De Japanse keizers zonder troon van de instrumentale en atmosferische post-rock hebben sinds 17 september een nieuwe langspeler uit, inmiddels al de elfde sinds die twintig jaar geleden Under The Pipal Tree op de wereld loslieten. Wie post-rock volgt weet ongetwijfeld dat MONO voor kwaliteit staat.

Pilgrimage of the Soul werd opgenomen tijdens het hoogtepunt van de pandemie in de zomer van vorig jaar en is de opvolger van de onvolprezen Nowhere Now Here uit 2019 die de band meermaals naar onze contreien bracht en telkens voor volle zalen zorgde op de Aralunaires in Aarlen of een tot de nok gevulde Brusselse Kruidtuin, beter bekend als de Botanique.

MONO @ Les Aralunaires – Aarlen

De elfde release van de Tokioërs is er eentje die acht nummers bevat en goed is voor net geen uur schitterende muziek gecomponeerd tijdens een turbulente periode van de geschiedenis in moderne tijden.

Riptide is niet enkel de eerste track op Pilgrimage of the Soul maar tevens de eerste single en video van hun jongste werk. Riptide werd op de vooravond van onze nationale feestdag uitgebracht, de video is een echt meesterstuk van de hand van Colectivo Alison uit het Spaanse Madrid. De kortfilm draait rond de arbeider K in een decadente industriële wereld bestuurd door regeringsstelsels en magnaten die alle macht in hun handen hebben, een wereld waaruit K wilt ontsnappen. Muzikaal vormt het een zachte start dat al snel intensief wordt en meteen ook het visitekaartje van MONO afgeeft.

Imperfect Things is allesbehalve een onvolmaakt ding en begint met atmosferische synths gevold door een lekkere moderne beat die buiten de lijntjes van de post-rock kleurt. MONO beschrijft zichzelf trouwens niet als post-rock maar als instrumentale rock. Het daaropvolgende Heaven In A Wild Flower creëert een vorm van meditatief rustpunt na twee sterke nummers om vervolgens met To See A World de draad terug op te pikken tijdens de kortste creatie van hun recentste langspeler maar daarom niet minder sterk.

Aangekomen aan de voorlaatste track krijgen we naar mijn bescheiden mening een chef-d’oeuvre van 12:21 minuten, eentje met een schrapend industrieel geluid die me enigszins aan Meet Us Where The Night Ends herinnert al heeft het een heel ander tempo. Hold Infintiy In The Palm Of Your Hand neemt de luisteraar mee op sleeptouw door een langzaam opbouwend stuk om je naar een climax van jewelste te brengen. Wat is dit goed, zonder twijfel mijn favoriet onderdeel van Pilgrimage of the Soul. Het slot is met And Eternity In An Hour een klassieke essay met piano en strijkinstrumenten.

MONO neemt je met Pilgrimage of the Soul opnieuw mee langs een rit waar bij momenten de emoties hoog oplaaien dankzij hun ijzersterke instrumentale post-rock, poëzie met muzieknoten. Een epos waarin de helden Takaakira Goto, Hideki Suematsu, Tamaki Kunishi en Dahm Majuri Cipolla heten. Zonder twijfel één van de meesterwerken van het tweede jaar pandemie waarin we net geen enkelband  moesten dragen. For the record, Pilgrimage of the Soul werd geproducet door de legendarische Italo-Amerikaan Steve Albini die eerder al met MONO samenwerkte.

Als alles goed verloopt mag die virtuele enkelband eraf en kunnen we volgend jaar in maart MONO aan het werk zien in de Antwerpse Zappa. Afspraak in maart. Zonder enkelband.

Tracklist:

1. Riptide
2. Imperfect Things
3. Heaven In A Wild Flower
4. To See A World
5. Innocence
6. The Auguries
7. Hold Infinity in The Palm Of Your Hand
8. And Eternity In An Hour