Cascadian Black Metal. Wa? Ja precies, Cascadia. Of ook wel het Pacifische noord westen van de Verenigde Staten. Een gebied van zulk een overweldigende natuurlijke schoonheid en ongereptheid dat het niet anders kan, dan de verbeelding met een overdosis aan inspiratie te beladen. Het is dit landschap, met al haar rauwe macht en mystiek dat de gebroeders Nathan en Aaron Weaver zette tot het vormen van een van mijn all time favourite bands: Wolves in the Throne Room, een band die eens gehuld ging in de mysterieuze mist van obscuriteit, maar sinds de laatste twee releases steeds meer het daglicht en de schijnwerpers mocht genieten. Hoe sluit hun nieuwe opus Primordial Arcana hierop aan? In de woorden van de grondlegger van het atmospheric blackmetalgenre: ‘Let’s find out!’

Waar voorganger Thrice Woven vooral teruggreep naar een traditionelere, bikkelharde, second wave of blackmetalsound, waarbij er weinig ruimte was voor soelaas en adem (hetgeen ik enorm verfrissend vond destijds), lijkt de evolutie die WITTR onderging, verder te gaan op Primordial Arcana. Het is een beest van een compleet andere orde, maar bepaald geen wolf in schaapskledij… (scherp, toch?).

Primordial Arcana lijkt een culminatie album, waarop het gehele spectrum van de WITTR-discografie samenkomt in een geweldige samensmelting van al wat deze band te bieden heeft. Het trekt je door de diepste dalen met loodzware, slopende tracks als Through Eternal Fields, maar laat je vervolgens over de hoogste bergen zweven met etherische passages zoals de bridge in Primal Chasm (Gift of Fire). Dit is meteen dan ook waar dit album in excelleert: de afwisselingen in sound, tempo’s en thema’s, zonder dat het een onsamenhangende verzameling van tracks wordt. De rode draad die door het album verweven is, blijft, zoals op vrijwel alle voorgaande WITTR-platen, de majestueuze, adembenemende en soms overweldigende kracht van moeder natuur en onze relatie als de mens, verleden en nu, met haar. Dat is toch eens wat anders dan het beminnen van de duivel of de gebruikelijk misantropische / nihilistische invalshoek die we in het genre gewend zijn.

Wie zich wel eens aan een livemis van het gezelschap Wolves in the Throne Room gewaagd heeft, zal ongetwijfeld de sterke verbintenis met het spirituele gevoeld en ervaren hebben. Een liveoptreden van deze band is een invocatie van de aardmoeder en al haar geesten. Bewieroking met salie is dan nog maar het begin. Het hypnotiserende effect van de muziek vervoerd menig luisteraar tot hogere sferen en deze zelfde staat van trans ervaar ik keer op keer bij het beluisteren van deze plaat. Een knap staaltje werk om diezelfde sfeer van een liveshow op een album te krijgen, maar wel riskant voor lange ritten op de autobaan…

Al tijdens mijn eerste luisterbeurt werd ik ook verrast (en getrakteerd), door wat bij mij binnenkwam als invloeden van sommigen van mijn favoriete artiesten in het atmosferische subgenre. De opening van Spirit of Lightning deed mij direct terugverlangen naar de blauw verlichte straten van Darujhistan (Darujhistan | Malazan Wiki | Fandom) en het album Echoes of Battle van Caladan Brood. Dit zet zich overigens voort in het nasleep van de track Primal Chasm (Gift of Fire) en ook Underworld Aurora heeft dezelfde vibe, die me tevens aan de giganten van Summoning doet denken. Er is zelfs een vleugje Burzum te bespeuren in het werkelijk epische huzarenstuk Masters of Rain and Storm, dat de luisteraar meer dan 10 minuten verwent. Nu hoeft Wolves in the Throne Room zich al lang en breed met niemand meer te meten, maar dat zijn toch niet de minsten om naast te mogen staan.

Ook grijpt, zoals ik al eerder noemde, WITTR terug naar eerder werk uit hun indrukwekkende discografie. Zelfs naar het omstreden en niet door iedereen innig beminde Celestite, wat een vreemde eend in de bijt blijft, aangezien het een volledig elektronisch ambientalbum betreft, dat opgebouwd is door zwevende synthesizer partijen die geschreven zijn als begeleiding van het voorgaande album Celestial Lineage. Briljant wat mij betreft, overigens, maar voor sommigen een overdosis aan synths en een gebrek aan gitaargeweld. Op Primordial Arcana heeft de band ervoor gekozen om de synthesizersound perfect te verweven in dat gitaargeweld en het resultaat is overbluffend. Tracks als Underworld Aurora en met name het zalvende Eostre laten zien hoe er een perfecte balans gecreëerd werd op dit album tussen licht en donker, elektro en aggro. Subliem. Eostre mag dan officieel de outro van het album zijn, met als laatste knipoog een kabbelende beek, het is wat mij betreft een prima aansluiting en fungeert zelfs als intro op de ‘bonus’ track Skyclad Passage, waarmee deze magische ceremonie dan daadwerkelijk tot een einde komt.

De opbouw van dit album is dan ook werkelijk geniaal te noemen, als je kijkt naar de progressie van het slopende Mountain Magick, dat je direct doet denken aan het voorgaande album Thrice Woven, via een vermenging met de ambientsound van eerdere werken terug naar de synthesizermelodieën van Celestite. Bedenk je dan vervolgens dat dit het eerste WITTR-album ooit is, dat volledig in eigen beheer, door de heren Weaver en Keyworth zelf ingespeeld, geproducet, gemasterd en uitgebracht is op hun eigen label Artemisia en je begint te begrijpen hoe speciaal dit album werkelijk is…

Album of the Year? Grote kans.