Aborted - Maniacult

Label: Century Media Records

Ashley Bickx

Met wortels die initieel diepgeworteld waren in de West-Vlaamse boerengrond, is Aborted anno 2021 een gezelschap van diverse nationaliteiten. Wij, Vlamingen, zullen echter altijd blijven benadrukken dat Aborted een ‘oervlaamse’ band is. Een beetje chauvinisme op tijd en stond kan namelijk absoluut geen kwaad. Het internationale karakter waarvan sprake, heeft de band echter geen windeieren gelegd. Aborted is namelijk al jarenlang de lokale kerktoren ontgroeid en mag gerust een wereldspeler genoemd worden op het vlak van extreme death metal. Met Maniacult is de band op 10 september toe aan langspeler nummer elf. De samenwerking met Century Media Records begint ondertussen meer en meer gelijkenissen te vertonen met een uitermate geslaagd huwelijk, hetgeen de dag van vandaag meer verworden is tot een rariteit dan een gewoonte, gelet op het aantal echtscheidingsprocedures voor de diverse Vlaamse en Waalse Familierechtbanken. Aangezien de aankondiging van een nieuw album van Aborted altijd aanvoelt als de vooravond van Sinterklaas, waren wij er als de kippen bij om ons digitaal exemplaar in ontvangst te nemen.

Aborted is zo een band die nog nooit te betrappen viel op een slecht of minder geslaagd album. Al meer dan twintig jaar ‘opereert’ dit gezelschap – figuurlijk of eventueel letterlijk zo U wil – op een ontzettend hoog niveau, waarbij zeker het voorbije decennium de spreekwoordelijke grote poorten werden ingebeukt met als persoonlijk hoogtepunt het fenomenale Retrogore (2016). Qua line-up was het daarentegen een pak minder stabiel, althans tot pakweg 2015, want sindsdien is er toch een zekere stabiliteit het kamp van Aborted binnen geslopen, hetgeen de band alleen maar ten goede gekomen is. Het eerder reeds vermelde Retrogore en het uit 2018 afkomstige Terrorvision waren dan ook twee platen die de band naar een nieuw echelon getild hebben.

Na de eerste luisterbeurten kunnen we meteen stellen dat deze Maniacult een meer dan logisch vervolg is op haar voorgangers. Het gekende succesrecept wordt opnieuw verder verfijnd, waarbij de mate van complexiteit, maar vooral furiositeit verder de hoogte in worden gestuwd. Verwacht dan ook niet meteen grote vernieuwingen. Never chance a winning team geldt niet alleen in de sportwereld, maar duidelijk ook wat betreft het muzikale concept. Iets wat we in het geval van Aborted alleen maar kunnen toejuichen.

Brutaliteit, complexiteit en muzikaal vernunft staan bijgevolg nog steeds centraal. De nummers puilen opnieuw uit van ontelbare riffs, tempowisselingen en intervals, waarbij je als luisteraar toch wel ettelijke luisterbeurten nog hebt om alles te behappen. En zelfs dan zullen we binnen pakweg een jaar ongetwijfeld nog steeds nieuwe elementen en minuscule ’tierelantijntjes’ mogen ontwaren. Bij Aborted krijg je namelijk nog steeds waar voor je geld.

Om alles nog net een tikkeltje spannender te maken, heeft de band enkele bevriende brulboeien geïnviteerd, waaronder Joe Badolato van het deathcoregezelschap Fit For An Autopsy en Ryo Kinoshita van de Japanse metalcorebom Crystal Lake. Mooi voor de fans van de band in kwestie, en tevens een mooi gebaar van respect naar elkaar toe, maar van een echte meerwaarde kunnen we nu ook niet echt gewag maken. Dan smaken de riffs van een songs als pakweg

Qua opbouw, songstructuren en uitvoering kunnen we stellen dat deze Maniacult een plaat is die van begin tot einde volledig klopt als een bus. Ook qua artwork kunnen de liefhebbers weer blind toeslaan, want dat is opnieuw verbluffend te noemen, waarbij je zelfs na een grondige studie van een uur nog steeds nieuwe elementen blijft ontdekken.

Ondanks al het positieve moeten we ook kritisch echter ook kritisch durven zijn. Echt vernieuwend is het allemaal niet. Het grote ‘wauw’-effect is er deze toch keer niet echt bij. Hierbij kan gerust de vergelijking gemaakt worden met een liefdesrelatie waarbij na enige tijd de verliefdheid plaats maakt voor liefde. Bovendien zijn het gros van de nummers qua speelduur vrij beperkt gehouden, waardoor er vaak minder ruimte is voor een intro en een outro. Best een jammere zaak, want Aborted heeft in het verleden met langere songs als Divine Impediment en Vespertine Decay de kunst van de langer uitsponnen composities perfect onder de knie te hebben. Gelukkig maakt een perfect gebalanceerde knaller als Drag Me To Hell veel goed.

Deze Maniacult is opnieuw een retestrak album waarbij Aborted nog meer eens bewijst tot de top binnen het extreme metalgenre te horen. Het lichte gebrek aan innovatie in combinatie met de compactere songs bedekken we graag met de mantel der liefde, want van sleet op de formule is zeker en vast nog geen sprake. Ook bij deze langspeler nummer elf klopt het totaalplaatje als een bus. Een 90+ score zit er deze keer evenwel niet in, al mogen we met een eindscore van maar liefst 85 nog steeds spreken van een aanrader!

Tracklist: