‘Progressive technical death metal’. Een hele mond vol als u het mij vraagt. Ondertussen weten we wel dat ze in Frankrijk op muzikaal gebied niet direct over één kam te scheren zijn. Een stelling die het uit Nancy afkomstige kwartet Fractal Universe maar al te graag wenst te bevestigen. Sedert de oprichting in 2013 zijn deze heren bezig aan een gestage opmars, waarbij zij op 25 juni hun derde langspeler met ondersteuning van Metal Blade Records aan het grote publiek mochten voorstellen. The Impassable Horizon is te beschouwen als een conceptalbum met als grote, centrale thema ‘de vergankelijkheid van het leven’. Een uitermate interessant concept, waar wij maar al te graag onze tanden zetten.

Technical death metal begint zich meer en meer te manifesteren als een subgenre dat het potentieel heeft om daadwerkelijk de eigen niche te ontgroeien. Die evolutie heeft zich enkele jaren geleden ingezet. Sindsdien zijn bands als onder meer Obscura en Rivers Of Nihil begonnen met het incorporeren van meer progressieve elementen, waarbij zelfs minder voor de hand liggende instrumenten als de saxofoon niet werden geschuwd.

Ook Fractal Universe laat zich allerminst onbetuigd wat betreft de combinatie van techniciteit enerzijds, en progressiviteit anderzijds, en levert – om zo maar even met de deur in huis te vallen – een meer dan interessante, zelfs intrigerende plaat af. Een plaat die heel wat luisterbeurten nodig heeft om volledig te behappen en die de luisteraar bij momenten van de ene uithoek van de kamer naar de andere uithoek weet te slingeren. Nummers als A Clockwork Expectation en Black Sails Of Melancholia zijn avontuurlijke uitjes op zich, waarbij de progressieve elementen duidelijk zwaarder doorwegen en de band zelfs bij momenten neigt naar pakweg The Ocean.

Ook de saxofoon speelt op deze The Impassable Horizon geen onbelangrijke rol: onder meer Withering Snowdrops en A Cosmological Arch werden voorzien van de nodige dosis saxofoon, waarbij tijdens eerstgenoemde de overgang tussen saxofoon en leadgitaar werkelijk indrukwekkend ‘smooth’ genoemd mag worden.

Naast al dat progressieve en technische ‘gedoe’ zijn deze Fransen bovendien niet vies van een portie dreigende, allesvernietigende pot death metal, die zelfs zowaar richting deathcore gaat. Wat mij betreft is Falls of the Earth minstens van een even hoog niveau als de rest van deze plaat, en dat ondanks het feit dat deze song toch een pak minder progressief en avontuurlijk is, en het daardoor meer moet hebben van de dreiging en kracht die uit gaat van het muziek zelf.

Qua thematiek hebben we, zoals reeds werd opgemerkt, te maken met een conceptplaat omtrent de vergankelijkheid van het leven. Een dankbaar onderwerp dat heel wat creatieve mogelijkheden biedt en allerminst tot gevolg heeft dat je als band beperkt zit tussen de vier muren van een bepaald concept. Wanneer dit concept dan ook nog eens op een overtuigende wijze aan de man gebracht wordt, weet je dat je als luisteraar naar een opmerkelijke plaat zit te luisteren.

Met The Impassable Horizon maakt Fractal Universe duidelijk dat de spreekwoordelijke ‘speeltijd’ definitief voorbij is. Technisch, progressief, avontuurlijk en meeslepend zijn de vier adjectieven die deze derde worp van deze Fransen op treffende wijze weten te omschrijven. Een plek binnen mijn persoonlijke jaarlijst zal misschien net iets te hoog gegrepen zijn, maar in ieder geval wordt dit muzikaal kleinood uitermate warm aanbevolen aan zowel de pure liefhebbers van het genre maar ook aan de meer modale metalliefhebber, die kan genieten van een zeer uiteenlopend muzikaal palet.

Tracklist:

1. Autopoiesis
2. A Clockwork Expectation
3. Interfering Spherical Scenes
4. Symmetrical Masquerade
5. Falls Of The Earth
6. Withering Snowdrops
7. Black Sails Of Melancholia
8. A Cosmological Arch
9. Epitaph
10. Godless Machinists
11. Flashes Of Potentialities (accoustic)
12. A Clockwork Expectation (radio edit)