Valley - Delusion Of The Defeatist

Label: DIY

Bjorn Wielockx

Een plaat uitbrengen ten tijden van een pandemie is geen evidentie. Een deftig afgewerkte studioplaat kost geld, iets waar een groot gebrek aan is in de muzieksector, laat staan bij jonge/lokale bands. Vaak schrikt het feit dat de bands hun album niet kunnen voorstellen zo af, dat verschillende releases op de lange baan werden geschoven. Wanneer je als band dezer dagen kan terugvallen op je trouwe aanhang, en deze door middel van een crowdfunding toch voor een kleine ondersteuning weten te zorgen, zorgt dat voor een nodige vertrouwensboost. Ook de Belgische emotive hardcoreband Valley heeft zo’n hondstrouwe achterban en bracht onlangs, mede door de hulp van die prachtige fans, de opvolger voor het uitstekende Dark Tears // Bright Smiles op de markt. Het eerste wapenfeit werd door zowel pers als publiek enthousiast onthaald en is ondertussen uitgegroeid tot een iconische plaat voor de melodramische hardcoreliefhebber. Vier jaar na de release van de knallende debuutplaat ligt Delusion Of The Defeatist in de rekken.

De plaat is ondertussen al een tijdje op de markt, maar hem recenseren had veel voeten in de aarde. Persoonlijk vind ik het altijd jammer dat je als recensent wordt doorverwezen naar de Spotify-pagina. Zelf heb ik geen account op deze betalende muziekservice en om energieke muziek als hardcore met pauze te moeten aanhoren, daar loop ik nu niet warm van. Het haalde me telkens weer uit die typische Valley-roes, waarin deze Delusion Of The Defeatist je telkens weer probleemloos insleurt. De ontnuchtering wanneer een man me telkens weer uit mijn trip haalde en me dan ook nog eens prompt bedankte dat ik niet naar een plaat, cassette of vinyl aan het luisteren was, was er telkens weer te veel aan. Moest deze man dit lezen, dit was de hele tijd dik tegen mijn zin! Verschillende keren ben ik, ondanks het feit dat de vibe me zo te pakken had, door deze stoorzender afgehaakt. Wat een downloadlinkje wel niet allemaal kan verhelpen. In een gesprekje achteraf met de band bleek het om een misverstand te gaan en had er normaliter een downloadlink moeten worden voorzien.

Melodische hardcore is niet direct één van mijn favoriete genres. Vaak heb ik het gevoel dat het heus opbouwt naar… niets. Net wanneer je denkt dat de boel helemaal gaat openbreken besluiten tal van bands om plotsklaps over te schakelen naar zweverige predikantenmuziek. Een boodschap uitdragen doo rmiddel van muziek is heerlijk, maar het hoofdingrediënt moet wel muziek blijven. Het was het feit dat het hier over Belgen gaat, dat me over de streep heeft getrokken om deze plaat alsnog te reviewen. En jongens wat ben ik blij dat ik deze plaat heb leren appreciëren ondanks de sabotage van Spotify.

Want wat Valley hier etaleert op deze Delusion Of The Defeatist is van een wel zeer hoog niveau. De mannen zullen niet ontkennen dat ze kleppers als Defeater en Touché Amoré als invloed hebben gebruikt. Het zal nog niet met deze nieuwste telg lukken, maar als het driemaal scheepsrecht is, kunnen ze het hoogte schavotje al aantikken. De mannen uit Halle hebben een sound te pakken welke nog zoveel te bieden heeft en welke nog kan worden uitgediept. Live staat Valley al bekend om hun spectaculaire shows, deze nieuwste telg zorgt ervoor dat het zich weer wat meer kan verdiepen, en de setlist weer wat langer kan maken.

Iets wat bij al de soorten muziek van belang is, maar bij Valley toch nog net dat tikkeltje meer, is je geluidsinstallatie. Een goede hoofdtelefoon of een degelijke soundbar zullen je ervaring des te beter maken. Alles moet perfect in evenwicht zitten, wat live misschien nog voor de grootste struikelblok zal zorgen. Een goede geluidsman, eentje die niet pas de perfectie heeft gevonden wanneer de laatste knaller begint, maar eentje welke vanaf de eerste seconden voor een knallende ervaring kan zorgen, is een must-have. Ik wil de bands geen eten geven die de mist ingaan door een erbarmelijk geluid… .

Want de sound is complex, daar kan je van op aan. Het is een enorme emotionele sloopkogel welke slingert tussen haat en liefde, agressie en vreugde en rock en hardcore. Waar het vaak te geforceerd aanvoelt, is dit zeker niet het geval op deze nieuwste plaat van Valley. De overgangen voelen allesbehalve geforceerd aan, en zelfs wanneer de Vaantjesboeren beslissen om aan kruissnelheid de handrem op te trekken voelt het geniaal, en niet als een commerciële tegemoetkoming. Net zoals de grootmachten in het genre weet het op zijn manier en soort aanhoudende drukte te creëren én te overtuigen.

The Defeatist, de derde track vanop Delusion Of The Defeatist, is wat mij betreft dé te beluisteren track. De balans tussen, hardcore, rock en spoken-word zijn hier perfect in evenwicht. Ook bij de andere tracks is dit het geval, maar het is het allesvernietigende two-step-deuntje dat mijn hart telkens weer een beetje doet barsten en nog weemoediger maakt naar die eerste intense liveshow. En dan heb ik het niet over een concert al zittend met een ober, daar is weinig hardcore aan. De vloer moet plakken van het lauwe bier, de mensen moeten zweten en die reus voor mij moet plaatsmaken zodat ik ook eens kan kijken wat er allemaal op het podium gebeurt. Dán pas spreken we over een deftige show.

En ook Valley komt op mijn lijstje te staan van niet te missen bands wanneer die tijd terug zou aanbreken. Ik ben benieuwd of de Belgen deze intense cocktail even fris kunnen server dan op plaat. Eigenlijk valt daar, gezien hun verleden, niet aan te twijfelen. Ze hebben moeten knokken waar ze nu staan, maar dat moeten ze niet meer alleen doen. Hopelijk vinden ze snel een label waarmee ze in zee kunnen gaan zonder hun vel te verkopen, want de stap naar commerciële zooi is snel gezet.

Tracklist: