The Night Flight Orchestra – Aeromantic II

Hughes Vanhoucke

Iets meer dan anderhalf jaar na het uitbrengen van Aeromantic kwam het Zweedse The Night Flight Orchestra op 3 september op de proppen met Aeromantic II. Slecht nieuws is dat uiteraard niet, absoluut niet. TNFO staat met elk album die ze releasen telkens garant voor een portie feel good AOR of melodische hardrock gebracht door muzikanten die bekend zijn van onder andere Soilwork en Arch Enemy net als een resem minder befaamde bands die daarvoor niet minder goed zijn.

Aeromantic II is inmiddels langspeler nummer vijf van het gezelschap die telkens een flashback aflevert naar een tijdperk waar velen onder ons nostalgie naar hebben, de eighties. Zeker wat de fans van AOR, cheesy ballads, funk of new-wave betreft. De artworks zijn ook vaak een knipoog naar vervlogen tijden en de luchtvaart. Deze keer doet de cover me gedeeltelijk denken aan de affiche van de eighties kaskraker An Officer and a Gentleman maar dan één die in handen genomen werd door een grafisch ontwerper van Aeroflot in hetzelfde tijdsbestek.

TNFO @ Biebob in ver vervlogen tijden …

Nadat deel één begin vorig jaar uitgebracht werd ging de band op tour maar het was van korte duur, er brak immers een pandemie uit die vanuit China overgevlogen kwam en ook een deel van de band werd getroffen door het virus net als dat ook gebeurde bij een aantal andere bands waaronder labelgenoten Death Angel.

Eens iedereen binnen de band hersteld was werd het duidelijk dat Mr. Covid niet gekomen was voor een minitrip maar meer uitgebreide plannen had. De band dook dan maar de studio in, het zijn nu eenmaal allemaal Zweden en het ging er daar vorig jaar wat gemoedelijker aan toe dan in de meeste andere Europese staten.

Van meet af aan word je uitgenodigd om te stampen met de voeten op het ritme van Violent Indigo die muzikaal en kwalitatief de toon zet voor het dik 50 minuten durend werkstuk. Toto is nooit ver weg en is ongetwijfeld een inspiratiebron. Bevestigen hoeft de band met dit album niet te doen, dat werd immers al geruime tijd geleden gedaan met kanjers als Amber Galactic en Sometimes The World Ain’t Enough uit respectievelijk 2017 en 2018.

Frontman Björn “Speed” Strid

Een eerste videoclip werd drie maand geleden gelanceerd via YouTube en katapulteert je veertig jaar terug in de tijd, een hilarische video met choreografieën uit dezelfde periode net als overmaatse jeansjasjes en baggy spijkerbroeken met de obligate witte basketschoenen waarin we een heupwiegende Björn “Speed” Strid zien geflankeerd door de twee background zangeressen terwijl gitarist en arts David Andersson een veel te lange oorring draagt uit ver vervlogen tijden. Idem dito wat de jongste video betreft, White Jeans, het voorlaatste lied van twaalf, een zowaar nog lachwekkendere terugblik die de draak steekt met de danseressen uit die tijden.

Geen twijfel mogelijk, The Night Flight Orchestra is en blijft mijn favoriete band uit de moderne ‘eighties’ en die hebben met Aeromantic II opnieuw een briljant visitekaartje afgegeven, eentje die thuishoort bij de bevestigingen Amber Galactic en Sometimes The World Ain’t Enough. Kopen die handel!

Tracklist: