Op zaterdag 11 september werd in Halle de derde editie van Skallyfest georganiseerd, na enkele jaren in het Heilig Hart & College te hebben plaatsgevonden werd dit jaar geopteerd voor een nieuwe locatie, meer bepaald het Oude Stadsmagazijn aan de Suikerkaai. Met bands als Evil Invaders en Off The Cross kregen we het betere metalwerk van België op ons bord geserveerd. Wat wij er van vonden, kan je hier lezen!

Na wat vroege regenbuien opende het wolkendek zich op tijd om de eerste band van de dag te ontvangen zonder er een nat pak aan over te houden, This Is Yours. De hardcoreband uit de Henegouwse hoofdstad Bergen werd geïntroduceerd door Pascal Braeckman terwijl de ‘Montois’ er behoorlijk wat zin in hadden ondanks het vroege uur en vlogen er meteen in. Het aanwezige publiek moest echter nog ontdooien. Last van metaalmoeheid na anderhalf jaar zonder festivals?

 

Na dik een half uurt werd de tijd aangebroken voor hun laatste nummer terwijl het ontdooiingsproces van het publiek ingezet werd en we al wat meer hoofden op en neer zagen gaan op het hardcoreritme van This Is Not Yours. De band bleef echter toch wat op hun honger zitten vrees ik en verwachte wat meer van het publiek. Muzikaal zat het goed bij de mannen.

 

Om kwart voor vier was het dan tijd voor één van de twee West-Vlaamse bands die in Halle aan de bak kwamen afgelopen zaterdag. Crowsview mocht de spits afbijten als eerste band uit de regio rond Roeselare. Meteen was het verschil met de vorige band merkbaar, er was veel meer beweging op en naast het podium. Hun eerste optreden post-corona was meer dan bevredigend en dynamisch, de mannen waren duidelijk verheugd om terug op een podium te mogen staan.

 

Drummer Levy Dobbelaere, de enige niet West-Vlaming bij de band, zorgde dat het ritme mooi opgedreven werd tijdens hun set. Levy speelde dan ook een thuisshow en wou alles geven. Halfweg hun show kregen ze nog wat hulp van Bart Govers, gitarist bij Fleddy Melculy, die een nummer kwam meebrullen terwijl we wat later een nieuw nummer te horen kregen: Bitter Victory.

 

Volgende band die aan zet was kwam van iets dichter bij Halle, Sons Of Disaster. Met hun snelle rock-’n-roll verbaasden zij me aangenaam. De Ketjes speelden een uitstekende set terwijl de frontman zijn uiterste best deed om het publiek aan het bewegen te krijgen, net als de voorgaande bands trouwens, helaas was nog een groot deel van de aanwezigen niet losgekomen ondanks een groeiend publiek. Het publiek reageerde best stoïcijns.  Jammer. Het was dan ook een speciale voorstelling wat de Brusselaars betrof met de presentatie van hun nieuwe gitarist Vins “Doner” Disaster.

 

Halfweg het festival was het dan de beurt aan de tweede West-Vlaamse outfit, Sister May. De vijf jongens uit Roeselare brachten alternatieve rock met grunge-invloeden. Frontman Bert Goethals had blijkbaar een energiedrank of twee op, de energie stroomde uit zijn lichaam.

 

Het publiek had het toch moeilijk met de nieuwe stijl van de band, het plein was een stuk minder talrijk bezet dan voorheen terwijl de foodtrucks het duidelijk drukker hadden.

Mij smaakte het toch wel en naar het einde van de set toe dacht bassist Wannes Desramault om het toch over een andere boeg te gooien en sprong de menigte in om dan eindelijk toch wat beweging te krijgen tussen de aanwezige festivalgangers.

 

Na twee bands uit West-Vlaanderen, één uit de hoofdstad en één uit Wallinië, was de tijd rijp voor een overname uit de Sinjorenstad. Deze aanpassing werd aangevat door BEAR, een zeer actieve band die ik enkele jaren terug voor het eerst aan het werk mocht zien op Euroblast in Keulen. Zou het deze band lukken om de Hallenaars in beweging te krijgen?

 

Meteen riep gitarist James Falck de aanwezigen op om dichterbij het podium te komen en voor het eerst kwam er wat beweging in. Dan krijgen we de eerste tonen te horen en brak de hel los on stage. Geen enkel bandlid stond ook maar één moment stil en deze hyperactieve toestand op het podium sloeg over op het publiek.

 

Enkele nummers verderop in de set was het tijd voor wat ademruimte, een relatieve ademruimte vermits de band nog steeds retestrak doorging. Het lukte dan ook om mensen op het podium te krijgen en zo kregen we de eerste crowdsurfer van de avond te zien.

 

Bear die onder het label van Pelagic Records zit, eindigt zijn show meestal met een totale ravage, alle instrumenten moeten eraan geloven, een episch moment is dat. Binnenkort staan ze samen met enkele andere leden van Pelagic Records in Trix om het nog eens over te doen. Voor mij ongetwijfeld de beste band van de avond maar dat is uiteraard subjectief.

 

De tweede Antwerpse band was Off The Cross die mocht aantreden voor een goed opgewarmde massa. Het was de eerste keer dat ik Off The Cross mocht aanschouwen met zijn nieuwe frontman, Daan Swinnen.

 

Het publiek genoot met volle teugen van deze set en we merkten dat het Antwerpse kwartet dat ook deed. De band bracht nog niet zo lang geleden een cineastische liveshow We Exist uit die was opgenomen in Trix en onder andere te zien was in de Kinepolis. Van het grote scherm naar het podium, het blijft toch op de podia dat bands als deze schijnen en genieten van hun werk.

 

De volgende band die Pascal Braeckman aankondigde was Space Invaders, het duurde toch enkele seconden voor hij doorhad dat hij het (gespeeld) mis had en hij Evil Invaders had moeten annonceren. Allemaal zonder kwade bedoelingen en zo kon de set op een luchtige toon van wal steken.

 

Jammer genoeg had Max Mayhem niet veel tijd om te lachen, gedurende de eerste drie songs had hij voortdurend technische problemen waardoor we hem vaak niet op de bühne zagen. Het was toch even zoeken voor de band bij het begin, maar alles werd opgelost en eens de problemen achter de rug konden Evil Invaders hun beste speed thrash spelen.

 

Ondertussen werd de biertruck duchtig bezocht en was de whisky uitverkocht wat uiteraard bijdroeg tot een geweldige sfeer bij de derde Antwerpse band en vaandeldragers van de Europese speed metal.

De mannen gingen hard zoals we op de banners naast het podium van Skallyfest met #ARDT erop konden zien. De ene song ging vlot over in de andere met hier en daar een crowdsurfer en enkele moshpits. Joe en zijn gabbers wisten het publiek te verheugen en kregen er de sfeer goed in.

 

De avond afsluiten, of de nieuwe dag starten deden we met Bizkit Park, de gerenomeerde coverband die op vele plaatsen staan alvorens de deuren dicht gaan. Een band waarbij ik echter nog nooit eerder de kans had gehad om te zien.

 

De juxebox royal mixte het ene nummer in het andere. Van Slipknot naar Disturbed via Linkin Park. De menigte die de overige zes bands hadden overleefd genoten als geen andere van de nummers uit hun jeugd en metal classics.

Een enkeling uit het publiek werd verleid om ook tijdens deze set nog wat te crowdsurfen maar dat was zonder de massa gerekend. Zo zag onze vriend het beton van zeer dicht bij.

 

Na even te zoeken naar zijn bril was de verwarring over. “Een ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen” is geen spreuk die van toepassing was op deze crowdsurfer, minder dan vijf minuten na de onzachte kennismaking met de begane grond stond die terug op het podium om de mensenmenigte in te duiken. Geluk waren de mensen nu wat aandachtiger maar toch kwam hij terug akelig dicht bij het beton. Zijn lesje was geleerd.

 

Met de noten van Linkin Park sloot Bizkit Park het festival af, net op tijd om niet afgesloten te moeten worden. Een geslaagde derde editie van Skallyfest. Op naar de volgende editie die gepland staat op 27 mei 2022.