De tijd dat ik voor de grote namen naar festivals trok, ligt al een tijdje achter mij. Zeker bij de impopulaire genres als hardcore, beatdown, metalcore en punk zijn de potentiele headliners dun gezaaid. Vaak komen dezelfde bands terug, met een setlist die voor tachtig procent bestaat uit “verplichte” kost. Denk dan aan bands als Hatebreed, Madball, Terror, Nofx,… . Allemaal bands die ik al verschillende malen aan het werk heb mogen zien, en telkens weer brachten ze een herhaaldelijke set. De kleinere onbekende bands op de affiches, dat zijn de namen die mij nog van mijn sokken kunnen blazen. Zo ook de Amerikaanse hardcore punkband Drug Church, die in 2019 één van de tenten van Jera On Air mocht openen. Ze zorgden er voor één van de hoogtepunten van het weekend met een heerlijk ontspannende show. De Amerikanen stralen datgene uit waarover elke band zou moeten beschikken: karakter. Je voelt dat deze band maakt wat het wil maken. Ook hoe ze het geheel brengen is allesbehalve professioneel, en toch is de band ondertussen uitgegroeid tot een groot potentieel. Enkele weken terug bracht de band Tawny op de markt. Ik was benieuwd of de Amerikanen nog steeds die frisse cocktail van alternatieve zeemzoete rock serveerde. 

Alternatieve zeemzoete rock? Werd er nu net niet gezegd dat het hier gaat om een hardcore punkband? Oh jawel, maar vooral op een podium laten de Amerikanen het beest in zich los. De platen zijn een stuk toegankelijker dan wat de band op stage brengt. Op een podium weet je niet aan wat je je kan verwachten, dat voelt de band op die moment aan. Wanneer het publiek de armen en benen in het rond laten vliegen waagt Patrick Kindlon zich maar al te graag aan wat geschreeuw. De structuur die op de platen zo aanwezig is smelt als sneeuw voor de zon en maakt op een podium plaats voor chaos. Hierdoor spreken we over een hardcore punkband, live steekt Drug Church elke zaal of tent in de fik. Wanneer de band zou beslissen om dit magische trucje achterwegen te laten, zouden ze enorm veel van hun pluimen verliezen.

Ook op de platen heeft de band enkele nummers waar dat ruwere randje al automatisch aanwezig is. Zo ook op dit nieuwste werkje, de titeltrack staat bol van de alternatieve elementen waardoor het eindresultaat wat harder oogt. Deze track start zonder opbouwende intro, maar steekt van wal met een wel zeer valse gitaarlijn. Hierna mengt ook de drummer zich in het geheel met een heerlijke kleine passage, om dan abrupt met een schwung pas echt los te gaan. De power spat van het geheel af, live gaat deze ongetwijfeld potten breken.

Als recensent blijft het vreemd om een band met twee gedaantes te becommentariëren. Als hardcoreliefhebber voelt het geheel automatisch wat ruwer daar je deze metamorfose in het achterhoofd houdt. Er zijn maar weinig bands welke op plaat iets anders mogen brengen dan dat ze live op een podium doen. Nog iemand die hier mee wegkwam waren de Amerikanen van Culture Abuse, die vorig jaar besloten om de band op te doeken na de bekentenis van frontman Kelling met betrekking tot seksueel misbruik. Gelukkig heeft Kindlon zich nog niet vergrepen aan dergelijke verderfelijke feiten, en kunnen we nog steeds genieten van dit huzarenstukje.

Want een huzarenstukje, zo kan je deze eigenwijze sound wel best omschrijven. Het is niet allemaal kraakhelder, maar dit geeft het geheel wat meer cachet. Het maakt het allemaal weer een tikkeltje alternatiever, en dus ook weer een tikkeltje harder. Ep’tjes en Drug Church, het is al meermaals een geslaagd huwelijk gebleken, en zo ook deze Tawny. Er prijkt geen één slecht nummer op deze nieuwste telg en het doet je (nog) meer hunkeren naar die opvolger voor Cheer. Hopelijk kondigen de Amerikanen snel hun vierde volwaardige studioplaat aan, waarna de band, als heel de toestand van de pandemie het toelaat, met meer nieuwe nummers onder de arm naar de zalen kan trekken!

Tracklist:

1. Head-Off
2. TAWNY
3. Bliss Out
4. Remember To Forget