Het muzikale aanbod bij het label Massacre Records mag gerust uitgebeid genoemd worden. Zowel liefhebbers van pure rock ’n roll als de fans van het meer extremere werk zullen ongetwijfeld hun gading kunnen vinden in de rijke catalogus aan bands. Met Apophis heeft Massacre Records een ouwe getrouwe aan zich weten te binden, die zeker eind jaren negentig enkele aardige platen hebben uitgebracht, alvorens in 2005 de stekker uit de band te trekken. Eens de bandleden zich op verschillende vlakken hebben weten settelen, begint het toch vaker en vaker muzikaal te kriebelen. Zodoende mocht Apophis op 3 september haar onverhoopte comebackalbum Excess aan het grote publiek voorstellen.

Wat ooit begon onder de weinig orginele naam Raise In Hell, werd al snel omgedoopt tot Apophis, waarna enkele aardige platen op het publiek werden losgelaten, die te bestempelen vielen als een soort van moderne death metal met technische elementen er in verweven. Smakelijk, maar een grote doorbraak zat er indertijd niet direct in.

Anno 2021 maken deze Duitsers dus hun comeback, waarbij het ongetwijfeld niet de bedoeling is om alsnog die wereldwijde doorbraak te forceren. Ondertussen zijn de bandleden een pak ‘rijper’ geworden en is het hoofdobjectief van Apophis ongetwijfeld het maken van plezier, zonder uiteraard de muzikale beroepsernst te verwaarlozen en albums van inferieure kwaliteit af te leveren.

Het verwaarlozen van de beroepsernst is namelijk iets wat we deze Duitsers zeker en vast niet kunnen verwijten. ‘Slechts’ acht nummers krijgen we hier voorgeschoteld, maar wel acht nummers die stuk voor stuk voorzien zijn van de nodige oren en poten. Een totale speelduur van ruim 45 minuten leert al snel dat de gemiddelde songlengte net geen zes minuten bedraagt. Naar deathmetalnormen is zes minuten niet bepaald aan de korte kant te noemen, maar desondanks is Apophis er met verve in geslaagd om de nummers stuk voor stuk meer dan interessant te houden.

Zo bevatten de songs  eerst en vooral stuk voor stuk zeer veel variatie: meer old school passages (The Show Is Over), worden afgewisseld met een meer moderne invalshoek (Every Single Stab, Temptations), terwijl de melodieuze gitaarlijnen zeker de indrukwekkende gitaarsolo’s van de tandem Roger Kirchner en Fabian Guschlbauer tijdens songs als Excess en het afsluitende Tempations extra cachet weten mee te geven. Ook de vocalen van frontman Bernd Kombrink variëren van een eerder brutale grunt, richting een bij momenten zelfs meer cleane en melancholische invalshoek.

De krachtige muzikale composities steken echter toch vrij sterk af tegen het vrij grijze en weinig indrukwekkende artwork. Wat betreft is er zeker nog progressie te boeken naar de toekomst toe. Voor het overige moet ik bekennen vrij onder de indruk te zijn van deze Excess. Gedurende de eerste luisterbeurten blijft de magie in zekere zin wat opgesloten zitten, maar gaandeweg geven de verschillende songs beetje bij beetje hun gelaagdheid prijs, waardoor je luisterbeurt na luisterbeurt nieuwe elementen blijft ontdekken. Excess is dan ook een bijzonder fijne, moderne deathmetalplaat, waarmee Apophis aantoont dat een oeroud subgenre zeker ruimte en mogelijkheden heeft om mee te evolueren. Het hoeven immers niet altijd ronkende en bloeddorstige kettingzagen te zijn.

Tracklist:

1. Excess
2. The End Of The Path
3. Every Single Stab
4. Metamorphosis
5. Forgive Yourself
6. Dust In The Sand
7. The Show Is Over
8. Temptations