Wanneer je papa mag zeggen tegen een lid van Iron Maiden, dan weet je dat het muzikaal talent in je bloed zit. Zo ook bij ene George Harris, zoon van. Hij erfde het schrijftalent van papa en ging daarmee aan de slag als gitarist. Samen met nog enkele Britse jongeheren kwam hij in 2014 op de proppen met een ep. Al even origineel als zijn vader trouwens, want ook bij hen werden aan het debuut en de band dezelfde naam gegeven. Met hun melodische, new school metal trokken ze al de wereld rond, en na 2 volwaardige albums krijgen de leken een voorsmaakje van enerzijds hun muzikaal talent en anderzijds hoe ze live klinken.

Net zoals veel bands tijdens het laatste anderhalf jaar heeft ook The Raven Age wat tijd gespendeerd in de studio. In plaats van een nieuw album, hebben ze echter geopteerd om naast twee nieuwe singles hun oude muziek in een nieuw jasje te steken. De akoestische, breekbare arrangementen tonen een intrinsiek talent, maar ook dat ze muziek echt begrijpen op een theoretisch en artistiek niveau. Zanger Matt James heeft een geweldige stem, die zowel akoestisch als tijdens het hardere werk perfect tot zijn recht komt. Beide gitaristen zorgen ook voor een mooie harmonie die de songs naar een hoger niveau tilt. Aan de andere kant is het wel een beetje té soft. Zeker als je de band al kent en houdt van hun werk, is dit toch een hele aanpassing. Aan de ene kant vond ik het wel mooi en ik herkende de nummers meteen, waardoor ik de muzikaliteit wel kon appreciëren. Aan de andere kant begon het mij wel te vervelen na 4 nummers.

De tweede helft van het album is een hele ommezwaai, dus als je die 40 minuten hebt volgehouden, krijg je er een echt cadeautje bovenop. Live komen ze veel meer tot hun recht en kunnen ze op veel vlakken de concurrentie aan met grotere bands. Live brengen ze dezelfde kracht als Trivium doet, wat tegenwoordig toch een van de grootste complimenten is. Zanger Matt James zijn stem klinkt in de lagere regionen zelfs een beetje op die van meme-koning Matt Heafy. Ook het feit dat de cleane backing vocals een heel stuk hoger zijn & beiden door de bassist worden verzorgd is een overeenkomst waar je niet naast kan kijken (of luisteren). Naast Seventh Heaven, Surrogate en Forgotten World van hun vorige album Conspiracy is Angel in Disguise ook nog van de partij. Een nummer van hun eerste ep’tje, dat nog altijd live wordt gespeeld. De versies zijn overigens allemaal in verschillende steden opgenomen: Santiago, Vancouver en Londen, waar Angel in Disguise in Los Angeles is opgenomen; wat het verschil in mastering een beetje verklaart. De sound en mixing&mastering zelf zit ook wel snor.

Op zich is dit album een mooie toevoeging aan hun oeuvre, iets wat hen zeker in de States wel wat extra faam en radioplay zal bieden. Mij kon het echter maar beperkt boeien, tot de livemuziek op de voorgrond werden gezet. Vanaf dan werd het album exponentieel beter. Ikzelf kijk alleszins al uit naar hun volgende, volwaardige album. En de bijbehorende tour, uiteraard. Nog een extra pluspunt: de cover art is een van de betere die ik dit jaar al gezien heb. Chapeau!

Tracklist:

1. No Man’s Land*
2. Wait for me*
3. Fireflies
4. As the world stood still
5. A look behind the mask
6. Dying embers
7. Hold high the Fleur de Lis
8. Seventh heaven
9. Angel in Disguise
10. Surrogate
11. Forgotten World

*Nummers in het vet zijn de nieuwe tracks