Kairos Augur - Aphotic Ascension

Label: BMC Promotions

Gillian Missinne

De lieden van Kairos Augur zijn verhalenvertellers. De muziek is gewoon hun manier om die verhalen tot uiting te brengen. Met vorige album Stormbringer, dat het tot album van de week schopte toen ik nog tijd had voor die column, was dat al duidelijk maar hun nieuwste telg maakt het officieel. De band zegt zelf dat ‘Aphotic (aphotic/afotisch betekent ‘zonder licht’) Ascension maar de proloog is van het aankomend verhaal’ en dat ze in dit album ‘enkel nog maar de slechterik Aluvir, zijn god Ahmet (die ook al voorkwam in voorgaande albums) & de wereld van Valsharia hebben voorgesteld’. Deze symphonische black metalplaat met meer dan één invloed is dus nog maar het begin van wat in feite een ingezongen fantasy audiobook zal worden. Count me in!

De opener en tevens eerste single van dit album werd de naam Verboten Axiom meegegeven. De song bezit een relatief traag tempo en een gastzanger Dustin Matthews aka Dreichmere. Dat traag tempo houdt even aan, waarna alles even oppikt en dan opnieuw vertraagt en echt tranceverwekkend wordt rond de helft van het nummer. Met momenten is het zelfs meer blackened doom dan symphonic/atmosferisch black. Drummer Augur Set krijgt er plots zin in, waarop hij zijn vellen naar de vaantjes slaat en de loomheid uit je ogen klopt. Het verschroeiende tempo wordt helaas maar 2 minuten aangehouden, maar zorgt wel voor de nodige schwung. Een gevarieerd nummer,waarvan ze goed hebben ingeschat dat het de perfecte single én opener zou zijn om de band te leren kennen. Qua tekst is het ook logisch dat dit de opener is van het album, aangezien dit nummer in feite de profetie is van de terugkeer van slechterik Aluvir.

Daar in eerste instantie lijnrecht tegenover staat dan Temptations of Flesh. De eerste helft van de tweede single van het album, gezongen door Lillian M. Fox, is een repetitief stuk. Ik begrijp de keuze hiervoor in het licht van het groter geheel, maar enkel het instrumentale gedeelte kon mij hier aanspreken. Lillian slaagt er niet in om het verhaal tot leven te brengen. Eens ze de derde strofe gepasseerd zijn, verandert het tempo en kruipt er wel wat verbetering in. Vooral de outro-solo paste hier perfect in het plaatje.

Labyrinthian -neen niet de Dungeon uit Skyrim- wordt net als de volgende songs ingezongen door Lillian M. Fox, al moet je er eventjes op wachten. Ook hier word je opnieuw meegezogen in een trance die een minuut of 5 duurt. Eigenlijk is Labyrinthian bijna alles wat het voorgaande nummer wou/moest zijn. Set’s oneindig aantal slagen die hij uitdeelt aan zijn vermaledijde hi-hat zijn de kers op de taart van zijn metronomisch, eenvoudig doch dreunende drumwerk en verdienen echt wel een vermelding. Opnieuw is deze song ook precies opgedeeld in twee delen en pas in het tweede deel beginnen de vocals. Hier toont mevrouw Fox pas écht wat ze kan: Als een necrotische demoon de restanten van haar ziel uit het lijf schreeuwen. Stukken beter dan het voorgaande.

Het tweeluik Heart of Aluvir (Death) & (Heart of Aluvir pt 2 (Resurrection) volgt praktisch naadloos op Labyrinthian. Het echoënde gefluister van Fox jaagt mensen de stuipen op het lijf, terwijl er op muzikaal vlak zowaar een thrashy sound uit de hoed wordt getoverd. Part 2 bevat naast Fox ook vocals van multi-instrumentalist annex schrijver Munin himself, die om medische redenen niet het volledige album kon inzingen. Zijn vocale toekomst is overigens nog steeds onduidelijk.

Afsluiter Decay begint doomy en doet zelfs even denken aan drone metal, type Sunn O)). Munin verzorgt hier solo de vocals, maar die zijn dit keer clean. Hij kanaliseert hier zijn innerlijke Zakk Wylde qua stemgeluid, naar Munin’s gewoonte weliswaar met de nodige dosis melancholie. Als je de tekst erbij haalt wordt duidelijk waarom: de ‘Mad King’ en slechterik Aluvir is herrezen in het verhaal van het vorige nummer, nadat hij de ziel heeft geabsorbeerd van een schattenjager die naar hem toe werd gelokt door oeroude magie. Zowel in de tekst van het nummer als in de bijbehorende tekst uit ‘de geschriften’ (bij gebrek aan beter woord) wordt duidelijk dat de mensheid de wraak van de ‘Mad King’ over zich heen heeft geroepen door hem aan stukken te rijten en te verspreiden, in plaats van genade te tonen. Het laatste, thrashy stuk wordt vergezeld van vocalen die de triomfantelijke herrijzenis en het terugkrijgen van zijn krachten voorstelt. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Al bij al is dit best een goed album. Persoonlijk vond ik Lillian Fox’ prestatie niet zo denderend, zeker in Temptations for the Flesh. Ze herpakte zich wel goed in de rest van het album, maar toch liet die misstap een wrange nasmaak achter. Muzikaaltechnisch weinig op aan te merken, uitgezonderd het reeds genoemde repetitieve stuk. Qua algemene sfeer en kwaliteit kan het echter wel wat beter, ook al is het zeker niet slecht. Misschien waren de vorige albums meer mijn smaak? Wie weet.. Nuja. Absolute top is het niet, en zo goed als Stormbringer ook niet, maar goed is het wel. Zelf ben ik alleszins wel genoeg geïntrigeerd om benieuwd te zijn naar het volgende album en de rest van hun verhaal.

Tracklist: