At the Gates is voor mij altijd een bruggenbouwer van een band geweest. The missing link zelfs. Het sloeg voor mij die brug tussen melodic metalcore en death metal. Ze verenigde in mij de drang naar het stagediven en sing along pile-ons die ik gewend was van mijn jaren in hardcorescene, de ultieme crowd participation en het elite spel van een geoefende metalmuzikanten dat mijn technische muziekhart sneller deed kloppen. Elke hardcorekid die ik sprak was het er over eens; metal is allemaal maar elitair en uit de hoogte doen, maar At the Gates is de uitzondering op de regel. Met de ultieme, grensverleggende genre classic Slaughter of the Soul bewezen de mannen dan ook echt uit een ander vaatje te tappen dan menig generatie genoot. Maar konden de Göteborgers onder de bezielende leiding van Tompa Lindberg dat meesterlijke trucje nog eens herhalen?

Welnu, ze hebben hun best zeker gedaan. The Nightmare of Being is een stapje verder, maar misschien ook tegelijk een stapje terug. Je merkt aan het album dat de band stappen wil zetten, misschien om de grens op te zoeken of te verleggen, zoals ze dat ooit eerder deden, wellicht om te pogen relevant te blijven. Die laatste realisatie doet even zeer.

Het album begint sterk. Er is geen twijfel over mogelijk naar welke band je precies luistert als Spectre of Extinction aftrapt. De intro met akoestische gitaar kennen we van eerdere meesterwerken en het doet hopen op een knaller van een opener en ik werd niet teleurgesteld. De intro loopt over in een knappe melodische riff en als het geweld dan naar een ander halve minuut losbarst is de lead tremolo-riff meteen herkenbaar en de sound terug in Göteborg in 1995 met een randje meloblack. Wel valt me op dat Tompas vocalen wat achter lijken te blijven met wat we gewend mogen zijn van de rossige brulboei.

Gelukkig staan er zo nog wat tracks op het album. Tracks als Touched by the White Hands of Death, The Abstract Enthroned en Eternal Winter of Reason zijn zeker ouderwetse ‘fist pumpers’, waarbij ik de pit nog steeds onveilig zal gaan maken…zodra dat weer mag, natuurlijk. Deze tracks hebben misschien niet zo’n fonkelend nieuw randje als een paar van de andere tracks op het album, maar soms mag je het ook best bij het oude laten, zeker als de originele sounds zo godsgruwelijk lekker is. The Abstract Enthroned maakt bij uitstek duidelijk dat dit beest nog niet geveld is en dat er nog genoeg in de tank zit bij At the Gates, gelukkig maar. De songstructuur, de riff, de tempowisselingen en sfeer in deze song zijn gewoon heel goed.

Verder is de productie om door een ringetje te halen. Uiteraard, gezien de band op Century Media een prima thuis gevonden heeft en zij daar goed lijken te gedijen. Alles valt op zijn plaats en lijkt voldoende aandacht en liefde genoten te hebben. Het album klink krachtig en clean, zoals verwacht mag worden van deze powerhouse. Elk instrument krijgt precies die definitie mee, die het nodig heeft, alleen de vocalen blijven dus wat achter.

Er staan helaas ook een paar tracks op dit album waarbij het geëxperimenteer het succes gewoon wat in de weg staat. Kijk, ik mag af en toe best een saxofoon horen in mijn metal. Voorbeelden van artiesten waarbij dit instrument geweldig tot zijn recht komt zijn acts als Ihsahn en Rivers of Nihil, bands waarbij het mis gaat en slaat als een tang op een varken: At the Gates. De track Garden of Cyrus is gewoon vreemd. Daarnaast mag ik ook best een stukje goth rock terug horen, al is dat wat bemoeilijkt na de A Forest-cover van Behemoth/Kvaforth (yikes), toch waagt At the Gates zich hier ook aan met de track Cosmic Pessimism. Het past simpelweg niet op het album en doet me verlangen naar het einde van het album, zodat ik naar The Cure kan gaan luisteren. Met name de vocalen zijn voor mij niet bepaald te pruimen.

Wellicht dat jullie Alcatrazgangers het me al kunnen melden hoe deze nieuwe tracks overeind blijven op een livepodium, maar ik ben bang dat ik bij mijn volgende At the Gates-show toch vooral uit zal kijken naar die classics van SotS, maar dat viel te verwachten. Rembrandt schilderde na De Nachtwacht ook niet zijn beste werk meer.