Na bijna twee lange jaren zonder festivals kon het metalpubliek tijdens het weekend van 13 tot en met 15 augustus volledig uit de pan gaan tijdens Alcatraz 2021. Een editie die zeer lang aan het spreekwoordelijke zijden draadje gehangen heeft, maar die uiteindelijk door zeer grote inspanningen vanwege de organisatie, in tegenstelling tot andere festivals, toch kon doorgaan. Alcatraz 2021 voelde voor vele metalliefhebbers werkelijk aan als thuiskomen, waarbij alle miserie van het voorbije anderhalf jaar (tijdelijk) naar de vuilbak verplaatst kon worden. Het hoeft dan ook weinig betoog dat deze editie zich ontpopte tot een ware ‘grand cru’, die binnen x-aantal jaar wel een beschouwd zou kunnen worden als het begin van een nieuwe era binnen de muziekindustrie. Nadat dag twee wegens onvoorziene omstandigheden vroegtijdig ten einde kwam, bruiste ondergetekende van energie om de heilige weide voor een derde en laatste maal te bestormen.

 

ЯUSSKAJA (Prison Stage)

De allereerste band van de zondag was ЯUSSKAJA, een naam die me enkel bekend is van de wodka met quasi dezelfde naam, maar zeker niet als band. Het bleek een ska/punkband te zijn uit Wenen. De bedoeling was een feestje op te zetten om elf uur ’s morgens, op het tijdstip van het aperitief. Aanvankelijk voelde het wat onwennig aan maar naargelang de lange wijzer van de klok naar beneden liep werd het leuker en leuker en kreeg het publiek er zin in, de band zelf had er al vanaf het begin zin in. Jammer dat deze sfeervolle band zo vroeg op de dag geprogrammeerd stond. Iets later op de middag had ongetwijfeld voor een stevig feestje gezorgd, maar op je nuchtere maag was het toch nog net iets anders.

De meeste nummers verwezen naar Rusland wat niet vreemd is met zo’n naam, zeker niet als de aanvoerder en stichter van de band dan nog eens Georgij Alexandrowitsch Makazaria heet. Trompet, saxofoon en viool stonden op het menu en een volksmenner als Georgij Alexandrowitsch Makazaria zorgden voor een mix van fanfaremuziek, ska en folk, een lekker aanvoelende mix. Alvorens het nummer Psychotractor aan te vatten, werd er eerst een woordje uitleg voorzien. Wanneer er na enkele seconden een jolige toeschouwer ten val kwam in de moshpit, aarzelfde de frontman geen moment om de festiviteiten meteen kortstondig stil te leggen, waarbij hij zijn orkestmakkers aanspoorde het publiek te trakteren op een rustig jazzmomentje. Humor stond duidelijk centraal, voor wie het nog niet mocht door hebben. Een heel geslaagd aperitiefconcert en een dikke proficiat aan wie dit hier geboekt heeft. (HV en AB)

 

Loudblast (Swamp Stage)

In tegenstelling tot bij de openingsact op het hoofdpodium, stond bij Loudblast de muziek centraal. Sinds 1985 is deze band reeds actief. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze Fransen binnen het deathmetalgenre beschouwd worden als een legendarische band. Loudblast gooide meteen meerdere knuppels in het spreekwoordelijke hoenderhok. Een hoenderhok dat, ondanks het wederom vroege uur, opnieuw zeer snel aardig vol liep. Ieder festival kampt steeds met een ongelofelijk druk en overvol tijdschema, maar enkele minuten pauze tussen het einde en het begin van twee opeenvolgende sets, was deze editie geen overbodige luxe geweest. Het publiek had duidelijk wat in te halen na bijna anderhalf jaar zonder livemuziek.

Maar terug naar die met precisie geworpen knuppels, want de death metal die Loudblast vandaag ten gehore bracht kon rekenen op een ijzersterk geluid. Een geluid dat van bij opener The Promethean Fire aardig wat (kater)hoofdjes in beweging bracht. Tijdens Emptiness Crushes My Soul schakelde de band nog een versnelling hoger om finaal te eindigen met het ijzersterke Cross The Threshold, afkomstig van de gelijknamige ep uit 1994. Liefhebbers van het meer extremere werk zullen ongetwijfeld gesmuld hebben van deze performance. (AB)

 

Tim’s Favourite (La Morgue)

Enkele dagen voor aanvang van deze editie van Alcatraz werd mij ingefluisterd dat de band Tim’s Favourite zich wel eens zou kunnen ontpoppen tot een van de revelaties van deze editie. Een boude stelling, maar wel een waar een zekere kern van waarheid in schuilde, want Tim’s Favourite speelde een sterke set, waarbij voornamelijk het enthousiasme van de band aanstekelijk werkte. De stevige garagerock doorspekt met een aardige dosis grunge bracht La Morgue in vervoering, waarbij zeker de lang uitgesponnen instrumentale stukken duidelijk maakten dat deze heren naadloos op elkaar zijn ingespeeld.

De zeer minimalistische banner stond dan ook allerminst in recht evenredig verband met de livecapaciteiten van deze toch wel ongekende band. Een plek binnen de top 10 van beste performances op deze editie van Alcatraz is wat te hoog gegrepen, maar Tim’s Favourite ontpopte zich wel degelijk tot een van de muzikale ontdekkingen van deze jaargang. Hopelijk is de spreekwoordelijke trein voor deze sympathieke heren eindelijk vertrokken en kan deze doortocht op Alcatraz het begin vormen van een mooi verhaal. (AB)

 

Evil Invaders (Prison Stage)

Evil Invaders is de laatste jaren zonder er al te veel doekjes om te winden uitgegroeid tot een van onze absolute topacts wat Belgische metal betreft. Wie om half twee nog niet goed wakker was werd dan ook ongetwijfeld wakker geschud door de duizelingwekkende snelheid van uitvoering van de snelle en agressieve eighties klinkende nummers van volksmenner Joe Van Audenhove en zijn kompanen.

Joe regeerde over het podium als een generaal die zijn troepen leidt en schoof ook regelmatig naar achteren zodat de Duitse gitarist Max Mayhem op het voorplan kon treden met zijn uitmuntende speelstijl. Brides of Lucifer-bassist Joeri van de Schoot schudde zijn hoofd er bijna af zonder dat hij maar één valse noot speelde en wat dan gezegd van drummer Senne Jacobs en zijn welgemikte uithalen op de drumvellen en het koper erbovenop. Kwaliteit ten top.

Evil Invaders putte rijkelijk uit het fenomenale Feed Me Violence, dat ondertussen ook al dateert van 2017. Geen haan die er naar gekraaid zal hebben, want Feed Me Violence is gewoonweg een dijk van een plaat, die binnen een tiental jaar ongetwijfeld als een ware benchmark binnen het speedmetalgenre beschouwd zal worden. Laat daar geen twijfel over bestaan. As Life Slowly Fades, Broken Dreams In Isolation en Feed Me Violence vormden enkele van de vele hoogtepunten die deze show rijk was. Ontploffen deed het publiek volledig bij het grandioze Raising Hell, waarbij ondergetekende (AB) zich werkelijk niet kon bedwingen en de moshpit in stoof. Absoluut een van de meest memorabele optredens van Alcatraz editie 2021. (HV en AB)

 

Artillery (Swamp Stage)

Ik kon me niet herinneren het Deense Artillery ooit aan het werk gezien te hebben waardoor ik het middagmaal verschoof naar een latere tijdstip en me na de stevige set van Evil Invaders opnieuw naar de Swamp Stage spoedde. Na wat informatie opgezocht te hebben bleek Michael Stützer het enige oorspronkelijke bandlid te zijn die overblijft van de thrashband die in de vroege jaren tachtig opgericht werd in de buurt van Kopenhagen en er al twee keer voor een aantal jaren de brui aan gaf. Vermits frontman Michael Bastholm Dahl geen mouwloos jeansjasje aangetrokken had liet hij een resem patches op zijn 3/4 jeansbroek naaien of stikken. De award voor de meest spuuglelijke van deze jaargang is bij deze ook alvast uitgedeeld.

Muzikaal moest Artillery niet veel onderdoen voor Evil Invaders wat snelheid betreft ondanks de niet zo prille leeftijd van de uitvoerders ervan al zal dat maar weinig rol spelen, de heren waren ook best dynamisch terwijl die old school thrash mixten met een eerder modernere vorm ervan die je ook terugvindt op hun jongste werk. Sterke gitaarsolo’s en stevig drumwerk waren wat mij betreft de beste ingrediënten tijdens deze show van een dik half uur. (HV)

 

Raven (Prison Stage)

Met het legendarische Raven moesten we een stuk verder terugkeren in de tijd dan bij Artillery. Raven maakt zonder twijfel deel uit van de geschiedenis van de heavy en thrash metal door hun invloed die ze hadden op talloze Amerikaanse thrashbands, waaronder de allergrootste.

De broertjes Gallagher gewapend met hun Flying V bijlen en afkomstig uit het Britse Newcastle kunnen het op podium alvast beter vinden dan hun naamgenoten van Oasis. Het trio dat in 1974 gesticht werd had er duidelijk zin in, zanger en bassist John Gallagher had naar goede gewoonte een micro aan zijn hoofd laten bevestigen zodat hij vrij kon bewegen en vooral basgitaar spelen en tussendoor de grapjas uit te hangen.

Het trio was in Kortrijk om haar nieuwste album voor te stellen, Metal City, dat eigenlijk al bijna een jaar geleden verscheen maar om bekende redenen er geen opportuniteiten waren om dat live te doen voor een aanzienlijk publiek. Uiteindelijk werd maar één nummer uit Metal City gespeeld en werd voor de rest geput uit hun eerste drie albums die uitgebracht werden begin de tachtiger jaren. (HV)

 

Growing Horns (La Morgue)

Terwijl Raven een portie speed/thrash metal verzorgde op de Prison Stage, was het in het o zo gezellige La Morgue tijd voor een lokale bulldozer van jewelste. Ruim twee jaar geleden tekende Growing Horns voor één van de hoogtepunten op Headbanger’s Balls Fest. Een huzarenstukje dat deze heren vanmiddag maar al te graag wilden overdoen. Wat op dag één al opviel, was dat frontman Dafus Demon zijn wilde dreadlocks heeft ingeruild voor een brave, korte coupe. In tegenstelling tot Samson – neen, niet de hond – had het kortwieken van de wilde haardos geen effect op de brute, zij het vocale force van de man in kwestie.

Op diezelfde eerste dag stelde Dafus Demon al enkele dagen bijzonder zenuwachtig rond te lopen. Toch wel straf, want wie vertrouwd is met deze band, weet dat de man in kwestie, geboekstaafd staat als een showbeest eerste klas. Geen overdreven capriolen on stage, maar wel de juiste uitspattingen op het perfecte moment. En zo denderde Growing Horns werkelijk over La Morgue heen, waarbij het talrijk aanwezig publiek mokerslag na mokerslag te verwerken kreeg. De brutale sludge met stonerinvloeden klonk weergaloos en deed menig toeschouwer in extase verkeren. Wie luistert en kijkt naar Growing Horns heeft zeker en vast geen verdovende middelen nodig om op temperatuur te komen. Growing Horns is namelijk het verdovende middel. Met het ijzersterke 2084 kwam er veel te vroeg een einde aan een geweldige show, die wat mij betreft nog drie kwartier langer had mogen duren. (AB)

 

Asphyx (Swamp Stage)

Afkomstig uit Overijssel kwam deathmetalband Asphyx afgezakt naar de Swamp Stage om er de Nederlandse eer hoog te houden nadat eerder op de dag Sloper de vreemde eend in de Swamp bijt was met hun alternatieve rock en twee drummers, Eer de show aangevat werd omarmde frontman Martin van Druunen eerst nog zijn bandgenoten Paul Baayens en Alwin Zuur om vervolgens er meteen in te vliegen met hun genadeloze old school death metal.

Een aantal maanden terug brachten de Nederlanders Necroceros uit, één van de betere extreme metal albums van dit jaar. Molten Black Earth, Botox Implosion en The Nameless Elite werden daarvan voorgesteld naast vooral een aantal nummers uit de jaren ’90 en uiteraard ook publiekslieveling Deathammer, afkomstig van de gelijknamige plaat uit 2012. Martin van Druunen was heel dankbaar en bedankte het publiek voor hun aanwezigheid in het Nederlands, Engels, Frans en zelf Spaans, onder het publiek een aantal kinderen die op de eerste rij stonden. “This was true death metal, you bastards!” (HV en AB)

 

Eclipse (Prison Stage)

Gedaan met thrash en death metal, we schakelen over op iets modernere genres met Eclipse al is hun stijl heel erg verweven met de jaren ’80. Hun melodische metal en hard rock geven een feel good gevoel, een heel opgewekte en zeer melodieuze stijl die de band kenmerkt.

De set werd aangevat met het opzwepende Viva La Victoria nadat drummer Philip Crusner naar goede gewoonte wat aandacht vroeg eens hij plaats genomen had achter zijn toestel. Na de single met een Spaanstalige titel werd teruggegrepen naar een duo nummers uit Bleed & Scream, met de titeltrack die erbovenuit sprong.

Na drie bekende nummers uit het repertoire van de Zweden kondigde frontman Eric Mårtensson een live primeur aan voor het Alcatraz publiek, Bite The Bullet, het eerste nummer dat vrijgegeven werd van het op til staande album dat begin oktober zal verschijnen onder de naam Wired. Een sterk nummer in de typische stijl van Eclipse, een nummer die je uitnodigt om mee te zingen zoals dat het geval is met de vele succesvolle tracks van de band. Het publiek reageerde alvast heel goed op de combinatie riffs en melodie.

Na The Storm uit Armageddonize kregen we nog een tweede nieuw nummer die al in mei verscheen, Saturday Night (Hallelujah).
De leuke set werd afgesloten met drie songs uit Monumentum waarvan er twee mogen beschouwd worden als klassiekers uit het repertoire van de Zweden, Black Rain en het opzwepende Never Look Back. (HV)

 

Huracan (La Morgue)

Op ieder festival ontdek je ongetwijfeld wel nieuwe bands. Ook dit jaar was het weer prijs. Het Gents/Antwerpse  metal kwartet Huracan heeft zij naam namelijk allerminst gestolen, want Huracan betekent namelijk niet voor niet ‘orkaan’ in het Spaans.  Onze landgenoten speelden een zeer strakke set en blaasden de tent figuurlijk omver. Tracks als Bruises en en Dark Numbers zijn op verschillende mediakanalen, waaronder Youtube en Spotify zeer populair en dat resulteerde zich in een grote belangstelling op Alcatraz. In al zijn enthousiasme liet frontman Christophe zich gewillig meevaren op de handen van het publiek. Met hetgene wat wij gezien hebben, is dit echt een band om in de gaten te houden. (CVP)

 

Marduk – Swamp Stage

Na Eclipse gingen we verder met een ander Zweedse outfit, deze keer in een totaal ander genre zonder veel gevoel voor sentiment. Het was dan ook een genoegen om Marduk nog eens aan het werk te zien, de band die opgericht werd door Morgan Steinmeyer Håkansson om de meest godslasterlijke band ter wereld te zijn.

Als er op zondag één band aan zet was die een maximum uit haar repertoire wou presenteren dan was het Marduk wel die tracks bracht uit tien verschillende albums. De set werd gestart met een eerste nummer uit het laatste album Viktoria, meer bepaald Werwolf en daarna kwam een les geschiedenis over Marduk, niet de Babylonische godin maar de band uit Norrköping, waarbij zeker en vast het alles tot stof verpulverende Frontschwein de Swamp Stage terugkatapulteerde naar de Tweede Wereldoorlog.

De set had veel mee van een hogesnelheidstrein of een race tegen de klok op het WK wielrennen. Geen tijd om te keuvelen met het publiek maar een energieke set van een uur brute Zweedse black metal die voor heel wat animo zorgde tussen het publiek. Op die manier kregen we elke dag een voortreffelijke blackmetalband. Opmerkelijk was evenwel dat Mortuus tussen de verschillende nummers door voor een tiental seconden de vaart er volledig uithaalde, hetgeen enkel maar als een rode lap op een stier werkte bij het naar alle waarschijnlijkheid minder katholieke publiek voor het podium. (HV en AB)

 

Jinjer – Prison Stage 

Als er tegenwoordig één band is die je moeilijk in een hokje kunt stoppen is het wel het eclectische Jinjer uit het verre Oekraïne. De ene noemt hun stijl metalcore, de andere djent en nog een andere hardcore of groove metal.

Dat zijn inderdaad genres die door Jinjer gespeeld worden maar er zijn er nog zoveel meer, even veel als verschillende outfits die Tatiana Shmailyuk hangen heeft in haar kleerkast.

De band uit Donetsk bracht op Alcatraz een aantal nummers uit de jongste twee releases, Micro en Macro. Polyritmische tracks met clean vocals, met grunts of met growls gebracht door een dame met ballen on stage, een dame die haar stem opwarmt met twee shots wodka alvorens het podium op te lopen. En dan wanneer het bijna tijd is om af te sluiten komt de bevallige zangeres met de melding dat ze op het einde van de maand een nieuw album uitbrengen en de set afsluit met twee songs uit het album dat de titel Wallflowers gekregen heeft en dat op 27 augustus zal verschijnen. De fans hoeven met andere woorden niet lang meer te wachten op nieuw werk van dit bruut geweld.

De titel van de tracks, Mediator en Vortex. Nummers waarin zowel clean vocals als grunts voorkomen en waarbij la Shmailyuk met losse haren duidelijk problemen had met haar in-ears en de geluidsman bedreigde met het pistoolteken met haar wijsvinger en duim. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, me dunkt. (HV)

 

Doro – Prison Stage

Drie jaar terug ondernam de Duitse Doro Pesch een tournee met uitsluitend nummers uit haar Warlock-periode, inclusief gitarist die toen ingehuurd werd, op zondag 15 augustus bestond het voornaamste deel van de set opnieuw uit nummers uit die periode. De (voormalige) Duitse babe heeft ondertussen de respectabele leeftijd van 57 jaar bereikt maar behalve op haar stem zit er nog steeds geen sleet op, uiteraard heeft ze de looks niet meer van weleer maar dat gebeurt uiteraard met ons allemaal.

De nummers van Warlock en haar creaties onder haar eigen naam zijn ondertussen klassiekers geworden en oudere metalheads zingen die maar al te graag mee. Ik had zowat hetzelfde gevoel bij Doro als bij haar landgenoot Dirkschneider, leuke herinneringen uit een relatief ver verleden maar helaas niets uit de afgelopen jaren dat blijft hangen maar dag gebeurt ook met grotere bands als Metallica of Iron Maiden.

Een leuke anekdote was haar herinnering aan de tijd dat ze haar eerste langspeler in België opnam, lang voor ze bekend werd. Halfweg de show bracht de band de Duitstalige ballad Für Immer waarna twee songs uit haar laatste album, Forever Warriors, gebracht werden. De nummers die het meeste succes kenden bij het publiek waren ongetwijfeld Fight For Rock, Hellbound en uiteraard All We Are. (HV)

 

Thurisaz (La Morgue)

Wie minder kaas gegeten heeft van de heavy metal van Doro kon op hetzelfde ogenblik terecht in La Morgue voor Thurisaz. Deze West-Vlamingen draaien ondertussen ook al geruime tijd mee, maar toch was dit optreden blijkbaar hun allereerste doortocht op Alcatraz. Toch een merkwaardig gegeven als u het mij vraagt.

Deze primeur leidde er wel toe dat Thurisaz met een jeugdig enthousiasme de bühne betrad om deze pas een uur later opnieuw af te dalen. La Morgue werd plotsklaps getransformeerd in een atmosferische kelder, waarbij je als toeschouwer dreigde te verdwalen in de interessante, weldoordachte composities die de band ten gehore bracht. De respons van het talrijke opgekomen publiek sprak wat dat betreft boekdelen. Na verloop van tijd raakten heel wat aanwezigen in een soort van trance, waarbij er aardig gecrowdsurfd werd en dat ondanks het feit dat er in La Morgue geen stage barriers aanwezig zijn. Al bij al toch niet bepaald een risicoloze operatie.

Zowel band als publiek genoten met volle teugen, meer moest dat niet zijn. De absolute finale van deze zinderende editie van Alcatraz was meteen goed ingezet. (AB)

 

Stake (Swamp Stage)

Terwij de voertaal voortaan Duits is op main stage is het West-Vlaams geworden op de Swamp Stage waar Stake en Amenra de debatten wat 2021 betreft sluiten. Zestien jaar geleden richtten een aantal prille tienervrienden in Wevelgem een bandje op die de naam Steak Number Eight zou krijgen. Twee jaar na de oprichting wonnen ze Westtalent, niet eens een jaar later Humo’s Rock Rally.

Ondertussen hebben de jongens een nieuwe naam gegeven aan hun band, Stake, en is er heel veel water door de Leie gestroomd sinds ze die prijzen verzilverden maar zijn het nog steeds twintigers. Mijn eerste kennismaking met Stake live zal nog lang in mijn geheugen gegrift blijven, indrukwekkend wat die jonge Wevelgemnaars brachten en wat een energie, frontman Brent Vanneste dook zelf in het publiek, iets wat we nog niet gezien hadden op Alcatraz anno 2021. Naarmate de set vorderde werd het een stuk energieker en ging de volle tent helemaal uit de bol dankzij de sterke sludge en post-metal die het viertal bracht.

Wat mij betreft is er weinig of niets veranderd met de naamsverandering, misschien is de muziek uit hun eerste album als Stake net iets melodieuzer geworden. Het zal aan de leeftijd liggen zeker? (HV)

 

Eluveitie (Prison Stage)

Zwitserland mag dan geen deel uitmaken van de Europese Unie, ontsnappen aan de Coronacrisis zat er voor Chrigel Glanzmann en co niet in. Zodoende stond ook Eluveitie voor een terugkeer naar het ‘livefront’ en dat zou het publiek geweten hebben. Ategnatos, van de recente gelijknamige plaat, is meteen uitgegroeid tot de ideale opener, waarna de band met King meteen tekende voor het eerste hoogtepunt van de set.

Tijdens het ingetogen Artio kreeg frontvrouw Fabienne Erni – mede gesteund door de ingevallen duisternis – het volledige publiek muisstil. Werkelijk indrukwekkend, om vervolgens het publiek aan het springen te krijgen tijdens het opzwepende Ambiramus. Na het heavy Rebirth kende de set met het obligate Inis Mona zijn verwachte slot. Een spetterende set, waarbij duidelijk werd dat Eluveitie ook anno 2021 nog steeds brandend actueel is. (AB)

 

Amenra (Swamp Stage)

Voor Amenra was het niet meer of niet minder dan een thuiswedstrijd. De bekende Belgische post-metalband werd gevormd vanuit en in de klei van de stad Kortrijk. Nog geen twee maanden voor deze show verscheen hun laatste album De Doorn op Relapse Records, wat hen ongetwijfeld nog bekender zal maken buiten onze landsgrenzen nu ze eindelijk bij een groot internationaal label zitten waar ze naar mijn bescheiden mening al lang thuishoren.

Zoals gebruikelijk bracht frontman Colin H. van Eeckhout het eerste nummer, The Pain. It’s Shapeless. We Are Your Shapeless Pain. met hun zijn naar het publiek terwijl de gitaristen het beste van zichzelf gaven.

Tot mijn grote verbazing duurde het tot het voorlaatste nummer om wat van De Doorn geserveerd te krijgen, de laatste langspeler die minder dan twee maand voor Alcatraz verscheen. Hiervan brachten de Kortrijkzanen De Evenmens in onze eigen taal zoals de rest van het nieuwe album. Een eerste plaat uitbrengen in een taal die nauwelijks bekend is in de wereld als je net een deal hebt gesloten met een gerenommeerd internationaal label getuigt naar mijn bescheiden mening op zijn minst van lef. De Kortrijkse zonen bevestigden al het goede dat over hen werd gezegd in de internationale pers met een eclectische set die niemand onberoerd liet als festivalafsluiter in de Swamp Stage. (HV)

 

Kreator (Prison Stage)

Sinds de release van het sterke Hordes Of Chaos is Kreator de laatste jaren uitgegroeid tot een ware headliner, die er keer op keer in slaagt de grootste zalen, dan wel de grootste festivals compleet vernield achter te laten. Vanavond trapte deze Duitse machine af met de intro The Patriarch, waarna met Violent Revolution en zeker met Extreme Aggression meteen alle registers open gegooid werden.

Na een korte, opruiende speech van frontman Mille Petrozza was het tijd om een hulde te brengen aan de Hordes Of Chaos, waarna ook in de moshpit de hel losbrak. Tumult en rumoer waar songs als Enemy Of God – volgens velen dé Kreator song bij uitstek – en Phantom Antichrist zeker geen goed aan deden.

Tussen alle thrashgeweld door werd er met het toepasselijke nummer Fallen Brother ook een ode gebacht aan alle metalen helden die het voorbije anderhalf jaar het tijdige voor het eeuwige hebben ingewisseld. En dat zijn er jammer genoeg heel wat. Met het tweeluik Flag Of Hate en Pleasure To Kill kwam er voor velen veel te vroeg een einde aan een indrukwekkende, toch weinig verrassende setlist. Eens de band arm in arm het publiek bedankte op de tonen van de intro Apocalypticon en vervolgens een diepe buiging inzette, werd Alcatraz afgesloten met een toch wel indrukwekkend vuurwerk, waarna iedereen besefte dat deze onverhoopte editie 2021 ten einde gekomen was. De nacht was nog jong, maar toch was voor velen het vat volledig af. Niet geheel onbegrijpelijk, want na anderhalf jaar complete festivalstilte, dienden velen opnieuw in hun ritme te komen. Hopelijk is de cultuursector nu definitief vertrokken en mogen we ons stilaan schrap zetten voor een ferm najaarsoffensief. Wij zijn er alvast klaar voor.

Rest er mij tot slot enkel en alleen nog de organisatie te bedanken voor het op zeer korte tijd in elkaar boksen van een Coronaproof festival, hetgeen absoluut heel wat voeten in de aarde gehad moet hebben en ongetwijfeld een pak stress met zich mee gebracht zal hebben. Desalniettemin verliepen alle verplichte stappen zeer vlot en stond iedereen – op het lange wachten aan de VIP en persreceptie na – zeer vlot op het festival. Een huzarenstuk van jewelste. Alle aanwezigen zullen zich deze editie zonder zin voor enige overdrijving ongetwijfeld voor de rest van hun leven herinneren. Alcatraz, U was geweldig! (AB)