Na bijna twee lange jaar zonder festivals kon het metalpubliek tijdens het weekend van 13 tot en met 15 augustus volledig uit de pan gaan tijdens Alcatraz 2021. Een editie die zeer lang aan het spreekwoordelijke zijden draadje gehangen heeft, maar die uiteindelijk door zeer grote inspanningen vanwege de organisatie, in tegenstelling tot andere festivals, toch kon doorgaan. Alcatraz 2021 voelde voor vele metalliefhebbers werkelijk aan als thuiskomen, waarbij alle miserie van het voorbije anderhalf jaar (tijdelijk) naar de vuilbak verplaatst kon worden. Het hoeft dan ook weinig betoog dat deze editie zich ontpopte tot een ware ‘grand cru’, die binnen x-aantal jaar wel een beschouwd zou kunnen worden als het begin van een nieuwe era binnen de muziekindustrie. Wegens onvoorziene omstandigheden diende ondergetekende omstreeks 15u00 het festivalterrein vroegtijdig te verlaten. Gelukkig bestaat er nog zoiets moois als collegialiteit, waardoor we toch een zeer uitgebreid verslag van de tweede festivaldag kunnen voorschotelen!

 

Dyscordia (Prison Stage)

Aan het West-Vlaamse progressieve gezelschap Dyscordia werd de eer toebedeeld om op dag twee de kater uit vele hoofden te verdrijven. Zoals nagenoeg alle bands op de affiche hadden ook deze Kortrijkzanen een nieuw album voor te stellen en dus kreeg het talrijk aanwezige publiek meteen het titelnummer van Delete/Rewrite als ontbijt voorgeschoteld. Een nummer dat zeker meteen aardig gesmaakt werd.

De slaap en katers werden zeer vlug verdreven, want Dyscordia liet werkelijk een wall of sound over de weide golven. Niet verwonderlijk, gelet op het feit dat deze band maar liefst opereert met drie gitaristen. Ook de vocale wisselwerking tussen de cleans van frontman Piet en de grunts van gitarist Fane waren wederom ‘on point’, waarbij deze heren tijdens het afsluitende Twin Symbiosis alle ruimte kregen om hun vocale capaciteiten ten gehore te brengen. (CVP)

 

Necrotted (Swamp Stage)

In een ver verleden zou 11u35 als ontieglijk vroeg beschouwd worden en zou het gros van de metalheads nog liggen uit te kateren in hun tent. In een post-corona tijdperk is 11u35 niets te vroeg een meer dan een mooi uur om de festiviteiten opnieuw op gang te trappen. Via een samenwerking met het Duitse Summer Breeze festival – een absolute aanrader trouwens – stonden er vandaag enkele minder voor de hand liggende bands op de affiche. Een daarvan is het Duitse Necrotted. Een hondsbrutale deathmetalband die de laatste jaren al aardig wat potten heeft weten te breken. Ondanks het vroege uur en het extreme genre waarin Necrotted opereert, liet de Swamp Stage al aardig vol.

De band had er blijkbaar een zeer zware verplaatsing opzitten naar Kortrijk, maar dat lieten deze jonge wolven allerminst aan hun hart komen. Necrotted speelde verschroeiend en deed heel wat houten koppen al serieus op een neer gaan. zelfs de moshpit begon na enkele nummers opnieuw in gang te komen. Licht sputterend weliswaar, maar de eerste moshpit van de dag was een feit. De band putte veelvuldig uit het meest recente werkstuk Operation: Mental Castration, waarbij frontman Fabian Finck zich bij het afsluitende Cynic Suicide zowaar waagde aan een potje crowdsurfen. Een meer dan straffe opener. Het spel zat op de wagen!

 

Spoil Engine (Prison Stage)

De tweede festivaldag beloofde op papier heel wat lekkers in de aanbieding te hebben voor de fans van het coregenre. Naast bands als Fleddy Melculy en Bizkit Park stonden ook onze landgenoten van Spoil Engine op de agenda. Ook Spoil Engine heeft nog steeds een album te promoten, namelijk het eind 2019 verschenen Renaissance Noir, dat zowel door pers als publiek bij de release zeer positief onthaald werd.

Zonder er al te veel doekjes om te winden, kunnen we gerust stellen dat Spoil Engine ook vandaag weer sterk voor de dag kwam. Frontvrouw Iris Goessens moe gedurende de eerste nummers schijnbaar nog wat in haar ritme komen, maar gaandeweg de performance kwam ook zij volledig los en ging ze weer wild tekeer zoals vanouds. Dit resulteerde in een stevige moshpit, die na enkele nummers volop in beweging kwam en na verloop van tijd zelfs ontaardde in een wall of death. Met afsluiter Disconnect van de ijzersterke (comeback)plaat Stormsleeper uit 2017 kwam er veel te vroeg een einde aan een sterke show.

 

Ryker’s (Swamp Stage)

Een Duitse old-school hardcore band met een naam die te herleiden valt naar een Amerikaans berucht gevangeniseiland, en dat op – juist ja – Alcatraz! De band doet al mee sinds de vroege jaren negentig en heeft sindsdoen een hondstrouwe fanbase weten op te bouwen. Ryker’s hyperagressieve hardcore leent zich overigens ook prima tot leuke moshfeestjes. Daar was ondergetekende dan ook graag bij om dit mee te beleven. De tent raakte goed gevuld, in de moshpit was het aangenaam vertoeven.

De band zelf mocht hier en daar al spelen op minder grote evenementen en was dus prima voorbereid op een voor hen wellicht grootste publiek sinds het begin van de pandemie. Al snel mochten we spreken van een soort symbiose tussen band en publiek, waarbij frontman Kid-D regelmatig de crashbarrier beklom om van daar het publiek verder te mennen. Zoals de meeste bands wellicht koos ook Ryker’s voor een best-of setlist. De Track Hard To The Core van het gelijknamige album uit 2014 bleek het orgelpunt van een heerlijke zweterige hardcoreshow! (BVG)

 

Funeral Dress (Swamp Stage)

In de ruime selectie nationaal geweld die Alcatraz ons voorschotelde was er zowaar ook plaats voor een portie old school punk. Met ruim 40 levensjaren op de teller is Funeral Dress weinigen onbekend, wat ook merkbaar was aan de stevig gevulde Swamp Stage. Na de nostalgische trip van Ryker’s die de sfeer al goed wist aan te wakkeren, bewees Funeral Dress meer dan ooit: Punk’s not dead! Wie er bij was genoot meerdere keren een bierdouche in het feestgedruis, waarbij hits als Death And Glory, Hello From The Underground, Come On Follow en het onvermijdelijke Party On de status van onsterfelijkheid bereikten. Een stevig eerste feestje zo kort na de middag, waarmee de kater van dag één insgelijks doorgespoeld leek. Wat moest een mens nog meer?! (BV)

 

Fleddy Melculy (Prison Stage)

Er waren ook metalheads welke er voor hadden gekozen om Alcatraz vanuit het thuisfront te volgen. Daar de affiche niet helemaal mijn ding was, logisch ook als fervent hardcoreliefhebber, besloot ik om enkele shows vanuit mijn luie zetel mee te pikken. Eentje daarvan was die van de Belgische hardcore-metalsensatie Fleddy Melculy. Waar deze band ook speelt, de fans komen in grote getale afgezakt. En dat was ook niet anders op Alcatraz. Onder een loden zon was de weide goed gevuld en was iedereen klaar om Fleddy Melculy met open armen te ontvangen.

Zoals we gewend zijn van Fleddy en zijn Leger des Heils, werd het weer puur genieten. Waar de band ooit startte als een uit de hand gelopen grap zijn ze uitgegroeid tot één van de belangrijkste bands binnen het Belgische metallandschap. Nog steeds weet dit vijftal een glimlach op je aangezicht te toveren, maar waar er in het begin sprake was over een stand-up-comedy-hardcoreband, ligt de focus nu volledig op de muziek. En muzikaal is dit een beenharde hardcoreband geworden welke zijn momentjes kiest om stevig uit te halen. Afsluiten deed de band deze keer met een mashup tussen T-shirt Van Metallica/Fleddy Melculy, wat tot één van de hoogtepunten de setlist leidde. Persoonlijk vind ik de hitsingel ondertussen wat afgezaagd, maar door deze te vermengen met het vernieuwde T-shirt Van Fleddy Melculy kreeg het weer een nieuwe vibe. Het zorgde ervoor dat het publiek, ondanks de warmte, nog eens zijn beste dansmoves kon boven halen. Heerlijke onverwachte afsluiter van een al even heerlijke set.

De thuisblijvers, waaronder ikzelf, konden achteraf gaan huilen in een hoekje, wat een epische show. Fleddy Melculy is een goed geoliede machine en dat heeft het nog maar eens bevestigd op Alcatraz. Ondanks het feit dat de band zijn nieuwste telg Sabbath Fleddy Sabbath, welke verscheen wanneer heel deze pandemie startte, nog officieel moet voorstellen, koos de band voor een wandeling doorheen zijn ondertussen uitgebreide repertoire. Persoonlijk had ik verwacht dat er ook nog een nagelnieuwe track zou passeren, daar in september met …And Just Niks For All een nieuwe release op de agenda staat. De band koos ervoor om met gekende nummers toe te slaan en dat hebben ze uitstekend gedaan. (B38)

 

Omnium Gatherum (Swamp Stage)

Wie uitkeek naar Dark Tranquility later op de avond had aan deze Finnen zonder enige twijfel een aardige kluif. Hoewel deze heren reeds dik 20 jaar actief zijn en een stuk of acht langspelers op hun conto hebben blijft deze band wat in de schaduw staan van de ‘groten in het genre’. Voor enkelen dus misschien een nobele onbekende, want Omnium Gatherum is nu niet bepaald de band die de Belgische festivalpodia platloopt. Maar verandering van spijs doet eten… Omnium Gatherum genoot een goed geluid/mix, waarmee de volle sound ten volle tot zijn recht kwam.

Opmerkelijk was het enthousiasme bij de bandleden, al was ‘de automatische piloot’ precies bij meerdere bands verdwenen… Een gunstig effect na een jaar van droogte, leek wel. Omnium Gatherum knalde in een set met de nadruk op hun laatste werk: The Burning Cold. Onder meer Be The Sky en Rest In Your Heart passeerden de revue. Markus Vanhala beter bekend van Insomnium perste er enkele solo’s uit, terwijl vocalist Jukka Pelkonen als een volleerd frontman de aandacht van het publiek naar zich toe trok. Na het heerlijke Skyline mochten we dan ook terugblikken op wat voor velen een aangename verrassing geworden zal zijn. Wat ons betreft meer van dat! (BV)

 

Bizkit Park (Swamp Stage)

Een flink aangezwollen mensenmassa en enkele zeer bekend klinkende muzieknoten zorgde ook bij ondergetekende voor een aanzuigeffect richting Swamp Stage. Wat ik daar mocht beleven, tartte zowat elke verbeelding: dit was de show die iedereen nodig had! Wat een beleving.

Bizkit Park zorgde hier middels een prima band en voortreffelijke setlist voor een collectieve ontlading voor alles wat Covid-19 ons liet doorstaan. Rondvliegende lichamen van podium tot mixtafel, één grote meespringende mensenmassa die de volledige vloeroppervlakte van de tent en een stuk daarbuiten besloeg. Dit concert drong bij ondergetekende door tot diep in de ziel. Een gevoel van samenhorigheid dat we zo lang moesten ontberen… Wat was dat!?!

Party like it’s 1999 mocht hier eigenlijk letterlijk genomen worden. Zowat alle nu-metalkleppers passeerden de revue: Korn, Limp Bizkit, Slipknot, System Of A Down, Linkin Park. Eén constante hitmachine – annex nu-metaljukebox zorgde een dikke vijftig minuten voor een eerste persoonlijke hoogtepunt van Alcatraz 2021. (BVG)

 

Destruction (Prison Stage)

Tijd voor wat extra Teutonic thrash metal, moeten ze bij de organisatie gedacht hebben. Aangezien Kreator reeds geprogrammeerd stond als headliner op de derde festivaldag, werd er al snel richting die andere drie bands binnen de Teutonic Big Four gekeken. Wat mij betreft mochten zowel Sodom, Tankard als Destruction aangetreden hebben op deze tweede festivaldag, maar er moeten nu eenmaal knopen doorgehakt worden. Zodoende kreeg Destruction de eer om rond de klok van zes uur de weide te doen daveren op haar grondvesten.

Al was het misschien eerder de band zelf die op een gegeven moment gedaverd zal hebben. In de laatste rechte lijn richting Alcatraz werd namelijk de samenwerking met gitarist en stichtend lid Mike Sifringer beëindigd. Een breuk die blijkbaar toch al iets langer in de lucht gehangen moet hebben, want met Martin Furia werd zowaar iemand uit het Antwerpse aan de band toegevoegd. Het moet gezegd, Martin kwijtte zich perfect van zijn nieuwe taak. Petje af!

Destruction trad dan ook aan met een soort van hernieuwde energie, hetgeen resulteerd in strakke uitvoeringen van klassiekers als Curse The Gods, Nailed To The Cross, Mad Butcher en Bestial Invasion absoluut niet mochten ontbreken. Enkel jammer dat de meest recente platen wat aan de aandacht wisten te ontsnappen, waardoor enkel en alleen Born To Perish, van het gelijknamige album uit 2019, live aan de man gebracht werd. Al was de speeltijd van Destruction nu ook wel beperkt. Deze opmerking maakt alleen maar duidelijk dat deze thrasher onder leiding van de immer sympathieke Schmier gerust een set van anderhalf uur kunnen vullen. via de wondere wereld van de livestreaming kon de performance van Destruction gelukkig toch nog van een gepast verslag worden voorzien. Hou zeker en vast de website in de gaten, want in de vroege namiddag had ondertekende een aangename tête à tête met ene Schmier himself! (AB)

 

Dark Tranquility (Swamp Stage)

Net als At The Gates die de dag voordien aantrad, stond Dark Tranquility aan de wieg van de melodieuze death metal met een redelijk stabiele bezetting. Tot vorig jaar. Toen werden twee nieuwe gitaristen ingelijfd die echter al een tijdje tourden als invallers voor Niklas Sundin. En dan heel kort geleden scheidden de wegen van Dark Tranquility en drummer Anders JIvarp en bassist Anders Iwers waardoor eigenlijk enkel nog frontman Mikael Stanne nog overblijft als oorspronkelijk lid. Het kan verkeren in het leven en dat gebeurt duidelijk ook bij bands.

Ondanks personeelsproblemen zette Dark Tranquility in de snikhete tent een ijzersterke show neer, net zo sterk als hun laatste album, dat eind vorig jaar uitkwam en dit ondanks maar één enkele show speelden alvorens in Kortrijk aan te treden, namelijk op Bloodstock in Engeland dit zelfde weekend. Veel nummers kwamen uit Atoma en het jongste Moment, twee ijzersterke albums, aangevuld met klassiekers uit verder vervlogen tijdens zoals onder andere Terminus en Lost To Apathy. Sterk, zeer sterk wat Dark Tranquility hier bracht. (HV)

 

Orden Ogan (Prison Stage)

De eerste band van dag twee die ik vandaag kon shooten, was het Duitse gezelschap Orden Ogan die een mix bracht van vooral power metal aangevuld met prog en folk metal en tevens al in 2018 op dezelfde locatie stond. Al vanaf het tweede nummer werden toeters en bellen toegevoeg aan hun set in de hoedanigheid van knallers en pyro’s.

Net als zoveel bands lag Orden Ogan bijna twee jaar stil met een laatste wapenfeit tijdens de festivalzomer van 2019, maar in de home studios zaten ze niet stil en werd een zevende album in elkaar gestoken, Final Days, waarvan hier bijna de helft van de show uit bestond. De voorste rijen stonden vol jongere fans met gebalde vuisten die de Duitsers vocaal ondersteunden terwijl meer achteraan het wat rijpere publiek genoot vanuit hun strandzetels of aan de langste toog van Kortrijk. (HV)

 

Alkerdeel (La Morgue)

Alkerdeel mag gerust een van de meest opmerkelijke bands van deze editie genoemd worden. Zo treden er eerst en vooral weinig bands aan die in het Nederlands zingen, laat staan het dialect uit de regio van Eeklo… Daarnaast verschijnen deze heren zonder enig probleem in ontbloot bovenlijf, besmeurd met rode verf. De meest recente worp genaamd Slonk stond vanavond centraal, hetgeen resulteerde in een zeer energie set, die heel wat beweging in het talrijke aanwezige publiek veroorzaakte. Opnieuw voelde dit optreden van Alkerdeel aan als een ware beleving, veeleer dan een aaneenschakeling van verschillende nummers.

Zonder enige zin voor overdrijving mogen we gerust stellen dat deze performance van Alkerdeel misschien wel de hevigste en ruigste was van deze editie van Alcatraz. (CVP)

 

Hypocrisy (Swamp Stage)

De laatste keer dat ik Hypocrisy live aan het werk mocht zien fungeerden ze als opwarmer voor Amon Amarth en Arch Enemy in Vorst Nationaal waar ze een goede indruk op me nalieten, ik was dus erg benieuwd wat ze op Alcatraz gingen brengen op een podium dat heel de set baadde in een blauw zweem van LED licht. De eerste die indruk op me maakte was gitarist Tomas Elofsson met zijn Solar gitaar, een relatief nieuw merk gelanceerd door Ola Englund (The Haunted) dat door meer en meer shredders geadopteerd wordt.

In een mum van tijd bracht de Zweedse melodische death metal band een reeks nummers uit heel hun geschiedenis met vooral aandacht voor Abducted die dit jaar haar 25ste verjaardag viert. Tijd voor prietpraat met het publiek was er niet, de muziek primeerde resoluut met een perfecte mix van brutaliteit en melodie aangevoerd door stichter Peter Tägtgren die ook bekend is van zijn andere project zij het in de industriële metal, Pain. (HV)

 

Dirkschneider (Prison Stage)

Van meet af aan verbaasde de kleine generaal Udo Dirkschneider vriend en vijand met zijn tijdelijke project Dirkschneider waarmee hij uitsluitend materiaal brengt uit zijn verleden bij Accept ondersteund door twee sterke gitaristen en zijn eigen zoon Sven Dirkschneider achter de drumkit. Een tijdelijk project die echter al minstens vijf jaar aansleept en waarmee de man meer succes oogst dan met zijn andere band U.D.O.

De set bestond vrijwel uitzonderlijk uit Accept meezingers die elke metalhead met wat jaren op de teller een aantal strofen uit het hoofd kent en waarvan ondertekende één van de eerste wapenfeiten op Belgische bodem in Brugge getuige van was anno 1982 al speelde ze het jaar voordien al een eerste keer in het Belgendom, meer bepaald in Vorst Nationaal.

Nummers om duimen en vingers af te likken waren Starlight, de onsterfelijke combo Restless and Wild/Son of a Bitch of de afsluiters Fast as a Shark en Balls to the Wall. Een vol uur nostalgie was meer dan welkom na anderhalf jaar kommer en kwel. Meer van dit, graag. (HV)

 

Emperor (Swamp Stage)

De blackmetallegendes uit Telemark, Noorwegen mochten hun mogelijk enige show voor 2021 spelen als Swamp Stage headliner op zaterdag. Dit zou voor zowel band als mij een nieuw hoofdstuk in de reünie-cyclus van Emperor betekenen. Waar ondergetekende de vorige drie concerten mocht beleven die voornamelijk bestond uit Anthems…-materiaal, ontstond nu toch enige benieuwdheid naar de nieuw samengestelde setlist.

Als intro koos de band deze voor de openingstrack van In the Nighside Eclipse, om dan direct door te schakelen naar hun laatste plaat Protheus: The Discipline of Fire & Demise met In the Wordless Chamber. Kwestie van het publiek flink op het verkeerde been te zetten en geljktijdig aangenaam te verrassen.

Ondergetekende beleefde het concert met een behoorlijk promillage alcohol in het bloed. Daardoor was ik dus niet helemaal perfect in staat om dit te beoordelen, maar ik heb dit van horen zeggen: het geluid was optimaal. Laten we dit dan maar als voor de hand liggend beschouwen. De verruimde geestestoestand liet natuurlijk wel toe om mee te deinen op de voortreffelijke black metalklanken: dan weer relatief rustig (Thus Spake the Nightspirit); dan weer ongenadig te keer gaan (Inno A Satana) en helemaal crescendo gaan met Ye Entrancemperium. Deze blackmetal hitmachine zorgde er natuurlijk voor dat een uurtje voorbij vloog alsof het niks was. Uw Dienaar bleef dan ook enige tijd wezenloos achter in de Swamp Stage, om dan uiteindelijk vriendelijk verzocht door terrein security rustigere oorden op te zoeken. (BVG)

 

Heilung (Prison Stage)

Tot mijn grote verbazing stond Heilung als headliner geprogrammeerd op de centrale dag van Alcatraz 2021. Na een  openingsritueel bracht het talrijke Duits-Scandinavische gezelschap experimentele folk uitgedost in kledij die wat mee had van deze van druïdes en Vikings in een kader die heel erg op een bos leek De muziek was bij momenten vrij stevig gefocust op percussie met gutturale klanken afkomstig uit de kelen van Kai Uwe Faust en  Christopher Juul.

Viriele stemmen werden afgewisseld met de klare zang van Maria Franz die een prominente rol speelt binnen Heilung, soms in het Engels maar ook in een denkbeeldige taal of een taal die ik absoluut niet begreep ondanks mijn talen studies. Af en toe kwam een half leger op het podium, gewapend met schilden en speren. Er werden ook heel wat traditionele instrumenten gebruik uit het ijzeren tijdperk net als uit de periode waarin de Noormannen over Europa heersten.

Uiteindelijk bleek Heilung Alcatraz laten headlinen een perfecte zet van de organisatie, een uitmuntend spektakel dat afgesloten werd met vuurwerk boven de Lange Munte. Eind dit jaar komen die naar het Koninklijk Circus in Brussel, ik moet alvast dringend een accreditatie aanvragen. (HV)