Na bijna twee lange jaren zonder festivals kon het metalpubliek tijdens het weekend van 13 tot en met 15 augustus volledig uit de pan gaan tijdens Alcatraz 2021. Een editie die zeer lang aan het spreekwoordelijke zijden draadje gehangen heeft, maar die uiteindelijk door zeer grote inspanningen vanwege de organisatie, in tegenstelling tot andere festivals, toch kon doorgaan. Alcatraz 2021 voelde voor vele metalliefhebbers werkelijk aan als thuiskomen, waarbij alle miserie van het voorbije anderhalf jaar (tijdelijk) naar de vuilbak verplaatst kon worden. Het hoeft dan ook weinig betoog dat deze editie zich ontpopte tot een ware ‘grand cru’, die binnen x-aantal jaar wel een beschouwd zou kunnen worden als het begin van een nieuwe era binnen de muziekindustrie. Het verslag van die langverwachte eerste dag kan je hier uitgebreid terugvinden!

 

Channel zero (New Set) (Prison Stage)

In plaats van te opteren voor een bescheiden opener, besloot de organisatie dit jaar steevast om van start te gaan met een ware ‘banger’. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de weide voor de Prison Stage – ondanks de gigantische rij aan de VIP- en persreceptie die bijna uit haar voegen aan het treden was – reeds zeer goed gevuld was. Iedereen had er duidelijk zin in om een ongetwijfeld spetterend weekend al even spetterend af te trappen met niemand minder dan onze eigenste trots Channel Zero.

 

Alvorens de set daadwerkelijk aan te vatten, bracht de band met het nummer Angel eerst een mooie hommage aan de bijna dag op dag acht jaar geleden overleden drummer Phil Baheux. Dit zorgde voor een sereen moment, waarna vervolgens meteen de knuppel in het hoenderhok gesmeten werd met Dark Passenger. De eerste moshpit ‘post Corona’ was meteen een feit en het zou zeker en vast niet de laatste worden. Gedurende het daaropvolgende half uur trakteerde de band het reeds uitzinnige publiek op een resem recentere krakers, waaronder Hot Summer, maar daarnaast kon de band het toch niet laten om al eens wat ouder spul van onder het stof te halen. Voornamelijk Suck My Energy deed de weide eens eerste keer daveren op haar grondvesten. Dé uitstekende opener van een ongetwijfeld schitterend festivalweekend. (AB)

 

Black Mirrors (Swamp Stage)

Rond de klok van één uur, zullen er ongetwijfeld weinig metalheads de livestream van het Journaal gevolgd hebben, want de Swamp Stage zat meteen afgeladen vol. Niet verwonderlijk als U weet dat Black Mirrors de festiviteiten in de Swamp Stage officieel voor geopend mocht verklaren. Deze Brusselaars mogen al enkele jaren namelijk gerust een sensatie binnen de rockscene genoemd worden. Met hun heerlijke combinatie van stoner, rock en grunge brachten deze landgenoten de Swamp Stage meteen in vervoering. De handjes gingen meteen resoluut en masse op elkaar. Black Mirrors speelde ongelofelijk strak, waarbij zij meteen konden profiteren van een zeer sterk geluid.

De ster van de band blijft uiteraard frontvrouw Marcella, die zich nog maar eens profileerde als een waar raspaard, die met een nagenoeg ongeziene elegantie over het podium dartelde. Tussendoor gooide Black Mirrors er nog een opzwepende en zeer gesmaakte Nirvana-cover van het nummer Territorial Pissings tegenaan om vervolgens ook nog eens aan te kondigen dat er binnenkort een nieuw album zit aan te komen. De band liet meteen twee nieuwe nummers horen die opvallend ‘grungy’ aan voelden en de luisteraar nu al smachtend naar meer hebben weten achterlaten. Het afsluitende Burning Warriors was zonder meer een apotheose van een spetterende show. Ondanks het feit dat Black Mirrors de derde band was van een driedaagse boordevol rock en heavy metal, tekenden deze dame en heren meteen voor een eerste absoluut hoogtepunt. Hou zeker en vast onze website in het oog, want enkele uren na deze zinderende show voelde ondergetekende frontvrouw Marcella en gitarist Pierre duchtig aan de tand… (AB)

 

Thundermother (Prison Stage)

Aan vrouwelijk schoon vandaag alvast geen gebrek, hetgeen er overduidelijk op wijst dat vrouwen wel degelijk een metalband naar een minstens even hoog niveau kunnen tillen dan menig mannelijk collega. Met Thundermother stond er vandaag zelfs een volledig vrouwelijk gezelschap op de planken, hetgeen ook anno 2021 nog steeds een eerder zeldzaam gegeven is, bands als Nervosa en Crypta uiteraard niet meegerekend.

Met Thundermother was het onder een stralende middagzon tijd voor een portie stevige en oerdegelijke heavy metal en (zoals veel bands op Alcatraz) gewapend met een nog niet gepromoot album, Heat wave, onder de arm het beste van zichzelf gevend. De drang naar publiek was bij deze dames zeer groot, want zangeres Guernica en gitariste Flippa sprongen van het podium (wel voorzien van mondmasker) los het publiek in om daar verder het beste van zichzelf te geven. (CVP)

 

The Vintage Caravan (Swamp Stage)

The Vintage Caravan had vervolgens de eer om de festiviteiten in de Swamp Stage verder te zetten. Deze iJslandse band is niet voor niets goed bevriend met onze eigenste Black Mirrors. De blues getinte stoner rock, die live een stuk steviger voor tot zijn recht komt dan ook plaat, viel blijkbaar erg in de smaak van het talrijk aanwezige publiek. Een publiek dat trouwens zeer goed haar huiswerk gedaan had, want de drie gespeelde nummers van de meest recente plaat Monuments werden bijzonder goed ontvangen. Whispers opende de set, later volgden nog Crystallized en Can’t get you off my Mind. Tijdens het nummer On The Run leek de Swamp Stage opnieuw uit haar voegen te treden. Pure waanzin en dat om drie uur in de namiddag. Moet er nog zand zijn? (CVP)

 

King Hiss (Prison stage)

Ook voor King Hiss was het lange tijd afwachten of Alcatraz dit jaar daadwerkelijk plaats zou kunnen vinden. Vele regeringen hebben er namelijk een handje van weg om steeds uitermate ‘last minute’ de stekker uit de geplande festiviteiten te trekken… Zodoende diende de band aan de vooravond van het festival bassist Dominiek Hoet te ‘repatriëren’ uit het zonnige zuiden van Frankrijk. Om onverwachte verrassingen te vermijden had de band evenwel reeds een vervanger geregeld, die gelukkig ook nog zijn moment de gloire mocht beleven on stage. Het was trouwens niet de enige gastmuzikant, want ook Fleddy Melculy-gitarist Bart Govers kwam een portie mee musiceren. Qua setlist weinig verrassingen, maar daar maalde absoluut niemand om. Integendeel zelfs, na meer dan anderhalf jaar smachtte iedereen gewoonweg naar een setlist vol classics zonder al te veel geëxperimenteer. Zodoende volgden enkele smeulende hits als Mastosaurus en het afsluitende La Haine. (AB)

 

Brutus (Swamp Stage)

Brutus kwam, zag en overwon. Meer woorden hoeven we hier eigenlijk niet aan vuil te maken. De Swamp Stage leek ondanks het nog steeds vrij vroege uur voor het eerst echt uit te puilen van het volk. Van zodra dit drietal het podium besteeg, gingen de decibels bij het publiek meteen de hoogte in. Van een warm welkom gesproken.

Openen deed Brutus met het in eerste instantie uiterst fragiele War, waarna meteen het tempo danig opgevoerd werd en de band niet één maar werkelijk vier versnellingen hoger schakelde. Drumster en zangeres Stefanie Mannaerts bleek in bloedvorm te verkeren, net als haar overige twee bandmakkers die werkelijk de pannen van het dak speelden. Bewust geen All Along, maar wel veel recent werk, waarbij zeker naar het einde toe Stefanie Mannaerts alle tijd en ruimte kreeg om met haar uiterst breekbare stem het publiek uit haar hand te laten eten. (AB)

 

Thorium (La Morgue)

Sinds de succesvolle editie van 2019 werd het aantal podia uitgebreid van twee naar drie. Zo werd La Morgue initieel gedoopt tot een plek waar zowel nationale als internationale talentvolle bands naam en faam konden maken. Tijdens deze editie werd La Morgue zelfs volledig beschikbaar gesteld voor talentvolle bands van eigen bodem. Beperk het begrip ’talentvol’ zeker en vast niet alleen tot nieuwe, jonge bands, want dit jaar stonden er in deze muzikale tempel tevens heel wat bands met een zekere leeftijd op de agenda.

Thorium is absoluut één van de bands die al enige tijd meedraait in de Belgische scene. Thorium is een soort van superband met ex-leden van Ostrogoth, 23 Acez en Lord Volture. De band bracht een gevarieerde set met zowel nummers uit hun eerste titelloze album als nummers van hun nieuw album Empires In The Sun. De stem van David Marcelis heeft bij momenten veel weg van een zekere Rob Halford van Judas Priest, terwijl ook Biff Byford nooit heel ver weg is. Een ideale trip naar de tijden waarin NWOBHM hoogtij vierde. (CVP)

 

Unleash The Archers (Prison Stage)

Onder een heerlijke namiddagzon liet Unleash The Archers de snelheidsmeter voor het eerst zeer diep in het rood gaan. Het mag in zekere zin een wonder heten dat deze Canadezen Kortrijk überhaupt hebben kunnen bereiken, want vrij verkeer van personen en goederen is de dag van vandaag door onze ‘roverheid’ ook verworden tot iets uit een ver verleden. De band was duidelijk opgelucht, hetgeen resulteerde in een drie kwartier durend spektakel, waarbij de donderende drums en razendsnelle, doch melodieuze gitaarrifs de weide platwalsten. Frontvrouw Brittney Slayes bleek bovendien haar vocale kunsten nog niet verleerd te zijn en perste enkele schier onmogelijk te halen hoge noten uit haar stembanden.

De nadruk lag terecht op de meest recente plaat Abyss, die vorig jaar het levenslicht zag, maar ook ‘oldies’ als Tonight We Ride konden uiteraard niet ontbreken. Met afsluiter Afterlife kon het publiek aardig meezwaaien en werd de band finaal getrakteerd op een terechte ‘staande’ ovatie. Ook Brittney Slayes mocht zich na afloop van de show aan enkele vragen van ondergetekende verwachten. Hou dus opnieuw zeker en vast de komende periode de website goed in de gaten. (AB)

 

Suicidal Angels (Swamp Stage)

Suicidal Angels was, zoals reeds af te leiden viel uit de previews, een van de bands waar ondergetekende reikhalzend naar uitkeek. Deze Grieken maken namelijk niet heel vaak de oversteek naar ons Belgenlandje. Openen deed Suicidal Angels met het tweeluik Endless War en Born Of Hate, afkomstig van het uit 2019 verschenen Years Of Aggression. Echter bleek het geluid voor het eerst allerminst scherp afgesteld te zijn, waardoor deze eerste nummers niet volledig tot hun recht kwamen. Het publiek liet het echter niet aan haar hart komen en na de eerste noten ontvouwde er zich meteen een moshpit die de hele show zou aanhouden en alleen maar in omvang zou toenemen.

Vanaf het fenomenale Front Gate werd er ietwat geschaafd aan de sound en kon het thrashfeestje echt beginnen. Suicidal Angels putte nagenoeg enkel en alleen uit de twee meest recente albums. Geen onverwachte zet, want langspelers Division Of Blood en Years Of Aggression betekenden de echte doorbraak van deze Grieken. Na Front Gate bleek Bloody Ground het tweede hoogtepunt van de show te zijn. De beukende, loeiharde thrash in combinatie met melodieuze gitaarlijnen tijdens de refreinen blijkt een formule te zijn die deze band tot in de puntjes beheerst. Afsluiten deed Suicidal Angels met het oudere Apokathilosis. Thrash metal as it should be, meer moest dat niet zijn! (AB)

 

Moonspell (Swamp Stage)

Het meest verrassende aan Moonspell was vandaag misschien wel het feit dat frontman Fernando Ribeiro zijn lange haren afgezworen heeft en geopteerd heeft voor een volle baard. Een nieuwe look die de man zeer goed blijkt te staan en hem op slag enkele jaren jonger doet lijken. Wat de muzikale prestatie betreft, was deze weer van een hoog niveau. Moonspell is zo een band die live namelijk nooit teleur weet te stellen.

Eerder dit jaar verscheen met Hermitage nog een nieuwe plaat, die gerust als een groeibriljant beschouwd mag worden. Nu de songs meer vertrouwd in de oren klinken, kwamen songs als Common Prayers en The Hermit Saints ook live zeker goed tot hun recht. Tussendoor bracht de band met Opium nog een ode aan het 25 jaar oude album Irreligious. Toch waren het de songs van het uit 2015 verschenen album Extinct die het publiek in extase brachten. Uiteraard kon een classic als Alma Mater niet ontbreken, waarna de band na een kleine drie kwartier het publiek reeds diende te bedanken voor haar talrijke anwezigheid. (AB)

 

Ostrogoth (La Morgue)

In La Morgue – het intiemere, derde podium van Alcatraz – was het om iets na half acht tijd voor een legendarische band van eigen bodem. een band die zomaar even het grote Metallica tot haar eigen fanbasis mag rekenen. Juist ja, Ostrogoth! Mario Pauwels mag dan wel als enige stichtend en origineel lid overblijven, op het podium stond er toch een echte band. Het jongere bloed doet Ostrogoth duidelijk deugd en zorgt zeker en vast voor een frisse wind binnen het instituut dat Ostrogoth toch wel is.

De muziek is door de jaren heen evenwel weinig aan verandering onderhevig geweest. Klassiekers als Ecstasy and Danger, Paris By Night, God’s Final Touch, Full Moon’s Eyes en Heroes’ Museum passeerden allemaal onder luid applaus en luidkeels meegezongen de revue. Zelf de frontman had er enorm veel zin in en liet zich even al crowdsurfend de tent rondgaan. Al heeft Ostrogoth een ruime carrière achter de rug, toch toonde de band niet vies te zijn van enige innovatie: zo werd de set vanavond afgetrapt met een nog nooit live gespeelde nieuw nummer Victory of Faith. Wij zijn bij deze nu al benieuwd wat de komende jaren zal brengen. Het verhaal van Ostrogoth is anno 2021 duidelijk nog niet ten einde gekomen. (CVP)

 

Tarja (Prison Stage)

Terwijl een resem metalfans zich naar La Morgue spoedde om er Ostrogoth aan het werk te zien trok ik naar de Prison stage om er de Finse Tarja te bewonderen die er aantrad met haar klassieke line-up van de laatste jaren om er een potje symfonische metal te brengen. Eind vorig jaar mochten we de in Spanje levende voormalige zangeres van Nightwish nog aan het werk horen met Primal Fear, op vrijdag de 13^de augustus deed ze het helemaal op haar eigen met uiteraard haar begeleidingsband.
Dit jaar viert sopraan Tarja 25 jaar op de planken en 15 onder haar eigen naam, iets dat je enkel kon zien door de ervaring die ze etaleert op een podium en het publiek ondertussen heel goed kan bespelen.

Zoals het hoort op een festival brachten de Finnen een relatief homogene mix songs uit de 15-jarige geschiedenis van de band, het publiek nam echter een eerste rustpauze op dag één, er was heel weinig animo onder de aanwezigen voor het hoofdpodium niettegenstaande Tarja het beste van zichzelf gaf. (HV)

 

Mayhem (Swamp Stage)

Bijna veertig jaar bestaat het Noorse Mayhem al. Bijna veertig jaar dat ze bij de heersers van de Noorse black metal horen of black metal tout court, want hoeveel bands wereldwijd hebben zij niet geïnspireerd….? De Swamp Stage was dan ook relatief goed vol gelopen met fans van het zwartgallige subgenre van de heavy metal.

Net als de meeste bands opteerden de heren uit Oslo om een mix van hun eigen tracks op het Belgische en internationale publiek af te vuren, aangevuurd door de Hongaarse frontman Attila “Void” Csihar.

Op uitzondering van stichtend lid Necrobutcher na droegen alle bandleden een kap. De set van bijna een vol uur werd verdeeld in verschillende episodes uit de lange geschiedenis van het Noorse gezelschap en zorgde voor ondertekende één van de hoogtepunten van dag één, zowel muzikaal als visueel. Het podium en uiteraard de vijf bandleden waren best goed zichtbaar wat niet altijd het geval is bij Mayhem. (HV)

 

At The Gates (Prison Stage)

Met At The Gates wist de organisatie zowaar een van de, zoniet de grondlegger  Tvan het melodeathgenre te strikken. Ondertussen was de duisternis reeds ingetreden, waardoor de lichteffecten en tevens de pyrotechnics beter tot hun recht kwamen. Openen deden deze ervaren rotten met het nummer Spectre Of Extinction van het zeer recentelijk verschenen album The Nightmare Of Being. Vervolgens passeerde met Slaughter Of The Soul meteen een eerste kraker van jewelste, die de moshpit weer aardig wist aan te poken.

At The Gates speelde een zeer strakke show, maar desondanks begon na een half uurtje de klad er in zekere zin toch wat in te zitten. Heel gevarieerd kunnen we de krachtige strot van frontman Thomas Lindberg nu niet direct noemen. De band hield de intermezzo’s tussen de songs zeer kort, hetgeen absoluut een pluspunt is, maar anderzijds leidt dit er toe dat de songs veelal als een aaneenschakeling aanvoelen. De fans zullen ongetwijfeld genoten hebben van dit brute geweld, al moet het gezegd dat de weide er vandaag al voller bij gestaan heeft… (AB)

 

Channel Zero (old school set) (Swamp Stage)

Het gebeurt absoluut niet vaak dat eenzelfde band tweemaal aantreedt op hetzelfde festival, laat staan op dezelfde dag. Die eer is enkel voor de groten der aarde weggelegd en met enig gevoel voor chauvinisme mogen we gerust stellen dat ons eigenste Channel Zero tot deze categorie gerekend mag worden. Waar deze heren des middags nog openden met een setlist vol nieuwer materiaal, was het des avonds tijd voor een ’trip down memory lane’, waarbij teruggegrepen zou worden naar het echte old school materiaal.

Debuutplaat Channel Zero is een dijk van een plaat, maar desondanks grijpt de band hier de laatste jaren weinig naar terug. Het was dan ook schitterend om songs als Succeed Or Bleed, No Light en The Pioneer live te mogen aanschouwen. Tussendoor passeerde er nog een huwelijksaanzoek on stage de revue, al moet het gezegd dat orkestmeester Franky De Smet Van Damme deze uitermate romantische gebeurtenis toch net iets beter had mogen dirigeren. Aan Franky gaat er voorlopig nog niet direct een wedding planner verloren. We kunnen het hem moeilijk kwalijk nemen. Een schoenmaker blijft namelijk ook altijd beter bij diens leest.

Na een vol uur oude thrash classics, die met twee gitaristen uitermate snedig tot hun recht kwamen, gaf de band er voor vandaag met de oerklassieker Black Fuel definitief de brui aan. Het moet gezegd dat Channel Zero als vijfkoppig gezelschap ondertussen zeer sterk op elkaar ingespeeld is, waarbij zeker de meest ‘recente’ bandleden drummer Seven Antonopoulos en gitarist Christophe Depree daadwerkelijk meer dan een plaats hebben binnen Channel Zero. (AB)

 

Epica (Prison Stage)

Het Nederlandse (en deels Belgische) Epica had de eer om te fungeren als absolute headliner van de eerste dag van het festival van de herwonnen vrijheid. Aan spektakel alvast geen gebrek, want de had maar liefst twee reuze vuurspuwende slangen langszij het podium meegenomen naar Kortrijk. Bovendien kon de band optimaal profiteren van de duisternis, waardoor het publiek een mooie lichtshow voorgeschoteld kreeg, die dan nog eens vergezeld werd door pyro’s en vuurwerk.

Ook op muzikaal gebied was het vanavond genieten. De zachtere symfonische metal gecombineerd met het steviger gitaarwerk kwam prima tot zijn recht op deze heerlijke, doch lichtelijk frisse zomeravond. Frontvrouw Simone Simons toonde zich wederom een ware nachtegaal, terwijl Marc Jansen tussendoor vlotjes de boel aaneen zat te brullen. Een strakke show waarbij natuurlijk de nadruk op het nieuwe album, Omega, werd gelegd, gelet op het feit dat maar liefst vier nummers van dit meest recente werkstuk de revue passeerden. Met het nummer Design Your Universe – ondertussen toch ook wel al een golden oldie – kwam er een einde aan knappe show, en tevens aan een al even sprankelende eerste festivaldag. Moe maar voldaan kon het publiek rustigere oorden gaan opzoeken, want het beloofden nog twee zware dagen te worden. Doseren kan nooit kwaad, me dunkt. (CVP)