Yngwie Malmsteen - Parabellum

Label: Music Theories Recordings

Metalrockx

De fans smeken al jaren voor een goede zanger, maar Yngwie Malmsteen spiegelt zich vermoedelijk aan andere gitaargrootheden als Jimmy Hendrickx of Gary Moore, die dit ook niet nodig hadden. Zoals laatstgenoemde waagde hij zich op zijn vorig album Blue Lightning (2019) aan de blues, wat resulteerde in plaat vol bewerkingen van jaren zestig en zeventig (hard)rocksongs van Deep Purple, Jimmy Hendrickx, Rolling Stones en The Beatles. Een vervolg op Inspiration (1996) als het ware, maar dit keer zonder band en klemtoon op blues i.p.v. op zijn kenmerkend neoklassieke gitaarspel.

Opvolger Parabellum is volgens de maestro een eerlijk, spontaan album, gemaakt voor zichzelf en niet voor de fans. Geniaal, maar eigenzinnig, vindt hij zangers overbodig, aangezien die te veel inspraak willen en de composities veranderen. Hij vergeet echter dat zijn beste albums werden gemaakt met topzangers als Joe Lynn Turner (Odyssey), Mike Vescera (The Seventh Sign) en het laatst met Ripper Owens (Perpetual Flame), waarbij hij zich bovendien liet uitdagen door sterke medemuzikanten, wat de kwaliteit van de songs ten goede kwam.

De tijden zijn echter grondig veranderd, de platenverkoop is onvoldoende om van te leven en een album is slechts een middel om optredens te bekomen. Het gebrek aan opnamebudget laat zich hier wel horen doordat Yngwie naast alle instrumenten, ook de productie in eigen handen heeft gehouden. Ik kan begrijpen dat je door de lockdown ergens moet bezuinigen en hij geen inmenging duldt bij het componeren, maar er zijn toch goede zangers en drummers te vinden, die zonder tegenspraak jouw plaat inzingen en inspelen?

Eigenlijk stelt dit euvel zich al sinds Spellbound uit 2012 en het was sindsdien vooral uitkijken naar livewerk, waarbij hij zich omringde door vrijwel onbekende muzikanten, maar waar zanger/keyboardspeler Nick Marino het er alvast een stuk beter vanaf bracht. Op World on Fire (2016) had hij bovendien nog Mark Ellis op drums en dit maakt een wereld van verschil met de drumcomputer op deze nieuwe plaat. In plaats van een krachtig, krijg je een dof geluid; bijwijlen klinkt het alsof iemand op waspoedertrommels ligt te meppen en het duurt een tijd om er aan te wennen.

Gelukkig kan de computer het niveau van een middelmatige zanger een heel eind opsmukken en dat is hier wel geslaagd. Er staan vier gezongen nummers op; een beetje een terugkeer naar het debuut Rising Force uit 1984, waarbij Jeff Scott Soto slechts twee songs inzong. Opener Wolves at The Door is een topper, met een gedreven uptempo gitaarriff in de stijl van I’ll see The light Tonight van Marching Out; een prima zanglijn en een virtuoos middenstuk geïnspireerd op 24 Caprices van de Italiaanse violist Niccolo Paganini. Relentless Fury zou niet misstaan hebben op Trilogy, met het midtempo neoklassieke gitaarwerk, heerlijke solo’s en de zang die bij momenten aan Mark Boals doet denken. Ook het snelle (Fight) the Good Fight steekt er bovenuit.

Verrassend genoeg zijn de vele instrumentale songs – normaal gezien een troef – de achilleshiel van de plaat. Zes stuks is moeilijk verteerbaar. Het nadeel is immers het gebrek aan herkenbaarheid en het moet ook een boeiend luisterstuk, met voldoende afwisseling zijn. Hier vind je geen klassiekers als Far Beyond The Sun, Black Star of een Trilogy Suite of het zou het krachtige, op Bach geïnspireerde Toccata moeten zijn. De vingervlugge arpeggio’s vliegen je steevast om de oren en in een lang nummer als Sea of Tranquility wordt de herhaling van het thema van het goede te veel. Fans van Yngwie Malmsteens uitzonderlijke gitaartechniek en stijl zullen echter, indien ze over de minpunten kunnen kijken, weer hun gading vinden, maar er zat meer in…

Tracklist: