Slaughter to Prevail - Kostolom

Releasedatum: 13 augustus 2021

Gillian Missinne

Ladies and gentlemen, you are now listening to Alex, the Terrible. Of hoe een Russische bende ongeregeld (met Britse gitarist) de deathcorewereld in een mum van tijd veroverde met dank aan de man die mogelijks CJ McMahon (Thy Art is Murder) van de troon heeft gestoten als meest charismatische zanger in het genre: Aleksandr Shikolai, AKA Alex Terrible. Na de ep Chapters of Misery (2015) en debuutplaat Misery Sermon (2017) komt de Stem van Satan terug met Kostolom! De vertaling ervan doen ze alleszins eer aan, aangezien ik twee weken moest bekomen van dit album alvorens ik erover kon beginnen.

Die vertaling van de titel van het album? Die staart je recht in het gezicht: het eerste nummer! Vrij vertaald betekent Kostolom namelijk Bonebreaker, en dat is net wat ze doen met dit gehele album. Meteen word je bij de keel gegrepen door hun zware deathcore, waar blastbeats, diepe ‘gutturals’ en stevige gitaren welig tieren. Geen core zonder breakdown, dus die zijn ook praktisch overal prominent aanwezig! Tegenwoordig zullen de echte deathcore-puristen echter misschien niet meer zo tuk zijn op deze band. Ze deinzen er namelijk niet voor terug om hun nu-metal invloeden stevig te laten doorschijnen. Nummers als het bijna viraal gegane Baba Yaga (niet die dansgroep, ook al draagt Alex ook altijd een masker) zijn daarvan het toonbeeld, maar ook Made in Russia heeft er een vleugje van inzitten. Slipknot goes deathcore is een goeie manier om deze oorbijter te beschrijven. Alex heeft overigens zelf toegegeven dat Corey Taylor een van zijn grote invloeden is. Kan niet missen denk ik dan.

Tegen dat je aan de helft van het album zit, heb je al kleppers gekregen als Bonebreaker, Zavali Ebalo, Baba Yaga, Made in Russia en het niet te vergeten DEEEEE-MOOO-LI-SHEEEEEEER. Van DIE breakdown. Als ze ooit terug in Europa geraken, worden er tenten afgebroken. De Jupiler Stage op Graspop zal nog maar een SAS Pils-podiumpje meer zijn. Ik had alleszins al zin om wat dingen kapot te maken. Nu ik eraan denk krijg ik zelfs weer zin. De grote man die hiervoor verantwoordelijk is, is drummer Evgeny Novikov. De ‘Russian Hate’ waar deze band voor gekend staat, wordt duidelijk geüit op zijn snares, bassdrums en tijdens het verrassende en persoonlijk hoogtepunt Ouroboros vooral op zijn cimbalen. In die mate dat onze vriend Gun Drummer (van het YouTube-kanaal) zelfs bijna niet meer kan volgen op sommige momenten.

Na de tentoonstelling van hun muzikale kunnen die ze I Killed a Man genoemd hebben, komt dan de intro die ook ik als intro gebruikt heb: Ladies and gentlkeman, you are now listening to Alex, The Terrible. In tegenstelling tot mijn bijna poëtisch stukje tekst, komt er bij Bratva een niet-minder-dan-Satanische grom uit. Leken onder ons krijgen hier mogelijk een lichte hartaanval van. Afsluiten doen ze met Head on a Plate en Father, die zonder meer ook uitstekend zijn. Maar wat is uitstekend, als elk nummer op dit album dat is? Ik weet het niet meer. Ze hebben de lat hoog gelegd voor zichzelf en zijn op hun eigen manier en met hun eigen stijl uitgegroeid tot hét uithangbord van het genre, naast rookies Lorna Shore en veteranen Thy Art is Murder. En ik? Ik vraag me nog steeds of hoe hij die verschrikkelijk angstaanjagende diepe gutturals kan doen. Ik voel me een beetje zoals Ruud Vormer na de 5-0 op Anderlecht: Doorgaan. Kapotmaken.

Tracklist: