Wanneer mag je als band het predicaat legendarisch opplakken? Wanneer heb je genoeg in de pap gebrokkeld, genoeg gebracht….geschokt? Wellicht liggen de antwoorden op deze vragen niet voor de hand, of misschien is het antwoord eenvoudig, letterlijk. Het antwoord op al deze vragen kan simpelweg klinken als: ‘MAYHEM’, the True Mayhem.

Normaliter schrijf ik altijd een kleine biografie, een samenvatting of introductie van een bandje, wanneer ik er een albumreview van schrijf, maar dat lijkt me in het geval van deze jongens engszins overbodig, tenzij je de laatste decennia in metalland onder een vochtige steen of in een kerk hebt doorgebracht, natuurlijk. Ach wat zal het…

Moord, zelfdoding, automutilatie, satanisme als levensbloed, veel bloed ook, schapenkoppen, vuur, vlam en verderf. Denk je nu, dat herken ik van wel meer blackmetalbands… true (trve), maar Mayhem was wat mij betreft the one and only original. Tuurlijk haalden de Noren de mosterd bij Venom en Bathory vandaan, maar die mosterd werd pas pittig toen deze uit het Noorse potje van Mayhem kwam. Met kleppers als Deathcrush en het gelauwerde De Mysteriis Dom Sathanas, een plaat die menig blackmetalicoon aan zal halen als ultieme inspiratie, zette Mayhem eigenhandig de Second Wave of Black Metal op poten.

Wat personeelswissels later (sommige noodgedwongen), hebben we de laatste jaren vooral te maken met mannen van uur nul: Necrobutcher en Hellhammer, beroepsfantoom Atilla en invalmannen Teloch en Ghul. Ik moet toegeven dat ik na wat tegenvallende liveoptredens en zwakkere platen als Esoteric Warfare, wat interesse was verloren, maar die nieuwe geluiden uit Oslo deden het zwarte bloed weer door mijn aderen stromen en ik keek reikhalzend uit naar het beluisteren en beoordelen van het nieuwste wapen feit van Mayhem; de ep getiteld: Atavistic Black Order /  Kommando.

Vanaf de eerste tonen blijft er weinig twijfel over. The Men of Mayhem hebben het trucje nog niet verleerd, er bekruipt me direct een onbehaaglijk gevoel. Een lichte vrees, een koude rilling, een vervreemding van al wat goed en deugdelijk is. De toon is dus zowaar gezet. Klassieker black metal dan de intro van Voces Ab Alta wordt het sowieso niet en na een jaar of twee van veel post black metal en progressive geneuzel, is de oude leest weer even helemaal deze schoenmaker zijn ding. Goed begin.

De raspende vocalen, waar Atilla zo bekend om staat, klinken, zo mogelijk, nog smeriger dan voorheen. De vocal lines zijn ook onvoorspelbaar en de afwisseling van effecten op zijn verschillende stemgeluiden passen uitstekend bij deze pomper van een blackmetaltrack. De diepe, monsterlijke grom, de maniakale kakel, de kerkkoor klaagzang, het zit er allemaal in. Ook de tempowisselingen in deze song doen het goed, langzaam maar zeker kruipt en sleep te track naar een slopend einde.

Black Glass Communion zet ‘vrolijk’ voort waar de vorige track ophield. Iel, haast verdoofd gitaar geluid gepaard met de old school drumstijl van meneer Hellhammer, met een herhalend patroon dat doet hypnotiseren. Veel van het werk is herkenbaar, maar niet per se oubollig. Hier komt het ‘atavistic’  uit de titel van de schijf dan ook het best naar voren; een terugkeer of omkeer naar het werk van weleer. Het is duidelijk Mayhem dat we hier aan het werk horen en ook deze track zal zowel de De Mysteries-purist als ook de nieuwe fan kunnen behagen. De productie is niet zo brak en bleek als op Deathcrush, maar verwacht hier geen dikke stadion of Uada-sound, verre van. De teksten van deze drie liederen van verderf is als van ouds her. Pus, bloed, duisternis, inktzwarte drek kortom. Teksten als ‘Hate rape open sores, kneel pray broken whores’, worden voor smaak afgewisseld met mooie bezweringen in het Latijn. Is dit cliché? Als je zelf dit kunstje hebt uitgevonden zo’n beetje? Nah.

We gaan op zo’n beetje dezelfde voet verder met de laatste Mayhem song op deze ep. Sja, het zijn maar drie tracks, maar deze drie juweeltjes zijn dan ook zwarte diamantjes te noemen. Everlasting Dying Flame begint met een intro waar elke blackmetalgezinde muzikant van zal smullen. Het zet de toon, introduceert het hoofd thema van de track met een rif die zowel redelijk simpel alsook catchy klinkt, maar toch het onheilspellende van een zwarte mis behelst. Kortom een goed begin is het halve werk. Ook al is dit de laatste track, ach je weet wel wat ik bedoel… Het slepende, loodzware tempo van de track doet je soms snakken naar adem en het zonlicht, als je je steeds dieper weg voelt zakken in een teer put. Top dus!

Dan staan er nog een viertal covers op deze ep, het Kommando-onderdeel van de schijf. We trappen af met een cover van een van oude liefdes in het punkgenre: Discharge. In Defence of our Future is het type punk song dat je haast als show model in een vitrine zou willen zetten. Mayhem wil duidelijk laten zien waardoor zij aanvankelijk beïnvloed werden, back in the Deathcrush days. De cover is verdienstelijk zoals een goede cover moet zijn is het een kopie, maar met een Mayhem-sausje.

De tweede cover dan is van legendes nummer twee: Dead Kennedys en feilloos ingezongen door Maniac. Als je de ogen sluit en niet beter zou weten, zou je zeggen dat het Jello Biafra zelf was die de cover had ingezongen. Het heeft de zelfde energie als het origineel en is gewoon een klapper.

Cover nummer drie is van de Britse band Rudimentary Peni, denk Sex Pistols, maar dan met andere gasten. Een band met lp-namen als Death Church moet tot verbeelding van de mannen van Mayhem gesproken hebben, zo bleek later in de geschiedenis van de band… Only Death’s lyrics passen dan ook behoorlijk naadloos aan bij de Mayhem-filosofie: ‘There is only death. No god, no love, no joy. There is only death and the fear of it.’

Voor het laatste wapenfeit op Kommando hebben ze nog een oude vedette genaamd Messiah van stal gehaald om Commando van de Ramones te coveren. Ook hier weer een prima cover van een classic punktrack die in de versie van Mayhem met deze man op zang vooral klinkt als een Oi! Of Streetpunk track uit de laatste 80s. Ik zou hier beste een plaat vol van willen beluisteren.

Al met al is deze ep een prima tussendoortje om de honger naar meer Mayhem kort te stillen. Ik kijk in ieder geval weer uit naar een nieuwe album en hopelijk snel weer een tour.