hadden om het meest hartverscheurende nummer te componeren, dan zijn ze er zeker in geslaagd.

Niet alles is duister en triest, soms is het nog erger, melancholie of hopeloosheid waar niets zin heeft. Lustmord is een genie om deze omgevingen te betreden, een wandeling door de hel en het vagevuur, net zoals Virgilio het samen met Dante Alighieri deed, is zijn persoonlijk kenmerk. Een voorbeeld hiervan zijn de songs The Void Between, Perihelion en Sele waarbij gevoelens van afdalen naar dezelfde onderwereld geaccentueerd worden door de hand van Park’s mantrische stem.
Maar te midden van zoveel duisternis zijn er lichtpunten, landschappen die Keltische landen en koude Scandinavische contreien oproepen, zonder de duisternis van het voorstel op te geven, zoals in Kindred en Entwined.

Alter is een opname bedekt met schaduwen, sinistere sensaties, in staat om zelfs de meest sceptische wezens kippenvel te bezorgen. Velen vinden misschien een eentonig voorstel vanwege de starheid van de soundscapes, maar voor anderen die van deze sombere sensaties houden, zal het honing zijn voor hun oren en zintuigen, de meest koud opgevatte donkere ambient, zelfs als de hoes van het album een ​​ander concept suggereert. Als je van sinistere instellingen en Dead Can Dance-stemmen houdt, is dit wellicht het werk van het jaar die je naar uitkeek, een hele ervaring van schipbreuk lijden in de dichte duisternis.